HO CHI MINH CITY

Zo 29 januari Ho Chi Minh City (Vietnam) Miss Loi guesthouse $12
Enigszins gaar komen we na een busrit van zo'n 7 uur aan in Ho Chi Minh City, vroeger Saigon genaamd. We hebben van tevoren al gekeken waar we willen slapen en dat maakt het regelen van vervoer een stuk makkelijker. Want eenmaal uit de bus ben je aangeschoten wild en wil iedereen dat je mee gaat naar een door hem geadviseerd hotel.

De taxi zet ons af bij een smal steegje midden in de stad. Je verwacht het niet, maar daar zit een prima guesthouse, Miss Loi. Na wat onderhandelen (oftewel zielig in je portemonnee kijken) komen we uit op 12 dollar per overnachting inclusief ontbijt. Het is altijd lekker wanneer je na een lange reis snel een goed plekje hebt. Een soort haven van rust van waaruit je zaken kan gaan ondernemen. Miss Loi is dat zeker. Een ruime schone kamer, voorzien van warme douche, tv, koelkast en de haast noodzakelijke wifi. Dit laatste is zeker vandaag van belang, want Linda is jarig en we gaan skypen.

Maar eerst de stad in om wat te eten. Ik heb de route naar het door ons gewenste restaurant al uitgestippeld, maar bij de eerste afslag is het (achteraf gezien) al mis. We lopen en lopen, maar naarmate de tijd vordert slaat de twijfel toe. 'Volgens mij gaan we niet goed', zeggen we tegen elkaar. En na zes verschillende voorbijgangers bevraagd te hebben nemen we een taxi naar het betreffende restaurant. Huong Lai is een restaurant dat gerund wordt door (voorheen) straatkinderen. Ze krijgen hier een opleiding, training en een plek om te verblijven. Eten voor het goede doel dus. Dubbel lekker!

Eenmaal terug in bij Miss Loi leggen we via skype verbinding met de Parklaan. Hoewel de verbinding niet super is, is het erg leuk om iedereen op deze manier even te zien en te horen. En natuurlijk om Linda te feliciteren. Hiep Hiep Hoera!!!

Ma 30 januari Ho Chi Minh City (Vietnam) Miss Loi guesthouse $12
Het all-incusive ontbijt bij Miss Loi (2 baguettes met jam en fruit) smaakt ons prima en met een goede bodem lopen we, nu in de goede richting, de stad in. We struinen wat langs de Saigon River en duiken daarna linksaf het centrum in. Ho Chi Minh is een grote stad en net als vele steden hier druk met scooters en mensen. Het is dan ook leuk als we plots langs een soort pijpenlaatje lopen waarin een klein restaurantje is gevestigd, dat leuk is aangekleed met bamboe en planten. Het wordt gerund door een Fransman en zijn Vietnamese vriendin. Zijn moeder is Vietnamees en hij woont al een hele tijd in Ho Chi Minh. Voorheen had hij een ander restaurant, maar z'n Vietnamese zakenpartner heeft hem opgelicht, en weg was z'n toko. Nu is hij nog maar net gestart met deze, maar de sandwiches voorspellen succes!

Rond een uur of 1 komen we aan bij het War Remnants Museum. Zoals we allemaal weten heeft Amerika een behoorlijk tijdje gevochten in Vietnam tegen het Noord-Vietnamese leger en de Vietcong. Hierbij zijn heftige middelen ingezet en daar toont dit museum fotomateriaal van. Het is weliswaar een eenzijdig beeld van de oorlog, omdat vooral de 'slechte kant van Amerika' wordt belicht. Maar dit blijkt een schokkende realiteit. An en ik waren behoorlijk onder de indruk. De foto's zitten in een apart mapje onder de naam 'Vietnamoorlog' en zijn niet allemaal geschikt voor gevoelige kijkers.

Een stukje geschiedenis:
Tijdens de 2de wereldoorlog was Vietnam een Franse kolonie, die werd bezet door de Japanners. De Japanners lieten het dagelijks bestuur over aan de Fransen. In deze periode sterft 20% van de Noord-Vietnamese gemeenschap als gevolg van Japanse rijst rekwisitie en grootschalige overstromingen. In 1945, wanneer de 2de wereldoorlog ten einde is, spreekt Ho Chi Minh de onafhankelijkheid van Vietnam uit. Ho Chi Minh is op dat moment leider van de communistische partij in het Noorden en oprichter van de guerrillabeweging Vietminh, wat later door de Amerikanen wordt omgedoopt in Vietcong (ofwel: voor de communisten). Het uitspreken van de onafhankelijkheid wordt uiteraard niet gepikt door de Fransen, omdat Vietnam nog steeds een Franse kolonie is. Hierop breken gevechten uit tussen de Vietminh en de Fransen. In 1954 overwint de Vietminh en in 1955 wordt het land als gevolg van het verdrag van Geneve verdeeld in een Noord (communistisch) en een Zuid (vrij) Vietnam.

