MEKONG & LUANG PRABANG

Do 1 maart Pak Beng ? 70.000Kip/€7

Vandaag en morgen staat er een 'boottochtje' voor de deur. Nou, zeg maar boottocht. Vandaag varen we in 7uur naar Pak Beng en morgen varen we nog een uurtje of 8 door naar Luang Prabang. Met het avontuur van de 'Gibbon Experience' nog vers in ons geheugen stappen we om 9:00 de boot in. Stoel 1 en 2 zijn voor ons (ja, we waren een keer vroeg met het kopen van een ticket).

Na een uurtje wachten tot de boot helemaal vol zit, draaien we de Mekong op. Het water is rustig en in een Laotiaans tempo varen we langs mooie uitzichten op bossen, rotsen en het leven langs de Mekong.

Voor ons bevinden zich gek genoeg de stoelnummers 60-80 en worden bezet door 2 Amerikanen, 2 Belgische meisjes en een wat ouder Hollands stel. Ze maken er een gezellige boel van en laten de Laotiaanse biertjes goed smaken. Een aantal anderen met wie we in de boomhut zaten, zitten ook op de boot. Driftig worden de e-mailadressen uitgewisseld om alle foto's en filmpjes straks met elkaar te kunnen delen. Richard benut de tijd op de boot om de laatste hand te leggen aan de film van de Gibbon Experience.

Tegen de avond komen we aan in Pak Beng. Pak Beng dankt zijn bestaan aan deze boot en de vele toeristen die hier moeten overnachten wanneer ze van en naar Luang Prabang reizen. Vandaag komen er 150 met de boot aan, en die willen allemaal overnachten in de paar hotelletjes die het dorp rijk is. Zodra het anker uit is treed ons plan in werking. Ik sprint met een rugzak de kade op om een kamer te regelen, terwijl Richard net als der rest van de boot geduldig op de tassen wacht. Phil en Colleen uit Canada, een stel dat we hebben leren kennen tijdens de Gibbon Experience, slapen in de kamer naast ons. We spreken af om wat met elkaar te gaan eten en maken er een gezellige avond van.

Vr 2 maart Luang Prabang ?bungalows 80.000Kip/€8,-

Alweer om 9 uur deze ochtend strompelen we de boot op met onze gisteravond bestelde stokbroodjes gezond en kip. We hebben 8 Laotiaanse uren varen voor de boeg naar Luang Prabang. Luang Prabang is de oude hoofdstad van Laos en zou erg mooi moeten zijn volgens medereizigers. Maar goed eerst nog de boottocht en dat is een lange...hele lange... zit. We hebben gekozen voor de 'slowboat' in plaats van de snellere optie met de 'fastboat'. En dat zullen we weten ook want onze boot doet precies waar zijn naam voor staat: heeeel langzaam varen. Het geeft ons genoeg tijd om van het uitzicht te genieten en reisverhalen zoals deze eens bij te werken. Dat is wel nodig want we lopen aardig achter met schrijven. We hebben het ook zo druk:)

Nog net voordat het donker wordt komen we aan in de voormalige hoofdstad 'Luang Prabang'. Nou ja stad, je kunt Luang Prabang eigenlijk geen stad noemen. Het is echt een schattig dorpje dat zich uitstrekt langs de Mekong. Het dorp ademt rust en ontspanning. Zelfs de avondmarkt is rustig, zijn we hier eigenlijk wel echt in Azie?

We kiezen een bungalowtje met veranda aan de rand van het dorp. Helaas kunnen we maar één nacht blijven want morgen zijn de 4 bungalows die ze hebben volgeboekt. Het ziet er zo mooi uit en de eigenaar is te vriendelijk om een ander stekkie te zoeken. We doen het voor 1 nachtje en nemen plaats op de veranda. En dat laatste gaat prima samen met een beer Lao.

Za 3 maart Luang Prabang Sivilak Guesthouse 100.000Kip/€10,-

Na een goede kop koffie en yoghurt met fruit en muesli hijsen we de rugzakken weer op. We hoeven niet lang te lopen voordat we een tuk-tuk kunnen aanhouden die ons verder het centrum in brengt.

Vandaag nemen we de tijd om Luang Prabang te ontdekken. Ook nemen we vooral de tijd om hier en daar neer te ploffen op één van de terrasjes langs de Mekong. Nog voordat de zon op zijn hoogste punt komt te staan lopen we de heuvel op in het midden van het dorp. Boven op de wandelen we door een groot tempelcomplex met diverse boedhabeelden.

Als we even in de schaduw van het uitzicht genieten worden we aangesproken door een jonge monnik. Hij is erg geïnteresseerd in hoe wij leven in Nederland en vertelt ook over zijn leven. Zijn ouders wilden graag dat hij twee jaar als een monnik in een klooster zou leven. Hij had zelf niet echt de wens om dit te doen, maar respecteert de wens van zijn ouders. Elke nacht om vier uur staan ze op om te gaan bidden en mediteren. Dan tegen zessen gaan ze de straten van Luang Prabang door en krijgen ze eten aangereikt van de inwoners. Al het gekregen eten wordt verzameld en verdeeld. De monniken moeten ontbijten en lunchen van wat ze krijgen. Ze nuttigen geen avondmaaltijd.

Tussen 9 en 12 in de ochtend volgt hij Engelse les dat wordt gegeven door vrijwilligers uit Australië. De middag leert hij van alles over het boeddhisme, maar ook deelt hij zijn kennis met de vrijwilligers die het weer interessant vinden om van hem over het boeddhisme en de Laotiaanse taal te leren. Bij zonsondergang is er weer een uitgebreid gebed, gevolgd door een uur meditatie. De monnik die wij spreken is 16 en als hij 17 wordt mag hij uit het klooster. We vragen hem naar zijn dromen. Hij wil na het klooster biologie studeren en als gids gaan werken met toeristen. Deze studie kost een hoop geld, zijn ouders willen graag dat hij in het klooster blijft...

Tegen de avond ploffen we -hoe kan het ook anders- weer neer aan de Mekong. We kiezen een terrasje met wifi en skypen met Nederland: dit is backpacken... so 2012:)

We bestellen nog een beer Lao en opeens horen we twee bekende stemmen: “hey guys, how are you? Nice to see you again!” Het zijn Phil en Colleen uit Canada die komen aanfietsen. Ze schuiven aan en de rest van de avond brengen we met zijn vieren door.

Zo 4 maart Luang Prabang Sivilak Guesthouse 100.000Kip/€10,-

Na het ontbijt geven we de was af bij ons guesthouse en huren wij een scooter om de omgeving te verkennen. We gaan naar de watervallen net buiten het dorp. We hebben afgesproken dat we Phil en Colleen bij de waterval treffen. Zij gaan op de mountainbike want ze moeten trainen voor Vietnam, waar ze fietsend doorheen willen...de bikkels.

Vlakbij de waterval is een “Bear Rescue Center”. Het centrum biedt een veilige plek voor zieke beren en beren die ooit zijn gevangen om voor toeristen te dansen of om als ingrediënt in een vaag Chinees medicijn te eindigen. Ook gaat het centrum actief op zoek naar beren die als huisdier worden gehouden, en nu ziek of verwaarloosd zijn. Het is geweldig om te zien hoe blij de beren hier zijn als je bedenkt wat voor verleden ze doorgemaakt hebben. Ze hebben een grote leefruimte met voldoende eten schoon drinkwater en toegewijde verzorgers om zich heen. Het centrum probeert de beren weer tergu te plaatsen in de natuur, maar dat is een zeldzaamheid de beren zijn het leven in het wild verleert.

We sponsoren het centrum door wat geld te doneren en een T-shirt te kopen. Voelt toch alsof we een klein steentje bijdragen. Het is tijd om verder te lopen naar de watervallen. We verwachten er helemaal niet zo veel van des te meer worden we verrast want de waterval is aardig indrukwekkend!

Het is een vrij toeristische plek waar ook veel Laotianen heen gaan, maar de watervallen zijn zo mooi dat je daar met gemak langs kan kijken. Phil en Colleen zijn er al, ze waren vanmorgen al vroeg vertrokken. We wachten niet langer en nemen een verfrissende duik. Niet in bikini dat is ongepast in Laos, vrouwen houden de kleding aan. We klimmen in een boom en via een touw slingeren we onszelf het water in. We zijn weer net twee kleuters:)

De rest van de middag vermaken we ons prima bij de waterval en zorgen we dat er niets overblijft van de meegebrachte lunch; heerlijke stokbroodjes gezond (….met mayonaise!). We houden zelfs nog wat energie over om langs de hoogste waterval omhoog te klimmen.

Terug naar het hotel zien we opeens wel heel bekende kledingstukken in de straat hangen. A-ha onze was is klaar, dat is mooi!

De avond spreken we weer af met Phil en Colleen en drinken we...heel verrassend.. een Beer Lao. Dezelfde avond zeggen we gedag tegen onze vrienden uit Canada, morgen scheiden onze wegen. Wij gaan naar de olifanten in het westen zij naar de eilandjes van Zuid-Thailand.

***

THE GIBBON EXPERIENCE

Zo 26 februari Huay Xai BAP guesthouse 80.000kip/€8

Vandaag laten we Luang Namtha alweer achter ons en vertrekken we naar Huay Xai. Op advies van Huan kiezen we voor een rit met een mini-bus. De reis zou een uur korter moeten duren dan de lokale bus en volgens Huan hebben we airco en meer beenruimte. Klink goed, maar als we instappen blijkt het toch een ander verhaal te zijn. De bus zit al bijna vol als wij aankomen en we belanden op de laatste twee plekken achterin de bus tussen de bagagespullen. Logisch dat niemand hier is gaan zitten. De airco redt het niet tot achterin de bus en beenruimte is er ook niet. Gelukkig rijdt de mini-bus wel snel en zijn we binnen 3 uur op de plek van bestemming (helaas ik weer donkergroen).

In Huay Xai gaan we naar het boekingskantoortje om datgene te boeken waar we voor gekomen zijn, namelijk 'The Gibbon Experience'. Onze reservering is gelukkig goed aangekomen en we plunderen de pinautomaat van Huay Xai om de betaling rond te maken. We kunnen maar 700.000Kip per keer pinnen, dus na 7 keer pinnen staan we met 4,9 miljoen Kip op straat en is de pinautomaat leeg:). Morgenochtend om 8.30u mogen we ons weer melden bij het kantoortje, dan gaan we voor 3 dagen en 2 nachten het Borkeo National Park in. Wel spannend, we hebben er zin in!