De Zuid-Vietnamese president (een anticommunist) wordt gesteund door de Amerikanen, wanneer de Vietminh toch een guerrilla start tegen het Zuiden. Ho Chi Minh strijdt namelijk nog steeds voor 1 geheel onafhankelijk communistisch Vietnam. Wanneer de president in het Zuiden z'n macht lijkt te verliezen, steunen de Amerikanen een coupe van jonge Zuid-Vietnamese generalen, om zo grip te houden op de strijd tegen het kwaad; Het Communisme!

Uiteindelijk vormt een (zogenaamd) incident in de golf van Tonkin ervoor dat Amerika zelf in actie komt. In 1964 beginnen de Amerikanen met het bombarderen van Noord-Vietnamese doelen en dat is het begin van een slepende oorlog, waarbij het gebruik van chemische wapens, onder andere Agent Orange genaamd, niet wordt geschuwd. Dit middel op basis van dioxine wordt gebruikt om grote delen van de jungle te ontbladeren, maar heeft ook op mensen een verschrikkelijk effect. Nog steeds worden er baby's geboren met afwijkingen die het gevolg zijn van blootstelling aan dioxine bij de ouders.

Vervolgens wordt er in Parijs in 1973 een vredesakkoord getekend. Amerika trekt zich terug, maar het conflict tussen Noord en Zuid rommelt door. Het is dan ook in 1975 dat Saigon officieel wordt ingenomen door het Noorden (met steun van de Russen) en dan wordt omgedoopt tot Ho Chi Minh City. Ho Chi Minh zelf heeft dit moment nooit meegemaakt. Hij overleed in 1969, maar tot de dag van vandaag wordt hij op communistische wijze geëerd voor de bevrijding van Vietnam.

Na deze geschiedenisles zijn we toe aan wat luchtigheid en nemen een fietstaxi naar het Sheraton hotel. Een luxe en hoog hotel, met een bar en fantastisch uitzicht op de bovenste verdieping. Op onze Teva's en ik in korte broek lopen we dit chique hotel binnen en pakken de lift. Het moet gezegd, het uitzicht is schitterend. We nemen plaats achter een van de grote ramen en schatten in dat we vanaf hier precies de zon achter de stad kunnen zien zakken. Met 4 Mojito's (Happy Hour), laten we de indrukken van vandaag bezinken en duikt even later de zon inderdaad voor onze neus achter de stad.

Na het eten staat er nog een laatste stop op de agenda. De Acoustic Bar! Het is even zoeken, maar dan heb je ook wat. Het is een bar met een huisband, waar zangers en zangeressen om en om 2 verzoeknummers mee mogen doen. Het is net vrijdagavond The Voice of Holland, maar dan live. Het is erg leuk. Vooral de Vietnamese hippie met mondharmonica levert bij ons en anderen het nodige enthousiasme op.

Een dagje Ho Chi Minh was een dag vol tegenstellingen, maar een om niet gauw te vergeten.

***

TSJIEPIE, TSJIEPIE, NO EKSEPENSIF!!!

Do 26 januari Can Tho (Vietnam) Hello 2 hotel 240.000Dong / €8,70
Het is nog pikkedonker als we worden afgezet door de taxi bij het busstation van Ha Tien. De bus staat er al en is op 2 plaatsen na nog helemaal leeg. Helaas zijn dit de door ons begeerde voorste stoelen in de bus. Voor An, omdat ze achterin de bus misselijk wordt en voor mij in verband met de beenruimte. De kinderen op deze plek hebben echter een strikte opdracht gekregen van hun moeder om deze plekken te verdedigen met hun leven. Ook moeder, die qua lengte nog in een luciferdoosje past, is niet te vermurwen. Hoe aardig en beeldend we het ook vragen. We geven het maar op en de bus begint aan z'n reis naar Can Tho. Qua afstand niet zover. Maar hij stopt met grote regelmaat om extra klanten naar binnen te lokken, waardoor we toch ruim 7 uur over de weg hobbelen.

De rit gaat grotendeels over een weg met aan weerszijden huizen en winkels. Mensen leven vlak langs deze weg. Je moet je voorstellen dat de Beijerlandselaan in Rotterdam de doorgaande weg is naar Amsterdam. Ik vermoed dat deze buschauffeur het toeteren heeft uitgevonden, want aan de lopende band toetert hij naar alles wat beweegt. Overigens is dit vrij gebruikelijk in Vietnam en zelfs noodzakelijk om elkaar te laten weten dat je er bent.

Eenmaal aangekomen in Can Tho laten we ons snel verplaatsen achterop 2 scooters naar het hotel. Het hotel biedt ons een prima kamer en is van alle gemakken voorzien. Dit is onze basis voor de komende dagen en dat is wel even lekker.

We frissen ons op en lopen richting de Can Tho River. Met een koud biertje in de hand zitten we aan de waterkant. Opeens horen we een bekend geslof. Het is het vrouwtje dat ons op de boulevard al een paar keer heeft aangesproken om een boottochtje bij haar te boeken. 'Tsjiep, Tsjiep, No Eksepensif' is haar aanbieding. En uiteindelijk krijgt ze het voor elkaar. Ondertussen hadden wij al bepaald wat we maximaal zouden willen besteden en voor 300.000Dong gaat ze akkoord. 'Cheap, Cheap, No Expensive'.

Vr 27 januariCan Tho (Vietnam) Hello 2 hotel 240.000Dong /€8,70
Als het nog donker is (5.30u!!) stappen we in een kleine longtailboot. De zus van Tsjiepie Tsjiepie is de kapitein voor deze ochtend. We zitten heerlijk terwijl de zon langzaam omhoog kruipt.

Na een klein uurtje varen komen we aan bij de eerste drijvende markt. Er wordt voornamelijk ananas en watermeloen verhandeld en echt heel veel boten zijn er niet. Het is nog steeds Chinees Nieuwjaar en dat vieren de meesten graag thuis. Een van de kleinere boten is gericht op toeristen en verkoopt koffie. We nemen een bakkie om wat wakkerder te worden en verlaten de markt. Maar niet voordat we ook nog even een ananas hebben gescoord.

De Can Tho River heeft vele kleine zijtakken die je kunt vergelijken met de grachten in Amsterdam. Weliswaar niet met de grachtenpanden, maar wel houten huisjes en rijstvelden. Op deze manier is het een zeer charmant tochtje. Een sanitaire pitstop voor An zorgt voor de nodige hilariteit. Het is een houten bak, getimmerd op een steigertje boven een waterpoel. Creatief met wc's, zullen we maar zeggen.

Za 28 januari Can Tho (Vietnam) Hello 2 hotel 240.000Dong / €8,70
Vandaag pakken we de fiets en zien we wel waar we uitkomen. Na een stukje stad en de Can Tho Bridge, komen we in een rustiger gebied met kleine paadjes en veel groen. Met een fietspontje steken we af en toe een van de vele kanalen over.

Het is soms net of we bij de intocht van Sinterklaas zijn. En dan zijn wij Sinterklaas en Zwarte Piet. Iedereen zwaait en roept naar ons. We bevinden ons duidelijk in een gedeelte dat nog niet zo gewend is aan toeristen. En dat bevalt ons prima.

Als we even moeten stoppen om de zadel van An te repareren worden we direct geholpen door een jongen. Hij is echter wat minder handig dan gehoopt, maar wel zeer behulpzaam. Uiteindelijk lukt het me om de zadel vast te zetten en kunnen we verder.

Toevallig rijden we langs een restaurant op het moment dat we daar eigenlijk wel behoefte aan hebben. Het is van een Vietnamese vrouw die al jaren in Amerika woont en hier haar 2e huis heeft. Het is nog Chinees Nieuwjaar en het bestellen van wat eten kan eigenlijk niet, maar voor ons maakt ze een uitzondering. Niet voordat ze is gedoucht, want ze is zojuist met mobiel en al in het water gevallen. Na het eten doe ik ouderwets een tukkie en An vond het nodig om daar een foto van te maken. Gelukkig zijn we vandaag de enige in het restaurant...

Helemaal fit springen we weer op de fiets en vervolgen onze tocht. Het is echt heel erg leuk. Mensen zijn zo vriendelijk en je hebt het idee dat je midden in het plattelandsleven fietst. Tijdens een drankje in de middag worden we al snel vergezeld door een man, die alleen maar Vietnamees tegen ons praat. Hij oogt dronken, maar kan ook wat anders mankeren. Ik besluit om het stuk mee te spelen en heb zodoende een interessante conversatie.

Meeluisteren?
http://www.youtube.com/watch?v=YlI5nylIJ-s&feature=g-upl&context=G20e54b9AUAAAAAAAPAA

Op de terugweg komen we lang de 'Efteling van de Mekongdelta'. Het ziet er nogal bizar uit dus we besluiten om er even een kijkje te nemen. Vooral de achtbaan doet vermoeden dat dit pretpark niet echt safe is. De eigenaar is verrast door twee gasten en komt vrolijk op ons af. Hij wijst naar de prijslijst en legt uit dat hij voor ons de stroom wel wilt aanzetten. We leggen hem beleefd uit dat we echt zoveel haast hebben en bedanken hem voor zijn geweldige aanbod.

's Avonds als we met een zere kont aankomen in Can Tho kiezen we een restaurantje uit. An neemt een garnalencurry en ik waag me er aan om de snakecurry te proberen. Dit zou de specialiteit van het restaurant moeten zijn, ik moet zeggen de slang smaakt lekker al is het wel een beetje vergelijkbaar met kip. De garnalen van An smaken ook goed maar waren blijkbaar toch niet helemaal vers. De nacht brengt An door op het toilet totdat de wekker weer gaat om 6.30u. Want om 7.30 vertrekt de bus naar Ho Chi Minh City (Saigon).