Ma 27 februari Treehouse 1 – Gibbon experience 4.700.000kip/ €470

Rond 8.30u melden we ons zoals afgesproken bij het kantoortje van 'the gibbon experience'. We hebben er zin en ook de andere deelnemers staan met een lach op hun gezicht te wachten. Voordat we vertrekken krijgen we in het kantoortje een instructievideo te zien. We zien wat je wel en niet moet doen om veilig langs de kabels door de jungle te glijden. We worden al helemaal gek gemaakt want de beelden zijn echt gaaf. We stappen nog enthousiaster achter in de tuk-tuk op weg naar het Borkeo National Park.

Bij aankomst horen we dat er 8 mensen per boomhut slapen. Nu hebben we in de tuk-tuk al een leuk clubje mensen ontmoet dus het kost ons weinig tijd om een groepje samen te stellen. Samen met Nico en Amenia uit Duitsland, Tim en Ameelia uit Engeland en Phil en Colleen uit Canada gaan we op weg naar onze boomhut. Onze gids gaat voorop en met een wandeling van een klein uurtje komen we aan bij onze overnachtingsplek....die alleen te bereiken is via een kabelbaan. We hijsen de heupgordels om en klikken ons met een carabijntje en een katrol aan de kabel.... en glijden maar. En dat is echt gaaf, vliegend langs de boomtoppen op weg naar de overkant.

De boomhut is geweldig en de rest van de middag oefenen we wat met de kabelbanen en genieten we van het uitzicht over de boomtoppen. Rond 16uur horen we ineens Amelia vanuit de douche roepen. We verwachten dat ze geschrokken is van een grote spin, maar nee, ze roept enthousiast in het Duits dat er Gibbons in de bomen zitten. We kijken vol verwachting naar de boomtoppen voor ons, en ja hoor, daar gaan ze. We zien twee gibbons sierlijk door de bomen slingeren, wat een geweldig dier en niet normaal hoe ze door de lucht lijken te vliegen. Als we de volgende dag de gids weer spreken, vertelt hij ons dat we veel geluk hebben gehad. De gibbons zijn erg schuw en worden zelden gezien vanuit de boomhut. Er worden zo'n 1 a 2 keer per maand gibbons gezien door toeristen. We zijn zo onder de indruk dat we er geen foto van kunnen maken. Om toch een idee te geven van hoe de gibbon eruit ziet, hebben we de volgende foto's van internet geplukt:

Als de avond valt horen we opeens iemand over de kabelbaan glijden. De gids komt onze hut binnen gevlogen en brengt ons het eten. Uit een grote ijzeren bus tovert hij onze maaltijd; plakrijst, wat verschillende groenten en gekruide waterbuffel. Er is meer dan genoeg voor ons achten en om het onszelf nog wat gemakkelijker te maken pakken we uit de koffer die in de keuken staat een flesje wijn er bij.

Di 28 februari Treehouse 1 – Gibbon experience

In de nacht is het geen seconde stil geweest. Toch hebben we heerlijk geslapen met alle vreemde dierengeluiden op de achtergrond. Als de eerste zonnestralen verschijnen zetten ook de vogels hun liedjes in en worden we in alle vroegte gewekt. We vragen ons af of we nog dromen of dat we echt wakker zijn. Het is toch te bizar om midden in de jungle, 40 meter boven de grond in een boomhut wakker te worden? Om ons zelf wakker te schudden nemen we een hele koude maar wel erg bijzondere douche met een fantastische uitzicht. Zo mooi dat je de kou -bijna- vergeet.

Via de kabelbaan wordt ons ontbijt binnengevlogen en maken we ons op voor een dagje 'apenkooien'. We zijn net een stelletje kleuters bij elkaar, zo blij als we de gordel weer aan mogen en gaan spelen in de jungle.

We vermaken ons de hele dag met wandelen door de jungle afgewisseld met vliegen langs de kabelbanen. De meesten zijn tussen de 200-300m lang en de langste is zelfs bijna 500meter!! Het uitzicht over de boomtoppen is schitterend en bijna onwerkelijk. De Gibbons zien we niet meer, wel horen we ze in de verte. Want ze maken een geluid dat lijkt op een auto-alarm en die kan kilometers ver dragen.

Wo 29 februari Huay Xai ...Guesthouse 80.000kip/€8

Aan alles komt een einde, zo ook aan de gibbon experience. Om het af te leren vliegen we na het ontbijt nog een paar keer over de kabelbanen. En uiteindelijk lopen we door de jungle weer terug naar het punt waar we door een jeep worden opgehaald. Het waren 3 leuke dagen met een onwijs gezellige groep! We wisselen onze contactgegevens uit, hopelijk komen we elkaar nog eens tegen.

Wil je meekijken? Klik op de link:

http://www.youtube.com/watch?v=ddUVsOy6y0Y

***

LUANG NAMTHA en de bananduik

Do 23 februari Udomxai (Laos) Xayxana guesthouse 70.000kip/€7

5.30u is eigenlijk geen tijd om weg te rijden als je relaxed op vakantie ben. Maar ja, de bus gaat nou eenmaal niet later dus stappen we braaf in met onze ogen half open. De bus zit helemaal vol, maar we hebben een gezellig reisgezelschap dus de tijd gaat hard. Leuk om verschillende mensen te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Zo ontmoeten we Ilse uit Paraguay die als een van de weinigen uit haar land buiten de grenzen van Paraguay komt. Leuk om van haar te horen hoe het leven in Paraguay moet zijn. Ze weet ook veel over de andere landen in Zuid-Ameika dus we luisteren geboeid en nemen de tips mee. Lucas uit Zwitserland hebben we gisteravond al ontmoet en samen met hem een happie gegeten ergens. Dan is er nog een ouder Zwitsers stel en een vrouw uit Canada. De vrouw uit Canada vertelt dat ze 3500 dollar bij elkaar verzameld heeft en dit de afgelopen 2 maanden heeft besteed aan een bergstam in Noord-Vietnam. Ze heeft het dorp geholpen om een huis om te toveren tot een 'homestay' voor toeristen. Zo heeft de stam een redelijk vaste inkomstenbron en hebben toeristen leuke 'authentieke' logeerplekken.

We zijn op weg naar de mooiste grensovergang die we tot nu toe gezien hebben. We rijden hoog de bergen in en zien in de vallei de rivier rustig met ons meestromen. Op de het hoogste punt van de berg stoppen we en kijken over de vallei, schitterend. Achter ons staat een betonnen gebouwtje met een stopbord. Zo simpel mooi kan de grens zijn.

De douaniers van Laos zijn vriendelijk en hebben zelfs een begroetende lach op hun gezicht. Wat een verschil met Vietnam en dat nu al. De hele bus moet zijn paspoorten afgeven en mag even in het zonnetje blijven staan en van het uitzicht genieten. De douaniers nemen de tijd om van de ingeleverde pasfoto's een mooi visum te maken en in ons paspoort te plakken. We zijn in een gebied waar drugs een groot probleem is, er wordt veel gebruikt en geëxporteerd. Er lopen verschillende projecten om gezondheidsvoorlichting te geven over drugsgebruik. Hmmm... klinkt mij als een interessant projectje voor in de toekomst? Een kwartiertje later mogen we ons visum betalen en krijgen we de paspoorten weer terug. We lopen de grens over, terwijl de bus al in Laos op ons staat te wachten.

De weg waar we vervolgens op rijden is pas aangelegd door de Chinezen (die daar waarschijnlijk zelf een groot belang bij hebben). Het is een mooie weg en we kunnen goed doorrijden. Alleen de brug is nog niet af, dat is jammer want laten wij nou net de rivier over moeten. Toch hebben de Laotianen daar een 'goede' oplossing voor. De bus gaat op iets... iets wat je een veerpont zou kunnen noemen. Het heeft geen motor maar wordt aan kabels en met behulp van een duwboot naar de overkant gedreven.

Als we 's middags in het dorpje aankomen waar we zullen overnachten merken we goed dat Laos anders is. Alles gaat hier langzamer, de mensen zijn vriendelijker, open... welkom in Lazy Laos! Ik denk dat we ons hier snel zullen thuisvoelen. Al is het met oversteken nog even oppassen geblazen. Gewend om dit op zijn Vietnamees te doen lopen we gewoon de straat op wetende dat de anderen wel om je heen scooteren. Maar als wij dit automatisch doen stapt iedereen geschrokken op de rem en zo veroorzaken we bijna een ongeluk. Oké dat is even wennen, ze remmen hier voor voetgangers.

Vr 24 februari Luang Namtha Zuela guesthouse 70.000kip/€7

We slapen op zijn Laotiaans uit en pakken op ons gemakkie de rugzakken in. Daarna maken we geen haast om naar het busstation te lopen en kopen een kaartje naar 'Luang Namtha'. De bus zou om 11uur vertrekken, maar op dat moment bestelt de busschauffeur zijn ontbijtje. Op de een of andere manier voelt het alsof we terugschakelen in de eerste versnelling. We hebben er geen moeite mee en laten de motor stationair lopen. Om 11.30u komt de bus in beweging en worden we getrakteed op een mooie rit door de bergen.

Vier uur later zijn we in Luang Namtha en nemen we een kamer in het Zuela guesthouse. Op het buitenterras nemen we een Beer Lao. Shit zeg, bier maken kunnen die Laotianen ook goed!

Za 25 februari Luang Namtha Zuela guesthouse 70.000kip/€7

Om 8.30u melden we ons na een goed ontbijtje bij het boekingskantoortje verderop in de straat. Gisteren hebben we hier een excursie geboekt om te gaan mountainbiken en kayakken. We worden verwelkomt door Huan, onze Laotiaanse gids voor vandaag. We zijn de enige klanten en dus mogen we een fiets uitzoeken waar de remmen het van doen... Huan laat ons verschillende tempels zien in de omgeving en neemt ons mee naar het dorpje waar zijn aanstaande schoonfamilie woont. Huan gaat trouwen in april en maakt zich er aardig zorgen over. Een bruiloft kost 7miljoen Kip. Wat neerkomt op €700,-. In Laos moet de man de bruiloft betalen en dat betekent voor Huan drie jaar werken. En dat is nog niet het enige: “Ik moet ook nog een koe, een groot varken en drie kippen slachten en schenken aan mijn schoonouders”. “Doe ik dat niet, dan mag ik niet om de hand van hun dochter vragen”, verzucht Huan.