***

VIETNAM HERE WE COME

Di 24 januari HA TIEN (Vietnam) Kim Duong hotel 140.000Dong / €5
Vandaag laten we Cambodja achter ons en gaan we op weg naar Vietnam. Ook de vietnamese douaniers nemen hun werk serieus. We worden langs 4 verschillende loketjes gestuurd en tellen regelmatig in gedachten tot 10 (in het vietnamees) terwijl we vriendelijk blijven kijken. We staan te zweten als een otter in de warme middagzon als we de befaamde stempeltjes in ons paspoort krijgen. We lopen de grens over want we hebben inmiddels geen vervoer meer. De cambodjaanse tuk-tuk waar we in zaten gaat de grens niet over. Twee vietnamezen hebben dit al snel in de smiezen en schieten ons te hulp. Ze bieden ons een taxi aan. Dat komt goed uit want we moeten nog zo'n 7km naar het stadje Ha tien, waar we willen overnachten. Als ze naar de taxi wijzen vallen we weer in de andere verbazing. De taxi is een sooter. Hoewel hier hele gezinnen zich vervoeren op 1 scooter, bestellen wij er toch maar twee. We klimmen met onze grote rugzak achterop en leggen de kleine rugzak op schoot bij de chauffeur. Past prima, Vietnam here we come!

In Ha Tien aangekomen worden we netjes van de scooter afgeworpen en gaan zoeken naar een hotel. Dit keer is het even goed zoeken, blijkbaar is het nog steeds Chinees Nieuwjaar en zitten veel hotels volgeboekt. Een uurtje laten checken we toch in bij het Kim Duong hotel dat wordt gerund door een vietnamese vrouw met haar pasgeboren baby. Tussen de borstvoeding door krijgen wij de sleutel van onze kamer en ploffen we neer. Het is maar goed dat wij de enige in het hotel zijn want ze heeft haar handen vol aan de kleine.

In de middag gaan we het stadje verkennen en ontdekken we dat de Chinese Nieuwjaarsfeesten inderdaad nog steeds in volle gang zijn. Het is gezellig druk op straat. we lopen over de markt van Ha Tien en nemen voor ons vreemd uitziend maar heerlijk smakend fruit. Als we een zijstraatje inlopen worden we verwelkomt door de schelle klanken van een karaokezanger. We besluiten om maar eens te gaan kijken wie er zo aan het 'zingen' is. We zien een groepje vietnamezen voor de tv hangen. Zodra ze ons zien worden we binnen geroepen en ze staan erop dat we een drankje mee doen. Drank hebben ze nog genoeg, al lijkt het ons dat ze ook al meer dan genoeg op hebben. We schuiven aan en proosten op het Chinese Nieuwjaar. Tja en als dan het liedje afgelopen is... ontkomen wij er ook niet aan... We krijgen de microfoon in onze handen geduwd en moeten een liedje uitkiezen. Het mag in het Engels, da's wel zo aardig want dat vietnamees is echt niet uit te spreken.

Meeluisteren? klik op de link:

http://www.youtube.com/watch?v=nwaIWF8MlIg&feature=youtu.be

wo 25 januari HA TIEN (Vietnam) Kim Duong hotel 140.000Dong / €5
Vannacht bijna geen oog dicht gedaan door de geluiden van de straat, de warmte en de muggen op onze kamer. Het lijkt wel alsof er niemand in Vietnam s'nachts gaat slapen. Het gebrul van de duizenden scooters blijft maar doorgaan. Zelfs onze oordoppen helpen niet. We besluiten vandaag maar net zoals iedereen hier te doen en huren een scooter. Misschien niet het meest veilige vervoermiddel, maar er zijn niet veel andere mogelijkheden. We rijden naar de 'Thach Dong Cave Pagoda'. Dit is een grottenstelsel, net buiten de stad Ha Tien, waarin verschillende boedhistische tempels zijn gebouwd.

Bij de tempels ontmoeten we een Vietnamees gezin dat 35 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland is geëmigreerd. Nadat de oorlog was afgelopen zijn ze uit angst voor de rode khmer op de vlucht geslagen. Ze vertellen hoe de militairen in deze grottenstelsels verscholen zaten. Voor een paar weken zijn ze terug in Vietnam om hun familieleden te bezoeken die zijn achtergebleven.

Na een uurtje struinen door het grottenstels en een kilo zweet lichter klimmen we weer op de scooter. We hebben wel zin in wat verkoeling en herinneren ons dat Ha Tien aan zee ligt. We pakken de kaart erbij en rijden naar het strand. Eenmaal op het strand komen we er achter dat heel Ha Tien hetzelfde idee heeft. Het is retedruk en bij het zien van het strand laten we het idee om een duikje te nemen varen. Het strandje van 3 meter tot aan de zee is niet alleen vol met mensen, maar ook al het afval ligt overal verspreid. Het stinkt enorm en we zien kinderen tussen drijvend afval zwemmen. Afval is in heel Vietnam en Cambodja een probleem. Er is geen regering die ervoor zorgt dat het wordt opgehaald en geen inwoner die zich druk maakt om een schone omgeving. Wel triest om te zien hoe mooie plekken soms bezaaid zijn met afval wat nergens anders heen kan. En dan nog maar niet te denken aan de gevolgen op de langere termijn.

We laten de frisse duik voor wat het is en gaan wat eten bij de markt terwijl we naar live muziek luisteren. En daar klinkt toch weer een mooie stem.... op het strand zit een groepje vietnamezen te zingen. Uiteraard met galmende microfoon en versterker zodat ze het in Cambodja ook kunnen horen. De zanger wordt begeleid door een gitarist die qua formaat wel een hele grote gelijkenis met onze Roel van Velzen vertoond. We zijn trots hoor, wij kunnen zeggen dat we er bij zijn geweest als hij straks echt gaat doorbreken bij het grote publiek, dit is 'The voice of Vietnam!'

Wil je ook dit talent beluisteren? klik op de link:

http://www.youtube.com/watch?v=zVdSUCCPd6I&feature=g-upl&context=G23abcfeAUAAAAAAABAA

***

Zonnige kant van Cambodja

Wo 18 janauri Kampot 'River bungalow guesthouse' $6

Met een dubbel gevoel verlaten we Sihanoukville en gaan we op weg naar onze volgende bestemming; het plaatsje Kampot. De mini-bus voor 9 personen brengt ons met 18 personen in 2½ uur naar het busstation. Kampot is een rustig klein dorpje in het zuiden van Cambodja richting de grens met Vietnam. We hebben behoefte aan rust, dus we kiezen via de 'lonely planet' op goed geluk voor een klein guesthouse aan de rivier, net buiten het dorp. Dit blijkt een schot in de roos! We treffen een knusse bungalow van bamboo op palen, zelf gemaakt door de eigenaar waarschijnlijk, want meer dan windkracht 4 zal lastig worden. Het guesthouse heeft 7 kleine bungalows en een terras op palen boven de rivier met heerlijke stoelen waarin je kunt wegzakken. En dat laatste is precies wat we doen als we twee blikjes Angkor openklikken.... he-he... dit hebben we even nodig.

do 19 janauri Kampot 'River bungalow guesthouse' $6

Gewekt door vrolijke vogelgeluiden stappen we rond 8uur al uit ons hutje en nemen een ochtendduik in de rivier. Toch heerlijk om zo wakker te worden? Na een ontbijtje is het erg verleidelijk om niets te doen, maar het is hier zo mooi. We besluiten twee fietsen van het guesthouse te lenen en gaan er op uit. Nu zijn wij de attractie van de dag en kinderen zwaaien en roepen vanaf de kant van de weg, sommigen kunnen al meer Engels dan onze Gids 'Tak' bij de jungletrekking. Als we een zijweggetje inslaan belanden we in een dorpje waar zojuist ook een 'ijscoman' voorbij fietst. Daar hebben we wel trek in, want met dertig graden fietsen maakt dorstig. De man toont ons de ijskaart vol met heerlijke ijsjes, we wijzen er hoopvol twee aan, maar helaas heeft hij die niet. Als we vragen welke hij wel heeft gaat de ijsbak open en zien we alleen plastic flesjes gevuld met limonadesiroop, wel bevroren dus toch ijs. We bestellen er twee en rekenen 700riel af, wat neer komt op €0,10. Als we ons omdraaien is het aardig druk geworden om ons heen. We worden aagestaard door een groepje nieuwsgierige kinderen die ons het 'ijsje' uit de hand kijken. We tellen er 16 en kijken elkaar aan, ja hoor meneer de ijskoman doet u maar 16 ijsjes. Hij kijkt ons ongelovig aan en pakt 1 voor 1 een ijsje uit zijn kar. Steeds weer vraagt hij of we wel weten wat we doen en hij laat op zijn vingers zien hoeveel ijsjes we wel niet kopen. We delen ze uit aan het groepje dat om ons heen staat en rekenen nog eens 5600riel af (€0,80).

vr 20 januari Rabit island 'Beach bungalow' $8

Het was vanmorgen flink dubben, blijven we hier nog een dag rondhangen of gaan we naar een mooi strandje 50km verderop. Tja we staan soms voor lastige dilemma's. Na een goed ontbijt boven de rivier toch maar vertrokken met de bus naar Kep. Dit keer een korte busrit van een klein uurtje. Als we uitstappen worden we verwelkomt door hulpvaardige en economisch ingestelde Cambodjanen die ons graag met een bootje naar Rabit Island (Koh Tonsay) brengen. Zo staan we 1 ½ uur na ons vertrek uit Kampot al met onze voetjes in het zand. Ook op het eiland worden we verwelkomt en hoeven we niet lang te zoeken naar een knus hutje van bamboo voor $8 per nacht.

Za 21 januari Rabit island 'Beach bungalow' $8

Drukke dag vandaag......:)

Z0 22 januari Rabit island 'Beach bungalow' $8

Vanmorgen bij zonsopgang gewekt door een kip op onze veranda die aanvankelijkhaar ei niet kwijt kon. Maar een tijdje later ligt er een ei op het balkon.

Bij het ontbijt hebben we vandaag maar geen ei besteld. We nemen muesli met yoghurt en fruit. Het Engels in Cambodja is toch iets anders dan wij denken, als we suiker bij de yoghurt bestellen krijgen we eetstokjes:). Is wel zo makkelijk bij de yoghurt. Verder net zo druk gehad als gisteren...

ma 23 januari Kep 'Tree tops bungalows' $10

Lekker bijgetankt en bijgekleurd bellen we onze economisch ingestelde vriend en varen met hem naar het vasteland. In Kep trekken we in bij de 'Tree Tops bungalows' een tip die we kregen van een medereiziger. De beste tips staan niet in de Lonely planet....