Fietsend door het dorpje laat Huan ons van alles zien. We vragen om even te stoppen bij een plek waar ze een huis aan het bouwen zijn. Huan vraagt zich waarschijnlijk af wat hier nou bijzonder aan is. We zien dorpelingen klimmen in de houten stellingen die ze zelf gemaakt hebben. Op hun teenslippers, zonder handschoenen of andere bescherming zagen ze de te lange planken van het dak. Het gaat op zijn Laotiaans. Alles gaat langzaam, iedereen is met wat anders bezig en tussendoor wordt er wat gekletst, gedronken of gerookt. Volgens Huan leren de mensen hier van elkaar hoe ze een huis moeten bouwen, maar wij zien niemand handige tips uitwisselen.

Huan vraagt hoe wij in Nederland wonen en of wij een huis van bamboe hebben. Bamboe is sterk materiaal dus dat kunnen alleen de rijkeren betalen. “Eh, nee Huan, wij hebben geen huis van bamboe. Ons huis is gemaakt van steen en beton en we hebben ramen van dubbelglas.” Huan kijkt bedenkelijk: “o, nou dan gebruiken jullie zekere alleen hout om vuur te maken, want het is toch erg koud in Nederland?” tja en wij dan maar uitleggen dat we een open haard voor de sier hebben en centrale verwarming om ons huis te verwarmen. Huan luistert geboeid, terwijl er een steeds grotere kreukel in zijn voorhoofd verschijnt.

Het is tijd voor onze lunch. Huan hakt een paar grote bananenbladeren van de boom en spoelt ze 'schoon' in de rivier. We gaan onder de brug zitten en Huan legt de bladeren op de grond. Net als we bijna op de bananenbladeren gaan zitten omdat we dachten dat ze daar voor bedoelt waren, legt Huan de lunch op de bladeren. Kleefrijst, groenten en een goed gekruid rundvleesgerecht. We volgen Huan en grijpen met onze handen in het eten.

Na de lunch blaast Huan twee kayaks op en komt er al snel achter dat één ervan lek is. Wij kijken zorgelijk maar Huan ligt in een deuk. Geen probleem en hij zoekt een stokje en prikt hem in het gat. Ook weer opgelost, we zijn op stap met een echte survivalexpert. Huan maakt er een leuke middag van, voor ons, maar ook zeker voor hem zelf. Hij begint spontaan te zingen en toevallig kennen we hetzelfde bandje uit Thailand. Niet dat wij tekstvast in het Thais kunnen meezingen, maar toch leuk. Daarna gaan wij het Nederlandse volkslied zingen en hij voor ons die van Laos. We hebben echt een gezellig gids te pakken. Huan zijn boot loopt regelmatig vol en lachend pakt hij een plastic fles van de waterkant en schept zijn boot leeg. Het maakt hem allemaal niet uit, no worries. Huan heeft andere zorgen, namelijk die koe, varken en drie kippen die hij nog moet gaan slachten.

Het wordt warm en Huan daagt ons uit om te gaan zwemmen. Natuurlijk zijn we daar wel voor te porren. Als Richard hem zijn beroemde 'Banenduik' laat zien komt Huan helemaal niet meer bij. De rest van de kayaktocht is Huan op zoek naar boomstammen zodat Richard nog een keer zijn bananenduik kan laten zien. Een stuk verderop ligt een bamboevlot in het water. “Kunnen wij daar mee varen?” Vragen we hoopvol. Huan heeft maar een half woord nodig en springt uit zijn lekke kayak. Samen met Richard gaat hij de rivier over. Huan is het wel gewend om op zo'n vlot te varen vertelt hij. In zijn dorp maken ze ook veel gebruik van deze vlotten. Vooral in het regenseizoen dan zijn de wegen onbegaanbaar en is dit het meest aangewezen vervoermiddel.

Wil je meekijken naar onze dag met Huan? Klik dan op de link om het filmpje te zien.

http://www.youtube.com/watch?v=hWUx2DUP2yE&feature=g-upl&context=G257a18dAUAAAAAAAMAA

***

BAC HA & SAPA - Highlands Noord Vietnam

Za 18 feb Bac Ha Quynh Trang200.000Dong/$9,50
Afgelopen nacht hebben we doorgebracht in de nachtbus van Hanoi naar Lau Cai in de bergen van Noord-Vietnam. De 12 uur durende rit was, laten we zeggen nogal krap, wiebelig, langzaam en de bus was vrij vol. Alle plekken waren verkocht en wij waren de gelukkigen om helemaal achterin de bus te liggen. De ligruimte is voor mij zelfs al te kort, laat staan voor Richard. Trouwens als de officiële plekken in de bus zijn uitverkocht, betekent dat in Vietnam niet dat er geen mensen meer bij kunnen. Bij elk dorpje gooit de bus de deur open en roept de assistente van de buschauffeur om meer mensen, een handige manier om een beetje bij te verdienen waarschijnlijk. Wel erg effectief want een uurtje na vertrek liggen ook de twee gangpaden vol met tassen, dozen, mensen met kinderen en zelfs kleine baby's. Als we s'nachts stoppen om even naar het toilet te gaan is het een hele klus om uit de bus te komen.

Tegen een uurtje of 7 in de ochtend komen we aardig versleten aan in Lau Cai. Helaas voor ons is Lau Cai nog niet onze eindbestemming. We moeten nog 2 uur verder reizen naar Bac Ha. Het bergplaatsje waar we heen willen. Medereizigers hadden ons al gewaarschuwd dat het flink onderhandelen wordt met de Vietnamese minibusjes om een normale prijs te krijgen. En dat is geen pretje zo vroeg in de ochtend. Het eerste bod is 300.000Dong en we lopen snel door. De tweede biedt aan ons voor 200.000Dong te verplaatsen. We bundelen de krachten met 5 andere toeristen en houden vast aan 50.000Dong. Dit heeft resultaat we mogen uiteindelijk mee voor 70.000Dong. Als de 15-persoons minibus vol is vertrekken we. Helaas voor ons betekent ook hier niet vol is vol. de bus stopt regelmatig en telkens weer stappen er mensen bij. In het midden van de bus wordt ook nog een scooter geplaatst. Handig want dat betekent voor zeker 5 mensen weer een zitplek. Even verderop stoppen we weer, de bus is nog niet vol vinden de Vietnamezen, er komen weer mensen bij. Onze tassen zijn inmiddels zo plat als een dubbeltje, want natuurlijk kunnen daar mensen op staan. Letterlijk elke centimeter van de bus wordt benut. Ik had graag het aantal passagiers geteld, maar ik kan inmiddels niet meer rondkijken en zie alleen maar mensen tegen me aangedrukt. We schatten de inhoud op 50 mensen, een scooter, paar tonnen met rijstewijn, rugzakken, dozen etc. Ook het dak wordt goed benut, we zien een grote autoband, treetjes bier en dozen met onduidelijke inhoud langs het raam het dak opgehesen worden. De bus kan inmiddels niet harder dan 20 km/uur en kan met moeite de haarspeldbochten door de bergen naar Bac Ha nemen. Vier uur later als we eindelijk in Bac Ha zijn blijkt onze hoes van de rugzak gescheurd, kan er ook nog wel bij. We betalen de chauffeur voor deze geweldige rit en settelen ons in een guesthouse. De rest van de middag doen we vrij weinig en geven we onszelf de tijd om even bij te komen van de afgelopen 16 uur. En daar zien we in een van de vijf cafeetjes die Bac Ha heeft een bekende sticker.......

Zo 19feb Bac Ha Quynh Trang 200.000Dong/$9,50
Elke zondag is er een grote markt in Bac Ha. Verschillende bergstammen komen naar deze markt om hun producten te verhandelen. Het lijkt ons wel leuk om dit mee te maken dus stappen we vroeg uit bed en lopen de markt op. De markt wordt vooral bezocht door de 'flower H'mong'. Een bergstam die veel voorkomt in deze streek en opvalt door de felgekleurde kleding die ze in laagjes over elkaar heen dragen. Weer zijn het vooral de vrouwen die het werk doen, terwijl de mannen waarschijnlijk in het dorp bezig zijn met iets anders?

De markt biedt veel verschillende handelswaar. Zo zien we allerlei handgeweven stoffen, kleding, petten, doeken etc. Erg handig want het is flink koud in de bergen dus koop ik een warme muts voor €0,50. Er is ook genoeg te eten al vragen we ons soms af wat er in de vele pruttelende potjes zit. En er is de niet te vergeten zelf gebrouwen rijstwijn en maiswijn. Een ware delicatesse, als je maag er tegen bestand is. Ik denk dat de scooters er ook wel op kunnen rijden. Maiswijn is voor de vrouwen en bevat maar 48% alcohol, rijstwijn is voor de mannen en tikt de 60% aan. Op een heuvel is een dierenmarkt. We zien grote ossen, ezels, paarden, kippen en kleine puppy's die wel erg bang om zich heen kijken. Niet alles iserg gemakkelijk om te zien, dieren zijn hier of om op te eten of om op het land te laten werken.

In de middag maken we een trektocht door de bergen, maar niet voordat we even langs het plaatselijke bakkertje gaan. Gisteren hebben we deze bakker ontdekt en in 2 dagen tijd zijn we al een van zijn beste klanten ooit geworden. En als ware vaste klanten mogen we natuurlijk even een kijkje in de keuken nemen. Echt ongelooflijk hoe hij met zo weinig middelen zoveel verschillende broodjes maakt.

Met heerlijke zoete broodjes in de rugzak trekken we de bergen in. Hoe hoger we komen hoe mistiger het wordt. Het uitzicht over de vallei valt weg, maar de mist geeft het gebied wel een bijzondere beetje mysterieuze sfeer.

De bergstammen die we tegenkomen zijn erg vriendelijk en vooral de kinderen erg nieuwsgierig. We delen ons meegebrachte snoep uit en makenheel veel vrienden

Ma 20feb SapaLotus hotel 168.000Dong/$8
We vinden dat het tijd is om weer door te gaan. Om 7uur melden we ons op het plein voor de tempel van Bac Ha, want van daaruit zouden er bussen vertrekken. We mogen mee met een minibusje voor 80.000Dong en wonderlijk genoeg stappen er niet eens zo heel veel meer mensen in dan dat er stoelen zijn. 2 uur later zie ik groen van de misselijkheid, want ik dacht dat een reistabletje niet nodig zou zijn. In Lau Cai stappen we over in de volgende bus die ons in nog eens 2 uur naar Sapa brengt. Sapa is onze volgende bestemming (waar ik inmiddels donkergroen aan kom). Eenmaal ingechecked in het Lotus hotel krijg ik ook nog koorts en besluit ik de rest van de dag in bed door te brengen. Richard gaat alleen op stap en gaat het dorpje verkennen.

Di 21febSapa Lotus hotel 168.000Dong/$8
Vandaag ben ik nog niet echt fit, maar vind het zonde om op bed te blijven liggen. We trekken onze wandelschoenen aan en stippelen een route uit. Lopend richting het dal trekt de mist op en zien we wat een mooi landschap hier in de bergen verscholen ligt.

We zien vakkundig, maar metde hand aangelegde plantages tegen een decor van groene bergen. Hier en daar staat een os of een paard rustig te grazen. En soms wordt ons pad gekruist door een hele dikke hangbuikzwijn. We worden ongegeneerd aangegaapt door de dieren die door ons gestoord worden.

De mensen die hier in de bergen wonen, leven duidelijk veel primitiever dan die in het nabijgelegen dorpje Sapa. De huizen zijn zelfgebouwd en volledig van hout. Sommigen hebben wat golfplaten op het dak, maar daar houdt de luxe dan ook wel mee op. Ik ga er van uit dat deze huizen regelmatig flink beschadigd worden door de wind en de heftige regenval. Geen idee hoe ze dat oplossen als ze niet op tijd aan nieuw hout kunnen komen. Als we langs een houten huisje lopen zien we een kindje naar buiten komen. Zodra hij ons ziet wijst hij meteen naar zijn mond. We hebben helaas niet zo veel meer in de tas, maar besluiten dat die mueslirepen die we voor tussendoor hadden bewaard wel erg goed besteed zijn aan deze kleine.

Als we na een uurtje of drie wandelen teruglopen naar Sapa kijken we achterom. We hebben geluk gehad! De mist komt als een sneltrein het dal inrollen en valt als een wollen deken over Sapa heen.

Wo 22 febDien Bien Phu May Hong guesthouse 200.000/$9,50
Na een voor mij ellendige nacht, omdat ik weer koorts kreeg en mijn eten niet binnen kon houden, gaat toch de wekker af om 6.30uur. De bus vertrekt om 7.30u naar Dien Bien Phu, een plaatsje in Noord-West Vietnam vlakbij de grens met Laos. We worden weer als haringen in een ton in de bus gepropt en dat zit niet lekker, zeker niet na afgelopen nacht. We komen er al snel achter dat iedere toerist een andere prijs heeft betaald. Voor een Vietnamees is het buskaartje 190.000Dong maar wij betalen tussen de 240.000 en de 300.000Dong. Buiten dat biedt de rit door de bergen ons een geweldig mooi uitzicht. 9 uur lang volgen we de loop van een rivier tegen een achtergrond van met jungle begroeide bergen. Het mooie uitzicht en het MP3-tje doen hun best om ons af te leiden van de krappe bus en de haarspeldbochten. Tegen 17u in de middag komen we in Dien Bien Phu aan. We blijven hier een kort nachtje slapen want morgenochtend om 6.30u(!) gaat onze reis alweer verder. Dan gaan we naar de grens met Laos. Eindelijk.. we zijn nu wel klaar met Vietnam bedenken we als de zon onder gaat. Bye-bye Vietnam.

***

HANOI & CAT BA ISLAND

Ma 13 feb Hanoi Thu Giang guesthouse 168.000Dong/$8
Precies volgens schema komt de trein om 11.05u het station van Hanoi binnenrollen. We hebben ons goed ingelezen in de verschillende taxicentrales die toeristen flink oplichten door een versnelde taximeter te gebruiken of gewoon door om te rijden. We kiezen de meest betrouwbare volgens onze reisgids en worden voor 40.000Dong (€1,50) naar het door ons uitgekozen hotel gebracht. Deze taxicentrale bleek een goede keus, want later spreken we een medereiziger die met een andere taxicentrale 300.000Dong (€12,-) moest neerleggen.

Zodra we gesetteld zijn in ons guesthouse (met op een goede manier behulpzame Vietnamezen) trekken we een vest aan en gaan we de stad verkennen. Hanoi doet gezellig aan met zijn kleine straatjes vol met winkeltjes, eetstalletjes, cafeetjes en vooral veel scooters. Inmiddels zijn we gewent aan het oversteken in Vietnam. Gewoon gaan lopen en jezelf als in een computerspelletje door de onophoudelijk stroom van fietsers, scooters en taxi's bewegen. Als je stopt ben je de sigaar, dus blijven we recht op ons doel af gaan. En dat is een heerlijk uitziend terras met een nog heerlijker menukaart. Namelijk goede koffie met een geweldige chocolade brownie.

Dat is een goed begin van Hanoi, voor het eerst deze reis hebben we een normale bak koffie gedronken. En de brownie...mmm, als we onze vingers afgelikt hebben lopen we door naar het meer van Hanoi. We doen een rondje er omheen en blijven halverwege hangen met een Beer Hanoi. Hanoi heeft veel bezienswaardigheden en goede musea. Maar ja, we vinden het eigenlijk wel prima om niets te doen en blijven gewoon een beetje rondkijken. In de avond doen we ook niet veel meer dan lekker eten op straat en een lokaal biertje uitproberen. We sparen onze energie want morgen willen we naar Cat Ba Island. Dat zou een reis van 5 uur moeten zijn en om te beginnen moeten we om 6.30u een taxi zien te scoren die ons naar het busstation brengt.

Di 14feb Cat Ba Island The Noble House 210.000Dong/$10
Rond 6.30u scoren we inderdaad een betrouwbare taxi en landen we op tijd bij het busstation. De plusminus 5 uur durende reis blijkt wat ingewikkeld georganiseerd door de Vietnamezen. Zo starten we in een grote touringcarbus, stappen we na 1,5uur over op een minibus, die ons naar de haven brengt waar we op een boot stappen, vervolgens keert de boot na 5 minuten alweer om en moeten we zonder uitleg, maar veel gemopper en dwingende handgebaren overstappen op een andere boot, die boot brengt ons naar de haven van Cat Ba Island, daar staat dan weer een mini-bus te wachten die ons de bergen overbrengt naar de andere kant van het eiland. En dan... dan is het 12.30u en zijn we toch waar we moeten zijn. We lopen in een lijn door naar het door ons gekozen hotel en ontwijken de stoet Vietnamezen die ons in hun hotel willen sleuren.

's Middags lopen we richting het strandje die in onze reisgids wel heel erg enthousiast wordt aangeraden. De gids heeft niets te veel gezegd, het is hierschitterend. Weer geldt dat als je eenmaal voorbij de busperikelen bent en de driftige Vietnamezen ontwijkt, dan is Vietnam zo mooi.

We vallen op het strand in slaap en als ik wakker wordt staat er ineens iets in het zand geschreven.....Ahhh mijn valentijnsdagkadootje.

Wo 15feb Cat Ba Island The Noble House 210.000Dong/$10
Eindelijk weer eens lekker uitgeslapen vandaag tot zeker wel 8.30u. De rest van de dag hadden we graag op het strand doorgebracht, maar het is bewolkt, mistig en koud in de baai. We wijzigen de plannen, rijgen onze wandelschoenen aan en huren een scooter. Met de scooter rijden we naar de ingang van het Nationale Park van Cat Ba.

Via het krakkemikkige infobord kiezen we een wandeling naar de 'Frog pont' uit. Een retour zou 4 tot 6 uur moeten duren, afhankelijk van hoe snel je loopt. De tocht loopt door een mooi deel van het regenwoud. Dieren zien we niet en die zijn er ook niet zo veel meer, helaas zijn de Vietnamezen goed in jagen en lusten ze alles. Halverwege de tocht komen we twee Amerikanen tegen en worden we erg overtuigend ontraden om verder te lopen. De tocht gaat vanaf dit punt steil omlaag, het pad is weg dus je moet zelf een weg door het bos heen slaan en als je er dan eindelijk bent, is de 'Frog pont' erg teleurstellend. Kikkers zijn er niet en de vijver is een smerige modderpoel. Daarna loop je dezelfde weg terug wat inhoudt dat je 1½ uur steil omhoog loopt. We laten ons graag overtuigen om gewoon maar weer terug te lopen. We dubben nog even of we een andere route zullen nemen, maar het idee om terug te rijden en met een flesje wijn naar het strand te gaan klinkt toch beter.

In het hotel kleden we ons snel om en nemen ons dekbed mee in de rugzak, zodat we een warm kleedje hebben op het strand. Bij een straattentje kopen we een flesje Dalat wijn en wat chips en zo brengen we de rest van de middag door.

Do 16 feb Cat Ba Island The Noble House 210.000Dong/$10
In het water van de Halong bay bij Cat Ba island liggen ongeveer 300 kalksteenformaties. De meeste eilandjes zijn begroeid en hebben (nog) verlaten strandjes. Natuurkundigen zijn er nog niet over uit hoe ze precies ontstaan zijn en de diverse theorieën spreken elkaar tegen. De beste manier om ze goed te bekijken is per boot of kayak. Nu worden er verschillende excursies aangeboden, maar het lijkt ons leuker om gewoon zelf een kayak te huren en een dagje rond te peddelen. We vinden in het stadje iemand die kayaks verhuurt en voor $8 per dag gaan we 'de boot in'.

Wat een rust zo peddelend over het water. Het uitzicht om ons heen is geweldig. Al voelen we ons soms wel heel klein tussen al die grote rotsformaties. Blijkbaar hebben we een goede kayak want we kunnen aardig vaart maken en een flink stuk afleggen. Na anderhalf uur kiezen we een strandje uit en genieten we van de meegebrachte picknick.

Na de break peddelen we nog eens 1½ uur door en komen we onverwachts in flink onrustig water. De kayak blijkt opeens wel heel wankel in de aantrekkende golven. We moeten goed blijven opletten de golven loodrecht te nemen en niet van de zijkant want dan zouden we zeker omslaan. Ik kijk om me heen en voel me erg kwetsbaar tussen al die hoge rotsformaties en de aantrekkende golven. Dan komt ineens toch mijn watervrees een beetje omhoog. Als we eindelijk weer een baai in kunnen varen wordt het weer heerlijk rustig om ons heen en horen we alleen nog het geluid van de peddel die door het water slaat.

meekijken?http://www.youtube.com/watch?v=pc5e2LAAWHo&feature=g-upl&context=G22d2cfeAUAAAAAAAFAA

We varen nu weer terug richting de pier van Cat Ba, althans dat denken we. Voor alle zekerheid vragen we het toch maar even na bij de voorbijtrekkende vissersboot. Vastberaden wijzen de Vietnamezen richting de pier, helaas voor ons wijzen ze precies de andere kant op. Het kan toch niet waar zijn? We kijken nog eens op onze gekopieerde kaart van dit gebied, maar daar valt weinig uit af te leiden. Dan nog maar eens vragen aan de volgende vissersboot. Ja hoor weer wijzen ze overtuigend de andere richting uit. Shit! Er zit niets anders op, we draaien de kayak en gaan het stuk dat we net gevaren hebben weer helemaal terug. We rekenen uit dat als we flink door blijven roeien, niet meer verkeerd gaan en niet stoppen, we dan net voor het donker bij de pier moeten kunnen aankomen. Betekent ook dat we weer hetzelfde onrustige stuk water over moeten... We voelen onze armpjes aardig, maar het idee om in het donker te peddelen zorgt ervoor dat mijn armen blijven draaien. Net voordat het gaat schemeren komen we aan bij de pier. We worden nog even ingehaald door een boot vol toeristen. Met een drankje in de hand staan ze relaxed langs de railing, oja zo hadden we het ook kunnen doen. Maar eerlijk gezegd was dit toch veel leuker en avontuurlijk!