In de omgeving van Kep liggen kalksteenformaties met daarin grotten. In deze grotten zouden diverse pagodes zijn gebouwd waar de cambodjanen hun God vereren. We zijn wel benieuwd dus huren een scooter en gaan op pad.Als we de zandweg naar de grotten inslaan komt er een jonge Camodjaan naast ons rijden. Thao komt uit Pnom Penh en omdat het vandaag nog Chinees nieuwjaar is heeft hij wat free-time om bij te klussen. Het vriendelijk praatje leidt tot een uitgebreide rondleiding door de grotten. Thao blijkt behalve goed Engels te spreken ook een bijzondere gave te hebben. In de steenformaties ziet hij een schildpad, octopus, zeemeermin, haai en andere dieren die wij met moeite kunnen onderscheiden.

Op de terugweg worden we opgeschrikt als een jeep besluit ons in te halen bij een wegversmalling. Dat zou op zich nog wel gekunt hebben, ware het niet dat er ook een tegenligger aankwam. Er kan geen haar tussen maar we blijven overeind... pfff..

Donkere kant van Cambodja...

Dinsdag 17 januari Sihanoukville 'Monkey republic guesthouse'

Sihanoukville lijkt bij aankomst dat te zijn waar we op hoopten, een lekker strandje om even te relaxen voordat we weer door gaan richting de grens met Vietnam. Het strand is langgerekt en staat vol met strandtentjes a la Havana Rockanje maar dan met palmbomen, tafeltjes en loungestoelen tot aan het water. We besluiten de tentjes voor vanavond te laten en lopen er langs totdat we bij een rustig stuk strand zijn. Hier en daar zien we een dikke behaarde 60+er met een 40 jaar jongere cambodiaanse vrouw. Helaas is hier het sextoerisme erg populair. Als je weet dat in grote gezinnen vaak een van de dochters wordt 'opgeoffert' om de rest van het gezin te voorzien van eten, is dit erg triest om te zien. Daar waar een gemiddeld inkomen in Cambodia $1USD per dag is, kan de dochter via sextoerisme het hele gezin onderhouden. Helaas zijn het onze eigen landgenoten die profiteren van de armoede van anderen en een leuke dag hebben voor een paar dollar. Sommigen noemen het prostitutie, het klinkt ze vast beter dan misbruik.

De middag loopt ten einde als we door een zware regenhui van het strand gejaagd worden. Als we een bijna verlaten strandtent inrennen zien we wat we niet willen zien. Aan een tafel zitten 3 mannen met portemonnees dikker dan hun buik. Ze pappen aan met jonge cambodiaanse meisjes, ik schat de leeftijd niet boven de 18. We zien de grootste schurk van de 3 (die kan echt zo in een slechte film als bad guy) loeren op een meisje waarvan wij de leeftijd rond de 12 schatten. We nemen ons voor in te grijpen, maar het blijft bij kijken en met geld zwaaien en uiteindelijk vertrekt onze 'bad guy' en de andere heren volgen. Misschien gealarmeerd door onze vernietigende en afgrijzende blikken. De kinderen gaan door met waar ze mee bezig waren, misschien veilig voor nu. Wij blijven achter met een kotsmisselijk gevoel.

Als de avond valt, trekken we er toch nog maar een keer op uit om wat te eten. We worden weer geconfronteerd met de donkere kant van Cambodia. Bij elk terras zit wel een Cambodiaan te bedelen. Sommigen duidelijk getroffen door een landmijn, met een been of een enkeling kruipt zelfs over de boulevard zonder benen. We zien moeders met hun baby op schoot vragen om geld. Over het terras lopen kinderen die proberen hun zelf gemaakte armbandjes te verkopen. Bij een palmboom zit een cambodiaanse man, met zijn dochtertje van 3 a 4 jaar, ze lacht naar elke toerist die langs loopt en maakt buiging terwijl ze haar been laat zien. Dit is ook cambodja, dit is de armoede en de donkere kant die te donker is om aan te zien.

Als we later in het guesthouse terugkomen ontdekken we dat er projecten lopen om deze ingewikkelde probematiek aan te pakken. Steeds meer guesthouses sluiten zich aan bij het 'childsafe project'. Daarmee verbieden ze het om kinderen mee te nemen in het hotel en geven ze informatie over een hotline die je kan bellen als je kindermisbruik ziet, of gevaarlijke situaties die kunnen leiden tot misbruik. Het childsafeproject heeft winkeltjes met spullen die door kinderen zijn gemaakt, het geld komt weer ten goede aan de opvang van straatkinderen. Deze initiatieven lijken echter wel heel kleinschalig en pas als we zelf goed zoeken komen we er achter dat ze er zijn. Voorlopig zijn er naar schatting tussen de 20 en 30 duizend straatkinderen in cambodja. Of deze getallen kloppen weet niemand.