Vr 17 feb Nachtbus Hanoi → Cau Lai $17p.p.
Voldaan besluiten we vandaag Cat Ba weer te verlaten. Met enige moeite hebben we een buskaartje kunnen kopen voor dezelfde prijs als op de heenweg. Als we 'economisch ingestelde Vietnamezen' moeten geloven dan zou het kaartje terug veel duurder zijn dan op de heenweg. De één hangt een overtuigend verhaal op over het laagseizoen en dat er maar weinig mensen in de bus zitten. De ander houdt het op de boot die pas is vernieuwd en nu veel sneller gaat dan voorheen maar ook meer kost. Ja, ja, we wachten tot het loketje van de busmaatschappij open gaat om 7.30u en kopen daar een kaartje voor dezelfde prijs als op de heenweg.

We willen graag vanavond nog met de nachttrein door naar Bac Ha in het Noorden. Maar het regelen van een treinkaartje is nogal ingewikkeld en de kans dat je wordt opgelicht is groot. We herinneren ons dat het guesthouse waar we in Hanoi geslapen hebben ook kaartjes regelt. Ze kwamen erg betrouwbaar op ons over en dus laten we ons met een taxi bij hen afzetten. Inderdaad worden we weer vriendelijk geholpen en proberen zij telefonisch een treinkaartje voor ons te regelen. De trein blijkt echter tot volgende week vrijdag al vol te zitten! Dat is balen. Dan toch maar de nachtbus proberen. Die blijkt wel plek te hebben en vertrekt vanavond om 19u. Voor $17 sluiten we de deal en gaan we een busreis van 12 uur aan. We hebben nog genoeg tijd om even te eten in Hanoi. We kijken elkaar aan... en een paar tellen later zitten we bij dat ene cafeetje met die heerlijke koffie en chocolade brownie, daarna stappen we de Kentucky Fried Chicken in en bestellen geen rijst:)

***

Hoi An en Dong Ha

Do 9 feb Nha Trang (Oostkust Vietnam) Huong Vong Hotel 210.000 Dong/$10

Nha Trang is een druk maar gezellige badplaats met een heerlijk strandje. En dat

laatste is precies waar we deze dag doorbrengen. Om een uurtje of 17u nuttigen

we een flesje wijn op het strand en bedenken we spontaan om de bus vanavond nog

te pakken naar onze volgende bestemming; Hoi An (wat ik een erg leuke naam vind

voor een plaatsje). Hoi An ligt 550km noordelijker dan Na Trang, een afstand

waar de bus ruim 11 uur over doet(!). We lopen langs een boekingskantoortje en

zo gezegd zo gedaan zitten we om 19uur in de slaapbus naar Hoi An.

Vr 10 feb Hoi An Tanh Phuong Hotel 210.000Dong/$10

Hello can I help you?, where you go?, looking for hotel?, want a boattrip?, like

a taxi?, visit my shop?, my friend you want banana, pineapple, mango?, need

motorbike?, please buy something?, my friend look here very cheap.... dit is zo

ongeveer wat er op je afgevuurd wordt als je doodmoe om 6uur 's ochtends jezelf

uit een slaapbus probeert te vouwen. Ze spreken in ieder geval allemaal erg goed

Engels en hebben een goed oog voor toerisme. We maken kennis met een andere slag

Vietnamezen dan die in het Zuiden. De mensen zijn hier harder en

onvriendelijker, soms zelfs wat opdringerig op een agressieve manier.

Als we s'middags in Hoi An wandelen voelen we ons een grote zak geld waar

iedereen wat probeert uit te plukken. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ondanks

dat Hoi An erg toeristisch is, het is wel een heel mooi plaatsje. Hoi An is

gespaard gebleven in de vele oorlogen en heeft allerlei koloniale gebouwen en

echt gezellige straatjes die op de UNESCO werelderfgoedlijst staan. Niet voor

niets want het ziet er echt leuk uit, zeker als je de op geld beluste Vietnamezen

en de toeristen uit het straatbeeld wegdenkt.

We huren via het hotel twee fietsen voor één dollar per dag en gaan zelf op pad.

Ook de wat minder drukke straatjes zijn op de fiets prima te bereiken en we zien

veel kanten van Hoi An. 's avonds fietsen we naar de 'lazy gecko' een cafeetje

aan de andere kant van het water, dat in de lonely planet staat beschreven als

een escape uit het toeristische centrum van Hoi An. En dat blijkt een schot in

de roos. Vanuit een loungestoel kijken we over het water naar het centrum van

Hoi An terwijl we in een rustig cafeetje zitten met goeie muziek. Zelfs Anouk

komt voorbij. We gingen voor een drankje, maar blijven langer dan gepland

hangen.

Meeluisteren???

http://www.youtube.com/watch?v=N--ChrNnq5E

Za 11 feb Dong Ha DMZ Cafe 126.000Dong/$6

Lekker uitgeslapen tot een uurtje of 9 vandaag, iets waar we niet vaak de tijd

voor nemen. Gistermiddag hebben we de rest van de reis door Vietnam verder

uitgestippeld en besloten om ons visum te verlengen. Voor 30$ kon de

hoteleigenaar het wel regelen. We hebben hem maar op zijn bruine spleetogen

vertrouwd en onze paspoorten meegegeven. Gelukkig ook netjes terug gekregen met

weer een stempeltje er bij. Ook hebben we via het hotel een buskaartje naar Dong

Ha geboekt. Die gaat pas vanmiddag om 13.30u dus we springen nog even op de

fiets en rijden naar het strand van Hoi An. Zonder te veel verwachtingen fietsen

we in een half uurtje naar het strand. Daar worden we aangenaam verrast. Het

strand van Hoi An is erg mooi en gezellig. We nemen de meegebrachte sandwiches

met pindakaas en jam en kopen er wat vers fruit bij. Een prima brunch op een

mooie plek.

Om 13.30u worden we voor de deur van het hotel opgehaald door de bus die ons

naar Dong Ha zal brengen. De bus blijkt een slaapbus te zijn die verder reist

naar Hanoi in 16 uur. Wij moeten er over 5 uur al uit, dus hebben we een ander

kaartje, tenminste dat denken we. Als we met medereizigers aan de praat raken

komen we er achter dat wij voor de reis van 5 uur naar Dong Ha net zoveel

betaald hebben als zij voor de reis van 16 uur naar Hanoi. Shit, toch weer

opgelicht.... zucht... begint wel frustrerend te worden die bloeiende economie

van Vietnam. Zeker als later ook nog de buschauffeur aardig agressief reageert

op ons als wij in het Engels uitleggen dat we ons buskaartje al bij het

instappen aan zijn vrouwelijke collega hebben gegeven. Hij begrijpt niets van

ons Engels en verliest zijn geduld en zijn sociale manieren. Een medereiziger

heeft hetzelfde probleem en het testosteronniveau van de buschauffeur loopt hoog

op. We kunnen het sussen maar het doet geen goed aan zijn rijgedrag. Hij trapt

het gaspedaal in en met één hand aan het stuur en de andere op de claxon blaast

hij letterlijk alles wat voor hem rijdt aan de kant. Gelukkig stappen wij na 5

uurtjes uit en gaat de bus zonder ons nog een uurtje of 11 door.

In Dong Ha hebben we via internet al een kamer gereserveerd in het DMZ cafe. Een

tip uit de lonely planet. Niet omdat het hotel goed is (verre van dat zelfs)

maar wel om de eigenaar; Mr. Thing. Een oorlogsveteraan die over de meest

boeiende verhalen zou beschikken en mooie tours aanbiedt in de omgeving van Dong

Ha. We spreken Mr. Thing inderdaad even, maar hij is inmiddels zelf niet meer zo

fit en raadt ons zijn broer aan. Die kan ons een mooie tour aanbieden door de

“Demilitarized zone”, een stukje niemandsland tussen Noord- en Zuid-Vietnam waar

veel gevochten is. Het lijkt ons wel wat en we spreken af met zijn broer

morgenochtend. En het hotel? Nou wat zal ik zeggen....dit is tot nu toe echt het

meest smerige hotel... We pakken ons die nacht goed in en gaan in onze

meegebrachte slaapzakken liggen. Ogen dicht en slapen, jugh.

Zo 12 feb Nachttrein Dong Ha → Hanoi 475.000Dong/$24 p.p.

Om 8uur zit de broer van Mr. Thing er al klaar voor en heeft zijn vriend

meegenomen. Hij vertelt ons wat voor tour hij kan aanbieden en voor $15

besluiten we bij hem achterop de scooter te springen. We lopen met ons ontbijtje

in de hand eerst nog even naar het treinstation. We hebben het wel even gehad

met het busvervoer van Vietnam dus nu dit maar eens uitproberen. Voor

475.000Dong hebben we een plekje in een slaapcoupe naar Hanoi en kunnen vanavond

al vertrekken.

We lopen terug naar de broer van Mr. Thing en starten onze tour. Het is een

interessante tocht door een gebied waar veel gevechten zijn geweest. We stoppen

bij verschillende bijzondere plekken en de broer van Mr. Thing vertelt het

verhaal wat er bij hoort. Ook onderweg maken we veel mee. Zo worden we

opgeschrikt als we opeens een Vietnamees roerloos op de weg zien liggen. Als we

dichterbij komen zien we naast hem een gevallen boodschappentasje liggen. De

dorpelingen leggen uit dat hij de weg overstak en opeens in elkaar zakte, ze

staan er hulpeloos naar te kijken. Natuurlijk komt de hulpverlener in ons omhoog

en gebaren we Mr. Thing de scooter te stoppen. De man reageert niet op

aanspreken, als ik alle vitale functies check zijn die prima in orde. Op een

pijnprikkel reageert hij wel, al is het wat vertraagd. Hmm... een vreemd geval.