Ook wat doen?

http://www.childsafe-international.org/

http://www.cambodianchildrensfund.org/

http://www.letuscreatecambodia.org/

ZWERF 'ON

Vrijdag 14 januari Bangkok - Trat 'Residang guesthouse 420bht'

De wekker op 8uur blijkt te optimistisch; we hebben het gisteravond net iets te laat gemaakt in Bangkok. Daar komt bij dat 23uur 'savond voor ons nog steeds 17u smiddag is, dus geen slaaptijd. ...er toch maar uit gegaan na 3x omdraaien want we willen vandaag de bus pakken naar 'Trat', richting de Cambodiaanse grens. Met een perfecte timing stappen we om 10.30u in een taxi om vervolgens aan te sluiten in de ochtendpsits van Bangkok. Eenmaal op weg in de (aircon!)bus naar Trat zie ik de door het raampje de tempels en druke straten van Bankgkok plaats maken voor lege groene velden met hier en daar wat ossen, huisjes op palen en mensen die ogenschijnlijk bezig zijn met niets, reizen is nu echt begonnen. Ik zet mijn mp3 aan en droom weg op Acda en de Munnik - zwerf 'on, hoe toepasselijk, toeval bestaat niet?:)

ACDA EN DE MUNNIK - ZWERF 'ONhttp://www.youtube.com/watch?v=z4WFBNPN0P4

Zaterdag 15 januari Cambodja - Krong koh kong 'Raksmey buntam guesthouse'

Gisteravond over de nightmarket van Trat gelopen en bij een aantal eetstalletjes wat geproefd. Eenmaal de markt over ben je een 7-gangendiner rijker, heerlijk! De volgende ochtend vertrekken we met de bus op weg naar de grens met Cambodja. Naar de grens komen is een ding, er over gaan is nog een tweede.... net voordat de Thaise grond ophoudt stopt de bus en met onze (te) zware rugzakken lopen we naar de grens en worden opgewacht door douaniers die hun werk erg serieus nemen. Na veel papierwerk, 1200 Thaise Baht, tropische temperaturen en een healthcheck van 40 Baht met een oorthermometer (begrijp nog niet dat we er door zijn gekomen, want onze temperatuur moest inmiddels toch zeker wel opgelopen zijn), krijgen we onze cambodiaanse visa.

Eenmaal over de grens gelopen is de enige manier om de volgende 13km te overbruggen het nemen van een Tuk-Tuk. En natuurlijk begrijpen de tuk-tuk chauffeurs dat ook dus betalen we voor de volgende 10 minuten net zo veel als voor de busreis van de afgelopen 4 uur. Wat nog maar neerkomt op 280bht (€3,-).

Aangekomen in het dorpje Krong ko kong laten we ons afzetten bij Bob's cafe. Op ons verzoek omdat we in de lonely planet gezien hebben dat er 3 guesthouses omheen liggen. De tuk-tuk chauffeur legt ons in zijn Engels uit dat hij een beter guesthouse weet en dat Bob's cafe inmiddels is verhuist. A-ha, hier zijn we voor gewaarschuwd in de lonely planet, want tuk-tuk rijders ontvangen vaak commissie van guesthouses als ze klanten leveren. We houden vol en laten ons afzetten bij Bob's cafe, om vervolgens bij de locatie van Bob's cafe te ontdekken dat deze inderdaad niet meer bestaat. We stappen toch maar uit en nemen een hoognodig drankje bij het cafe dat nu op deze plek staat. De 3 guesthouses zijn nog wel om de hoek dus daar landen we en nemen een kamer.

Zondag 15 januari Krong koh kong 'Ramsey ko kong guesthouse'

Gewoon maar even niets doen vandaag, dat is het plan. Nog moe van de eerste indrukken en moeite met het wennen aan het tijdsverschil maakt dat dit ff nodig is. Vanmorgen na het ontbijt zijn we verhuist van guesthouse. Want in het vorige bleek een paar maanden niet schoongemaakt, de wc verstopt, de gootsteen vol, het bed te klein, de beloofde warme douche te koud, de kamer snikheet en ongewenst bezoek van dieren die vooral snachts actief zijn (geen idee wat het was). Voor hetzefde bedrag van 28.000 Riel (€4,75) slapen we nu in een schone kamer met ventilator en warme douche. Heerlijk.

In de middag blijkt niets doen moeilijker dan gedacht en lukt het ook nog niet om een dag niet over ons werk te praten. We maken plannen voor morgen en boeken een jungletocht de Cardemom mountains in.

Maandag 16 januari Krong koh Kong 'Ramsey ko kong guesthouse'

Na een heerlijk en veel te uitgebreid ontbijt worden we om 8.30u opgehaald met de tuk-tuk. In de tuk zit Brandon, een erg wakkere Ierse man al klaar voor de tocht. Bij de volgende stop stappen nog twee medereizigers in, Elena uit Amerika en Jean-Paul uit Frankrijk. Ze hebben elkaar een maand geleden in Laos ontmoet en nu samen met ons op jongletocht. Er zijn ons twee Engels sprekende gidsen beloofd, zij wachten ons op bij de rivier. Gids Tak begroet ons met 'hello' en dat is ook meteen zijn complete Engelse woordenschat.

Vanuit de longtailboot die in de rivier wacht zwaait er nog een vriendelijke jongere cambodiaanse gids. Blijkt doofstom te zijn, maar door de gebarentaal die hij zichzelf heeft aangeleerd kunnen we met hem makkelijker praten dan met de altijd glimlachende Tak.