Dan zien we een bijna lege 1,5 liter fles water naast hem liggen. Hmmm... maar

even de dop eraf draaien en ruiken... Ja hoor pure rijstewijn, ligt hier op zijn

gemakje z'n roes uit te slapen. Voordat we opgelucht doorrijden dragen we hem

naar de kant van de weg zodat hij op een veiligere plek verder kan pitten.

De rest van de middag zien we verschillende boeiende plekken elk met een eigen

verhaal. Vooral de 'Vinh Moc Tunnels' maken indruk op ons. Deze tunnels hebben

de Vietnamezen gegraven om te schuilen voor de vele bommen die de Amerikanen op

het land gooiden. De broer van mr. Thing vertelt dat ze er niet alleen

schuilden, maar gewoon onder de grond leefden. Om precies te zijn 5 jaar lang.

Lopend door de tunnels, die nu wel verlicht zijn, krijgen we een indruk van hoe

het moest zijn geweest. De tunnels bestaan uit 3 verdiepingen. Via de ingang

komen we bij de eerste verdieping die op 11 meter onder de grond ligt. Hier

verbleven de soldaten die snel moesten kunnen uitrukken indien nodig. Als we

verder lopen wordt het warmer en benauwder. Via een smalle trap komen we op de

tweede verdieping die 20 meter onder de grond ligt. Hier verbleven de inwoners

van de stad. In uitgehakte holtes van 2x2 meter verbleven hele gezinnen van 4-6

personen. Ook zien we een ruimte die gebruikt werd als kraamkamer. Ja, er werden

ook baby's geboren onder de grond, om precies te zijn 17. Bijna alle baby's die

in de tunnels zijn geboren zijn doof door de bombardementen. Ook hebben ze

oogproblemen, de meesten zagen pas rond hun vijfde jaar voor het eerst daglicht.

Als we nog een trap verder gaan komen we in het derde niveau. In alle gangen

hebben wij moeite om te lopen en moeten flink bukken. Zelfs de broer van Mr.

Thing kan ondanks zijn kleine formaat niet overal rechtop staan. We lopen nu 30

meter onder de grond en zijn eindelijk diep genoeg om niet geraakt te worden als

er een bom wordt gedropt. Hier op het derde niveau leefden vooral de

'belangrijkere' en de rijkere mensen uit de stad, zoals generalen, bestuurders

etc. De meeste vrouwen en kinderen verbleven op de onderste verdieping. Het is

hier nog een stukje warmer en benauwder. Hoe zou het zijn als je hier 5 jaar

lang met 150 mensen leeft in het donker?

Diezelfde avond om 20.00u zien we de broer van Mr. Thing weer aan komen brommen.

We worden een voor een op zijn scooter naar het treinstation gebracht. De trein

zou om 21.00u dus we staan een uurtje te trappelen van ongeduld. We hebben wel

zin in een treinreisje.

Als de trein aankomt wordt ons in het Vietnamees de weg gewezen naar onze

slaapcoupé. We hebben voor 475.000Dong p.p. (€24,-) het goedkoopste bedje

geregeld en dat betekent bovenop slapen in een 6-persoonscoupe. Natuurlijk is

het bed voor Richard veel te kort en voor mijn kont te krap maar toch slapen we

prima! Gelukkig maar want de reis naar Hanoi duurt 14 uur.

***

EASY RIDERS

Zo 5 feb Dalat (Central highlands Vietnam) Phuong Hanh hotel 147.000Dong/$7
Vanmorgen met de bus om 6.45u uit Mui Ne vertrokken. Samen met de rest van de bus flink opgelicht qua prijs en bustype. Het zou een airconbus moeten zijn, zoals de economisch ingestelde vietnamees ons liet zien op de foto toen we het buskaartje kochten. Jammer dat het blijft bij een mooie foto en wij nu in een krappe streekbus zitten zonder airco wat normaal gezien de helft van de prijs zou moeten zijn. Ook dit is Vietnam, de economie is erg bloeiend. Sowieso is de reis van 4 uur naar Dalat voor mij aardig afzien. Mijn ogen zijn nog pijnlijker dan afgelopen nacht en mijn reistabletje kan niet op tegen de bergen van Central Vietnam.

Na aardig wat haarspeldbochten komen we aan in Dalat en blijkt de chauffeur erg hulpvaardig bij het zoeken naar een hotel. Hij parkeert de bus bijna in de lobby en nog voordat we kunnen uitstappen liggen onze rugzakken al bij de receptie van het door de chauffeur gekozen hotel. Natuurlijk is dit een 'bloeiend economisch ingesteld hotel' en dus hijsen we de rugzakken aan en slaan de volgende straat in om een zelf gekozen hotel te nemen.

'S avonds gaan we het gezellige Dalat in en worden we op straat aangesproken door iemand van de 'Easy Riders'. Een motorclubje dat meerdaagse tochten organiseert door de Central Highlands. We hadden er al van gehoord via andere reizigers, het lijkt ons wel wat dus we boeken 2 dagen. We spreken af voor overmorgen, zodat we nog een extra dagje kunnen inlassen om mijn ogen bij te laten komen van de overdaad aan zonlicht.

Ma 6 feb Dalat (Central highlands Vietnam)Phuong Hanh hotel 147.000Dong/$7
Na een goede nachtrust en ontbijtje op ons balkon (witte smaakloze sandwiches met jam en pindakaas) gaan we Dalat verkennen. De Vietnamezen noemen Dalat het Parijs van Vietnam, onder andere door de Franse bouwstijl en de radiotoren die een gelijkenis met de eifeltoren heeft.

Parijs is het wat ons betreft niet, maar Dalat is wel anders dan de dorpjes die we tot nu toe gezien hebben. Dalat heeft veel oude koloniale gebouwen die gespaard zijn gebleven tijdens de verschillende oorlogen. Tijdens de laatste oorlog was Dalat zelfs een rustplek waar zowel leden van het Noord-Vietnamese leger en Amerikaanse leger verbleven zonder elkaar af te schieten. Dalat is heuvelachtig en de straten zijn redelijk schoon. Zelfs de inwoners zijn anders, misschien omdat ze niet veel van de oorlog hebben meegekregen? De mensen zijn moderner en wat opener. Op straat komen er skateboardende vietnamezen voorbij en zien we redelijk hippe barretjes en restaurants. Doordat Dalat op 1500m ligt heeft het een koel klimaat van rond de 20 graden en dat is wel even lekker.

In de middag gaan we met een gondel de bergen in (ja Dalat heeft zelfs een gondel). De gondel brengt ons naar een tempel en kloostercomplex boven op de berg. Vanuit de kloostertuin kunnen we aan de andere kant van de berg naar een meer lopen. Gelukkig gaat het mijn ogen steeds beter in de loop van de dag. Had de internetdokter toch gelijk.

Di 7 feb Lac (Central highlands Vietnam) Hotel easy riders
Zoals afgesproken horen we om 8.30uur 2 easyriders aan komen brommen. Twee vriendelijke redelijk Engels sprekende Vietnamezen stappen op ons af en stellen zich voor. De heren blijken Hau en Windy te heten. En dat laatste klinkt best raar als iemand zich voorstelt met 'Hi, I am Windy'. We proberen niet in de lach te schieten en kijken toe hoe ze behendig onze grote rugzakken achterop de motor vastsnoeren. 10 minuten later verlaten we Dalat en rijden we verder de bergen in. Op de een of andere manier hebben ze mij achterop bij Windy bedacht. Al rijdend vang ik inderdaad veel wind, maar gelukkig niet die van Windy.

Het uitzicht onderweg is mooi. Alleen al achterop de motor zitten en rondkijken is al gaaf. Toch maken we af en toe een stopje en krijgen we veel te horen van onze Hau en Windy. Hau heeft gevochten in de Vietnamoorlog en daar heeft hij veel indrukwekkende verhalen over te vertellen. We luisteren geboeid. In de middag legt Windy bij een koffieplantage uit hoe de vietnamezen 'Arabicakoffie' maken. De koffiebonen worden handmatig uit de boom geplukt en eerst gevoerd aan wezels. De wezel verteerd de koffieboon en als hij deze uitgepoept worden ze verzameld en bewerkt en tot heerlijke Arabica koffiebonen omgetoverd. Achterin de zaak zien we inderdaad een aantal krappe kooien met erg ongelukkig uitziende wezels. Voor dit geintje betaal je per ons Arabicabonen zo'n 50 US Dollar. Het aanblik van de wezels in te kleine kooitjes doet ons geen goed en we besluiten zonder de koffie te kopen maar weer door te gaan.

Na weer een mooie tocht door de bergen op de easyrider is de volgende stop een zijdefabriek. Van dichtbij zien we hoe zijderupsen een coconnetje maken en als een vlinder wegvliegen. De verlaten coconnetjes worden gekookt zodat er zijdedraden uit getrokken kunnen worden.

Tegen het einde van de dag stoppen we in een 'minority village'. Een dorpje waar immigranten uit omringende landen wonen, zoals Thailand, Maleisie, Laos en de Filipijnen. Vroeger ooit als vluchteling naar Vietnam gekomen, inmiddels als grote bevolkingsgroep levend tussen de vietnamezen. Al worden ze getolereerd ze lijken niet echt geaccepteerd door de Vietnamezen. Vanuit de regering krijgen ze financiële steun, iets dat vietnamezen zelf niet krijgen. Een overblijfsel van het communisme volgens Ho Chi Minh. Die stelde dat iedereen financieel gelijk hoort te zijn. De immigranten houden op hun beurt vast aan hun eigen cultuur en leefgewoontes, die aardig blijken te verschillen van de Vietnamezen. Als we het dorpje komen binnenrijden rennen de kinderen al naar de motors toe. Ze weten allang wat er gaat komen en Hau haalt een zak snoep te voorschijn om uit te delen. Hau vertelt dat de vrouwen erg belangrijk zijn in een minority village. De leider van her dorp (stam) is wel altijd een man, maar eigelijk hebben de vrouwen het meeste aanzien. De andere kant is dat de vrouwen ook al het zware werk doen en de mannen al vroeg op de dag aan de 'thee' zitten. Misschien omdat ik ook een vrouw ben? Krijg ik van de kinderen uit het dorp vers geplukte bloemen. Ze staan zelfs in een rijtje te wachten en om en om komen ze naar me toe, ietwat verlegen maar nieuwsgierig, een boeketje bloemen te geven.