Zo gaan we op stap met Tak en de jonge cambodjaan (heb helaas zijn naam niet kunnen ontcijferen). Tak en zijn compagnon manouvreren de longtailboot moeiteloos en zonder overleg door de kronkelende smalle mangrovewaters. Als we aanleggen na een uurtje varen maken we een jungletocht naar een waterval. Bij de waterval vangt de jonge cambodjaan een vis met zijn handen en vertelt hij in alle gebaren die hij beheerst dat hij ooit bijna is gebeten door een haai:)

Op de terugweg blijkt Brandon zijn donkere kant te willen vertellen aan ons. Werd op een dag wakker met de overtuiging iemand vermoord te hebben en 2 ½ jaar en veel ellende later gediagnosticeerd als bipolair. Hij heeft zichzelf genezen, werkt nu als leraar Engels en Frans in China. 's avonds spreken we nog af met ons junglegezelschap en wisselen we reistips over Laos uit met Elena en Jean-Paul. Brandon geeft nog een rondje en staat erop dat hij 'the bill' betaald.

Acda en de Munnik - zwerf 'on http://www.youtube.com/watch?v=z4WFBNPN0P4

Stel dat je niet naar huis gaat
Je laat de laatste ronde gaan
Je planned alleen de eerste meters
De hardste hier vandaan

Stel dat het je gaat lukken
En je loopt naar het station
En je leunt op de gedachte
Als je wacht op het perron

Het maakt niet uit wat je gisteren deed
Het gaat om dat wat je morgen pas weet
Zwerf'on

Stel dat het je gaat lukken
En je geeft de stad je rug

Moet je dan weten waar je heen gaat?
En wanneer kom je dan terug?

Want je droomde van vertrekken
En je sprak van nergens heen
Kun je missen wat je achter laat?
Kun je eigenlijk wel alleen?

Want het maakt niet uit wat je gisteren deed
Het gaat om dat wat je morgen pas weet
Zwerf'on

Stel dat je nergens heen bent
En je mist wat je ooit had
Ben je dan held genoeg om terug te gaan
Naar dat wat je bezat?

Stel dat je nooit vertrekken zal
Maar je gaat gewoon naar huis?
Is morgen dan een droom voorbij
Of ben je dan pas thuis?

Het maakt niet uit wat je gisteren deed
Het gaat om dat wat je morgen pas weet
Zwerf'on!

STINKY, STICKY AND BUSY....BANGKOK

Donderdag 12 januari

De wekker gaat enthousiast om 9:30u af maar in ons hoofd zitten nog steeds alleen maar watten. We draaien ons nog even om, voordat we de koude douche nemen. Het ontbijt blijkt een grote verrassing te zijn, gewoon een goeie kop koffie en een bruin broodje met kaas en salade. Wat wil je nog meer? Wij niet zo veel vandaag, we lopen naar de pier en stappen in de boot. We varen wat extra rondjes over de chao praya en bekijken Bangkok vooral zittend vanaf het water. Eenmaal gaan we even van boord om door Chinatown te struinen. Jep, we zijn echt in Bangkok, sticky, stinky en busy.

Woensdag 11 januari Bangkok (new my house guesthouse)

Vanaf het vliegtuig stappen we in de bus naar Banglampuh een wijk in het centrum van bangkok. Omdat we wel erg lang op de overstap naar een nadere bus moeten wachten, houden we een tuk-tuk aan. Als ware toeristen met teveel bepakking in een te kleine tuk-tuk, komen we aan op de soi rambutri. De tuk-tuk besluit gewoon de straat in te rijden en zo zoeven we langs tafeltjes en stoeltjes van mensen die dachten even rustig te eten in dit smalle straatje. We stoppen voor de deur van het 'new my house guesthouse' en wagen het er meteen maar op. Na een blik op de kamer, een hokje van 4x4 met wc en koude douche, tellen we 350 Baht neer (€8,-). Het eerste Chang biertje smaakt ons prima en we proosten nog maar eens op het komende jaar. Iets later gaan we met een kop vol watten terug naar het hotel, een halve liter is toch wel heftig na weinig slaap.

Dinsdag 10 januari Schipholland

De lichtjes van schipholland, zoals Linda het noemt, worden steeds vager. Eenmaal boven de wolken is het donker, we kijken elkaar nog eens betekenisvol aan. Daar gaan we dan onze droom in vervulling. We zijn versleten van alles nog ff regelen de laatste paar dagen en vallen al vrij snel in een diepe slaap.

PFFF

Zo, nog een nachtje slapen en dan is het eindelijk zover. Vandaag op de valreep mensen gevonden voor onze woning en het zijn nog bekenden ook. De dochter van een goede vriendin en collega van Antoinet trekt met haar vriend tot volgend jaar in onze woning. Dit betekent dat we met een gerust hart weg kunnen en zeker onze reis kunnen verlengen vanaf augustus t/m januari 2013.

De laatste loodjes wegen duidelijk het zwaarst. We zijn versleten en hebben nog best een hoop te doen. Maar goed, nog even knallen en vanaf morgen 17:55 kunnen we uitrusten...