Het gaat al schemeren als we verder rijden en we moeten nog zo'n 60km naar ons overnachtingsadresje. Vanaf de motor zien een mooi zonsondergang boven een bergmeer, terwijl aan de andere kant de volle maan zichtbaar wordt. Ruim een uur rijden we in het licht van de volle maan door de bergen en bewonderen we het landschap dat een mooie gloed over zich heen heeft. Dit is zo'n moment om goed in je op te nemen en niet te vergeten!

Als we aankomen in een leuk guesthouse aan het meer in het plaatsje Lac, kunnen we na een warme douche aanschuiven bij Windy en Hau. Na het eten gaat Hau op zijn praatstoel zitten en luisteren we geboeid naar zijn verhalen over het leven in oorlog. Hau werd als Zuid-Vietnamees verplicht om mee te vechten tegen Noord-Vietnam (de Vietcong). Hij werd getraint om de mortiergranaten te bedienen. Hij vertelt hoe bang hij was tijdens zijn eerste missies, maar al snel leerde dat angst zijn dood zou betekenen 'If you don't kill the enemy, they'll kill you'. Ook vertelt hij over zijn verblijf in het legerkamp en dat hij op een dag met een groepje soldaten naar de rivier moest om water te halen. De Vietcong zat verscholen in de jungle en had de soldaten naar het water zien lopen. Toen ze gepasseerd waren heeft de Vietcong landmijnen geplaatst op de looproute. Vietnam was bezaaid met landmijnen tijdens de oorlog, dus soldaten werden getraind om altijd dezelfde weg terug te lopen. Ook op die dag. Hau liep wat achterop en zag hoe de voorste soldaten door landmijnen geraakt werden. Het is best indrukwekkend om zo de verhalen van Hau te horen. De oorlogen van Vietnam zijn nog zo vers, pas in 1989 werd de laatste oorlog (met Cambodjaanse Khmer Rouge) beëindigt.

Wo 8 feb via central highland naar Nha Trang Huong Vong Hotel 210.000 Dong/$10
Na het ontbijt stappen we weer achterop de motor. We rijden eerst naar rijstvelden en krijgen uitleg hoe rijst nou precies gewonnen wordt. Hebben we al zo vaak rijst gegeten, maar nooit gezien hoe de rijst aan het gras groeit en geoogst wordt.

Daarna maken we een stop bij een beruchte brug die Noord- en Zuid-Vietnam met elkaar verbind. Zoals wel vaker is ook hier de loop van de rivier de grens. Rond deze brug is veel gevochten. Ook zijn hier families met elkaar verenigd of in andere situaties juist uit elkaar gedreven. Toen Noord en Zuid in oorlog raakten, stelde het 'vredesverdrag' dat mensen konden kiezen in welke gebiede ze wilden wonen. Koos je voor het Communisme dan betekende dat je moest reizen naar het Noorden. Durfde je de kant van het kapitalisme te volgen, dan was het Zuiden je nieuwe woonplek. De Vietnamezen kregen om precies te zijn 300 dagen om deze keus en de eventuele reis naar het betreffende gebied af te leggen. Aan de noordkant van de brug zien we een uitgebrande katholiek kerk dat tot op de dag van vandaag een oorlogsmonument is.

Hau vertelt het verhaal wat er bij hoort. Achter de bergen lag een grote Amerikaanse legerbasis. Toen bleek dat de Vietcong deze slag zou gaan verliezen hebben 23 Noord-Vietnamezen zich verscholen in deze kerk. Wetende dat ze het niet zouden redden bleven ze onophoudelijk schieten op de Amerikaanse B-57 (vliegtuigen die bommen werpen). Hun laatste kogels die ze ooit zouden afvuren zorgden ervoor dat de rest van het peloton zich veilig kon terugtrekken. Ze worden nu geëerd als helden die zich opofferden voor het vaderland, vertelt Hau.

Kijkend over de kale vlakte zijn we onder de indruk van Vietnam en de oorlog die hier zijn sporen heeft nagelaten. De vlakte is overigens zo kaal omdat de Amerikanen hier grote hoeveelheden zeer giftige Dioxine over het land hebben gesproeid via vliegtuigen. De dioxine, beter bekend onder de naam 'agent orange' verwoest alles waar het mee in aanraking komt. Mens, dier, plant niets kan blijven leven. Het land blijft tenminste 20 jaar onvruchtbaar en giftig. Als er 2 keer is gesproeid dan loopt dit op naar 35 jaar. We rekenen even terug, dit zou betekenen dat er hier pas sinds een jaartje of 10 weer een boom kan groeien. Er groeit maar weinig om ons heen, en ik denk ook niet dat het verstandig is al te veel rijst van deze grond te eten. Op de mensen zelf is de nasleep van 'agent orange' gruwelijk. Zoals we gezien hebben in Ho Chi Minh City (Saigon) worden er ook nu nog baby's geboren met afwijkingen veroorzaakt door 'agent orange'.

De rest van de middag bezoeken we watervallen, zwemmen wat in de aardige stroming rond de waterval en picknicken we bij een fantastisch uitzicht. De tocht met de easy riders loopt ten einde en zoals afgesproken brengen ze ons bij het busstation. We nemen afscheid van Windy en Hau en bedanken hen voor de openhartige verhalen. Windy en Hau scheuren de bocht om en wij stappen met onze rugzakken de bus in richting de kust naar Nha Trang.

***

KITESURFEN in Mui Ne beach!

Di 31 januari Mui ne beach Kim Ngan 273.000 Dong/$13
Met de bus van 8.00uur verlaten we Saigon. Dit keer betalen we een iets duurder kaartje en mogen we instappen in een air-con expressbus voor toeristen. De chauffeur neemt het woord expressbus erg serieus en stuurt behendig en toeterend langs de scooters en 'langzame' auto's zonder vaart te minderen. Het blijft een eenbaansweg, maar drie auto's en wat scooters blijken prima naast elkaar te passen. Totdat we opgeschrikt worden als ik mensen langs de kant zie staan en een scooter op de weg zie liggen. Een paar meter verder dan de scooter ligt een man midden op de weg met een deken over hem heen. Bij zijn hoofd komt een grote plas bloed onder het deken vandaan. Verschrikkelijk, we zijn er stil van. Helaas zitten we zelf nog steeds in de expressbus met een chauffeur die blijkbaar totaal niet onder de indruk is van dit tafereel. 4 uur later stappen we uit bij 'meneer Schumacher' en nemen we een kamer in het Kim Ngan hotel met uitzicht op zee.

Wo 1 februari Mui ne beach Kim Ngan 273.000 Dong/$13
Vanmorgen geen wekker gezet, dus om 6.30uur al wakker:). Nog net op tijd om de zonsopgang te zien.

Vandaag (en de aankomende dagen) gaan we doen waarvoor we naar Mui Ne gekomen zijn: leren kitesurfen.We starten om 11uur met onze les bij een kitesurfer uit Litouwen, Irelanes heet hij. Maar dat zal ik vast net zo verkeerd schrijven als dat ik het uitspreek. Kitesurfen kan hij in ieder geval wel! In alle rust legt hij ons de beginselen uit. En dat begint met de windrichting en de stand van de kite. Het wordt een gezamenlijke les van 2½ uur met veel kiten en niet surfen.

Op het strand oefenen we met een kleine en daarna een steeds grotere kite met steeds langere lijnen. Net als we denken dat we de kite een beetje onder controle krijgen, stelt Irelanes voor om het water in te gaan. We moeten een helm op en zwemvest aan en lopen met de gordel om ons middel waggelend over het strand. Ik dacht altijd dat kitesurfen er cool uitziet, maar met onze outfits zijn we twee suffe pinquins.

De wind is inmiddels aardig aangewakkerd en de golven worden hoger. Voordat we het water ingaan moeten we ons ook nog aan elkaars gordel vastklikken met een veiligheidslijn. Zo lopen we met zijn drieen aan elkaar vastgeklikt het water in. Dit moet er echt zo cool uitzien vanaf de kant.... De golven zijn redelijk hoog (vind ik dan). Regelmatig worden we teruggeworpen totdat we voorbij de golfbreuklijn zijn. In het water geeft Irelanes de kite aan mij over. Dat is wel ff anders dan op het strand pfff... De hoge golven en flinke wind maken het er niet gemakkelijker op om de kite rustig te blijven besturen. Ik vind het opeens niet meer zo kinderachtig dat we met zijn drieen aan elkaar zitten. En als ik dan een stuurfout maak blijkt nog eens waarom. Ik draai de kite te snel van links naar rechts waardoor hij veel snelheid maakt en als ik dan ook nog de beginnersfout maak om aan de bar te trekken in plaats van los te laten, dan lanceer ik mezelf uit het water. Toch wel fijn dat er nog twee mannen aan mij vastgeklikt zitten:) Terwijl de kite aan ons blijft trekken herinner me nog net dat ik de koppellijn moest lostrekken in zo'n situatie als dit. De kite koppelt los en ploft op het water, ook ik zak weer terug... pfff. Het verschil tussen vliegeren en vliegen is ons nu wel duidelijk.

Eenmaal terug op het strand maken we de kite weer gebruiksklaar en mag Richard een poging wagen. Irelanes geeft de kite over aan Richard na de golfbreuklijn. Ook bij Richard gaat het in het begin aardig totdat ook hij een stuurfout maakt en de kite op het water ploft. Richard trekt de veiligheidslijn op tijd los en voorkomt daarmee dat hij ook vliegles krijgt. We zijn inmiddels 2½ uur bezig en omdat de aantrekkende wind en de golven het er niet makkelijker op maken, besluiten we morgenochtend verder te gaan. Die avond vallen we om 20.00 uur als een blok in slaap...

Do 2 februari Mui ne beach Kim Ngan 273.000 Dong/$13
Om 11 uur is de wind aardig op kracht, maar lang niet zo als gistermiddag. Dat komt ons groentjes erg goed uit, al zie ik wel wat teleurgestelde gezichten om mij heen. Irelanes kiest een 12meter kite en laat ons weer starten op het strand. Om de beurt nemen we de kite en voelen we zowaar dat we enigszins controle krijgen over de besturing. Dit geeft ons moed. Als Irelanes voorstelt om weer het water in te gaan hebben we er wel zin in. We stappen weer als 3 olifanten die elkaar aan de staart vasthouden het water in. De golven zijn makkelijker door te komen dan gisteren. Wellicht iets geleerd van onze fouten gaat het ons vandaag beter af. We hebben de kite redelijk onder controle en kunnen hem rustig van links naar rechts sturen zonder onszelf te lanceren.

Eenmaal terug op het strand stelt Irelanes voor om een stapje verder te gaan. Het eerste stukje gaat hij mee en vervolgens zal hij ons alleen laten met de kite. '..and then you're on your own, no worries.' Het klinkt zo simpel maar we zijn er nog niet erg gerust op. Maar ja, omdat we nog nooit een coole kitesurfer met 2 mannen aan zich vast hebben zien kiten dagen we onszelf uit. Richard gaat eerst en ik kijk mee vanaf het strand. Ik zie dat Irelanes de kite aan Richard geeft en hem nog wat laatste dingen toespreekt (of afscheid neemt dat kan ik niet verstaan vanaf het strand). Het gaat goed. Richard bestuurt de kite ogenschijnlijk rustig en laat zich door de kite voortrekken door de zee. Nog wel zonder surf, dat zijn zorgen voor later. Bij het weer terugkomen naar het strand zorgt een kleine stuurfout er bijna voor dat de kite hard naar beneden ploft en in de golven zakt. Maar net op tijd krijgt Richard weer controle over de kite en Irelanes neemt hem over.

Dan ben ik aan de beurt. Irelanes gaat mee het water in en geeft de kite over na de golfbreuklijn. Hij coacht me nog even en net als ik hem nog wat wil vragen. Hoor ik; 'bye-bye, you're on your own now! No worries...' Wat?! Dit kan hij niet menen. Ik voel me helemaal niet zeker en denk terug aan de vliegles van gisteren. Gelukkig hoort hij het niet dat ik hem terugroep, waardoor ik wel moet! Ik bestuur de kite en ben nog nooit zo geconcentreerd op iets bezig geweest. Ik kijk nog eens opzij, ja hoor Irelanes en Richard lopen op het strand. Daar lig ik dan te stuntelen met een kite van 12m ver boven m'n hoofd. Toch wil ik Mui ne niet verlaten voordat ik een stukje heb gekitesurfd, dus ik focus me nog eens wat meer op het sturen. In gedachten haal ik de aanwijzigen van Irelanes er bij en stuur van links naar rechts zonder mezelf te lanceren. Pfff... het lijkt een beetje te lukken. Om mij heen is het aardig druk geworden en de echte kitesurfers schieten langs mij heen, met af en toe een mooie sprong. Na een tijdje vind ik het wel genoeg en stuur ik de kite richting strand. Met een stuurfout geef ik de kite een harde landing midden in de golfbreuklijn. Ik koppel hem snel van me los, want als de golf de kite meesleurt sleurt hij mij er achteraan. Het is inmiddels tegen 14uur en we besluiten te gaan lunchen en de rest van de middag te luieren. Morgen zien we Irelanes weer om 11uur.

Vr 3 februari Mui ne beach Kim Ngan 273.000 Dong/$13
Een beetje zenuwachtig voor wat komen gaat, wachten we op Irelanes. Die heeft het vannacht laat gemaakt dus komt met kleine oogjes aanlopen. Om 11.15u starten we en gaan we eerst wat kiten op het strand. Even rustige wakker worden en de kite voelen. Hadden we het net een beetje onder controle met twee handen, leren we nu hoe de kite met één hand te besturen. Wel zo praktisch want straks met het board er bij moeten we dat ook kunnen. Na de strandsessie ga ik eerst de zee in met Irelanes en probeer ook in zee met één hand te sturen.

Door de golven en de veranderende positie van je lichaam is kiten in zee net even wat anders dan op het strand. We leren ook 'bodydragging'; jezelf met behulp van de kite door het water te laten slepen. Handig voor als je bijvoorbeeld je board kwijt bent en je wilt hem weer ophalen. Na mij gaat Richard een stuk onder coaching van Irelanes in het water en doet dezelfde oefeningen. Als we op het strand zijn neemt Richard de kite en leert hoe te lopen met de kite. Het lopen met de kite gaat Richard goed af. Door het zoute water en de zon zijn mijn ogen inmiddels knetterrood en blijven tranen, we besluiten maar even een lunchbreak te nemen. Ja, ja....om kitesurfen te leren moeten we heel veel geduld hebben.

Na de lunchbreak leren we zelf de zee in en uit te lopen met de kite. Om dit wat makkelijker te maken zijn de wind en de golven inmiddels weer aardig aangetrokken. In het water krijgen we weer stuuroefeningen. Natuurlijk klapt de kite zo nu en dan weer door een stuurfout hard naar beneden. Het laatste uur van de dag gaan met eindelijk met het board erbij in het water. Ik ga eerst en Irelanes neemt voor het gemak mijn board even mee. Halverwege neem ik het board over en ga dezelfde oefeningen doen als daarnet, bodydragging met board, sturen en krijg uitleg over hoe je die plank aan je voeten moet krijgen. Als ik er met één voet in zit, maak ik een stuurfout en lukt het niet om die te corrigeren, dus klapt 'ie wee naar beneden. Pffff....

Na mij gaat Richard met board het water in. Het gaat goed, de kite is redelijk onder controle. Vanaf de kant zie ik hoe Richard ook met één hand het board vasthoudt en met de andere de kite bestuurt. Dan weer een stukje naar links, daarna wisselen van hand en een stukje naar rechts. Zigzaggend gaan we door het water langs de kustlijn. Bijna net zoals de andere kitesurfers om ons heen:) ..Not.. Ook Richard sluit de sessie in stijl af en land de kite met een stuurfout hard op het water.

Als de 2½ uur groepsles erop zit houden we het voor gezien. Vanaf de kant kijken we toe als Irelanes nog even op zijn eigen kite laat zien hoe het echt moet. O ja, zo moet het. Ziet er gaaf uit hoor. Eigenlijk zitten de geplande 3 dagen kitesurflessen er op. Maar je we hadden gezegd dat we Mui ne niet willen verlaten zonder even op die plank gestaan te hebben. Dus spreken we morgen weer af, dan om 12 uur.

Za 4 februari Mui ne beach Kim Ngan 273.000 Dong/$13
'De wind is nog niet sterk genoeg', zegt Irelanes en hij kijkt omhoog. Er zijn weinig wolken dus de wind zal met uun uurtje wel aantrekken. We geloven zijn weerbericht en wachten af. Na een klein uur blijkt dat hij gelijk heeft. We nemen vandaag beiden 2 uur privéles. Ik trap weer af en laat me adviseren door de Russische dame van de kitesurfschool. Ze legt me uit dat er kwallen in het water zijn en reikt me een mooie grijze legging en een geel shirt met lange mouwen aan. Daar gaan we weer, denk ik, kitesurfen is zo cool. Maar het lijkt me beter dan een kwallenbeet, dus ik trek de kleding aan. Als Irelanes aan komt lopen trekt hij z'n wenkbrauwen omhoog. 'Ah, ik zie dat je de kwallenbroek hebt aangetrokken! Waarom is dat?' Ik leg uit dat de Russische dame achter hem dat heeft aangeraden. 'Oh, nou kwallen zijn er nog niet in februari, maar het is wel lekker warm in het water', lacht Irelanes.

We laten de kite op en oefenen eerst weer even op het strand. De kite voelt goed aan en ik heb het idee dat ik er zowaar controle over heb. Dan geeft Irelanes me wat theorie over hoe ik straks moet opstaan met de plank. Om warm te draaien gaan we in het water nog wat oefeningen doen: Bodydragging, een noodstop maken (al was het geen geplande oefening), snelheid maken en uiteindelijk jezelf uit het water leren tillen. En dan zijn we nog niet toe aan het moment supreme, want we gaan eerst nog even op het strand oefenen met de plank. Liggend in mijn kwallenplak, neem ik de meest bijzondere houdingen aan met een plank aan m'n voeten en een kite in m'n handen. Mijn ogen gaan erg zeer doen en tranen van de zon die op zijn hoogste punt staat net naast de kite. Helaas kan ik geen zonnebril opdoen want die zou ik kwijtraken in het water. Eigenlijk zou ik moeten stoppen om mijn ogen rust te geven, maar ja het gaat nu zo goed ik bijt wel ff door. Het laatste half uur van de les oefenen we met de plank in het water. Het valt nog helemaal niet mee om die plank aan je voeten te krijgen in het water, laat staan dan ook nog eens te sturen, snelheid te maken, op te staan, te draaien, snelheid houden en dan te blijven staan. Maar de aanhouder wint en na talloze pogingen lukt het me 2 keer om mezelf uit het water te trekken en voor heel even (1 seconde) op de plank te staan. Laat Richard nou net op dat moment een mooie foto klikken. .....Of had ik nu moeten schrijven dat ik dit (zie foto) de hele middag heb gedaan?

We geven Irelanes een break van 15 minuten, niet langer want Richard staat te trappelen om aan de slag te gaan. De wind is nog goed aanwezig en samen laten ze de kite op. Zonder kwallenbroek oefent Richard eerst nog wat op het strand, om vervolgens de zee in te gaan. Ook Richard krijgt de kite meer en meer onder controle. Hij leert snelheid maken en dat gaat goed, totdat hij plots in z'n ooghoek een lijn met boeien ziet. Hij wordt net even te lang afgeleid, waardoor corrigeren moeilijk is. De kite komt te laag en krijgt teveel power. Hij wordt het water uit gelanceerd en vliegt netjes over de boeien heen:)....

Ook Richard oefent op het strand met de plank aan z'n voeten en komt erachter dat lange benen en een kite met een plank geen handige combi zijn. Het laatste half uur van de les gaat hij in het water aan de slag. En ja hoor, ...na een paar pogingen lukt het om snelheid te maken, uit het water te komen en op de plank te staan. Ook voor 1 seconde, maar gelukkig speelt ook hier de fotograaf een goede rol.

We hebben ons doel behaald dus we mogen Mui Ne verlaten, maar eigenlijk hebben we nu zo de smaak te pakken dat we graag zouden blijven. Na wat dubben troosten we ons met de gedachte dat we in Indonesie,Australie en misschien Brazilieook nog kunnen kitesurfen en besluiten we morgen verder te reizen. Die avond blijkt dit een goed besluit. Inmiddels laten mijn ogen het namelijk totaal afweten, ze zijn knetterrood, pijnlijk en blijven tranen. Dat wordt alleen maar erger in de loop van de nacht en ik doe letterlijk geen oog dicht. met natte doekenprobeer ik mijn ogen tevergeefs koelen. Tegen de ochtend zijn mijn ogen opgezwollen en flink pijnlijk. We laten ons adviseren door de 'internetdokter' en zien alle symptomen terugkomen; Shit! Ik heb 'sneeuwblindheid' te pakken. Het zou met 1 a 2 dagen vanzelf over moeten gaan, nog even doorbijten... Volgende keer met kitesurfen toch maar even een pauze inlassen voor de ogen. maar dat er een volgende keer komt is zeker, kitesurfen is cool, leren niet:)

***