ROADTRIP AUSTRALIA

woensdag 13 juni Cairns Cairns Beach hostel $45

De daling is ingezet. Door het rechterraampje zien we de kust van Australië opdoemen. De zee rolt op een eindeloze zandstrook die overgaat in dichtbeboste bergen. Verder daarachter ligt de outback, maar zover reikt ons zicht niet. Als ik hoopvol door het linkerraampje gluur zie ik één grote helderblauwe lap. Het water is zo helder dat ik onder de oppervlakte duidelijk de contouren van één van de zeven wereldwonderen zie. Eentje die met zijn 2000meters lang zelfs te zien is vanaf de maan (heb ik me laten vertellen door een zekere meneer Kuipers). Ik heb het natuurlijk over “The Great Barrier reef”. Wat een uitzicht!

Het vliegtuig tikt zacht op de landingsbaan; yeah we zijn in aussie! Wicked:) We stappen verwachtingsvol de aankomsthal uit. De straten zijn schoon, ruim en overzichtelijk. Het zonnetje straalt zonder dat het broeierig aanvoelt en de lucht is kristalhelder blauw zonder smog. Maar wat nog het meest opvalt, het is stil om ons heen. Er is geen geroep; “Hey mister, where you going?, hey hello look here, need transport?, what's your name?, very cheap here, hello....” Niets van dat alles. Er is slechts een kalme en oprecht vriendelijke “Hey mate, welcome in ozzie” en dat is het. Shit wat zijn we hier aan toe na 5 maanden Azië.

We laten ons voor $20 bij het Beach House brengen en nemen daar voor $45 een kamer. Daarmee zijn we in 10 minuten al door ons dagbudget heen, Oeps. Nah, misschien is dat dan het enige kleine nadeel van Australië... Gelukkig kunnen we morgen de camper ophalen en slapen en reizen we voor $30 per dag.

Onze kamer in het Cairns Beach House moet nog schoongemaakt worden dus we droppen onze rugzakken en gaan de 'esplanade' (boulevard) van Cairns op. De boulevard van Cairns is zoals ik me voorstel hoe het ook in Amerika moet zijn. Het is schoon, er is een breed geasfalteerd wandelpad, een mooi aangelegd fietspad, er zijn funparks voor skateboarders, fitnessapparaten, speeltuinen die heel zijn en niet ondergespoten met graffiti, zo af en toe komt er een hardloper voorbij of iemand die zijn hond uitlaat. Iedereen groet wel even of maakt spontaan een kort praatje. Op het strand zien we een groepje pelikanen rustig aan hun veren plukken (WTF!).

Verderop ziet de zee ziet er aanlokkelijk uit, maar niemand die ook maar zijn teen in het water steekt. Kan iets te maken hebben met de waarschuwingsborden die duidelijk maken dat er krokodillen in dit gebied leven!

Na een simpele lunch aan de boulevard die 7x zo duur is dan in Azië gaan we terug naar het Hostel. Het Beach House heeft alles wat je van een jeugdhostel mag verwachten. Vriendelijk personeel, dorms (slaapzalen met stapelbedden), internet, wifi, wasservice, gemeenschappelijke keukens, koelkasten, simpel ontbijt, gratis smakeloos avondeten en als pluspunt een zwembad! Wij zijn de rest van de middag aan het zwembad te vinden en vallen, na onze korte nacht in het vliegtuig, als een blok in slaap.

3.45uur de wekker loopt af. Een mooie tijd om te douchen en een oranje t-shirt aan te trekken. We lopen midden in de nacht over de donkere straten naar een hostel aan de boulevard, het enige hostel in Cairns dat het EK-voetbal uitzend. Als wij binnen komen horen we net de laatste zinnen van het volkslied. De tv-kamer van het hostel is gevuld met 30 Duitsers en een ongeveer gelijk aantal Nederlanders. We settelen ons op de grond voor de tv, fuuuuut... de wedstrijd is begonnen.

De sfeer in het hostel is goed, iets dat in Nederland mogelijk ondenkbaar zou zijn gezien de samenstelling van het publiek. Op reis is alles anders blijkbaar. Helaas verandert dat niets aan het verloop van de wedstrijd, want dat is voor ons dramatisch. Nederland speelt alsof ze poep in hun broek hebben en dat maakt de Deutsche Mannschaft oppermachtig jah. Het is vernederend als na 24 minuten de Duitsers in de zaal terecht kunnen juichen!! Zijn we hier midden in de nacht voor opgestaan?! Zittend in een zaal met Duitsers en dan afgeslacht worden...grrr.. Naast mij hoor ik hoe een Nederlandse jongen zijn vakantieliefde abrupt beëindigt. Het Duitse meisje kijkt hem onbegrijpelijk aan.

Donderdag 14 juni Yorkeys Knob (parkeerplaats)

Het begint licht te worden als we uit het hostel stappen. We lopen over de boulevard in ons oranjeshirt, terug naar ons eigen hostel. Rechts van ons zien we de zon over de zee opkomen. Een geweldig uitzicht dat een heel klein beetje de wedstrijd doet vergeten. Ik staar naar de oceaan en de eerste zonnestralen, terwijl Richard op z'n gemakje de wedstrijd analyseert alsof hij met vrienden in de kroeg staat. “Vind je ook niet An?” “ehhh... ja nou zeker zeker! Zo zie je die pelikanen daar? O, had je het daar niet over.”

Na het ontbijt (en een beetje bijslapen) is het dan eindelijk zo ver; we kunnen de 'hippiecamper' ophalen. We hebben 'm alleen nog maar op een plaatje via internet gezien, dus hopen maar dat 'ie bevalt....

De camperverhuurder vraagt na wat we allemaal van plan zijn. Wij vertellen enthousiast onze voorgenomen route; de oostkust afrijden van noord naar zuid. De man kijkt ons bedenkelijk aan; “Dat is een lange tijd...in zo'n kleine camper”. Er valt een stilte. “Euh? Hoeveel kilometer was het precies?”, vragen wij. “Van Cairns naar Melbourne is het ruim 3500km, als je in een rechte lijn zou rijden. Reken dus maar op 6000km, een beetje afhankelijk van waar jullie willen stoppen.” Weer kijkt de man ons aan met zijn bedenkelijke blik. Maar we laten ons niet uit het veld slaan. Als de formulieren zijn ingevuld, de verzekeringen zijn afgesloten en de creditcard is geleegd, dan worden we voorgesteld aan 'Janis'. “Janis is ons nieuwste model, jullie huren de camper zo lang, ik zal jullie Janis geven. Daar zit ook een tv en dvd speler in.” Wij lachen, omdat we denken dat hij een grapje maakt, en lopen achter de man aan. Verderop in de garage zien we een oranje/witte bus met de tekst hippie camper en de naam Janis op de zijkant. Tot onze verbazing zien we dat er echt een tv met dvd-speler in zit! Het keukentje is beter dan wat we hadden verwacht en de zit/slaapruimte oogt knus maar met voldoende ruimte. Zelfs Richard zijn benen passen in de bus. De autoverhuurder kijkt verwonderd naar onze enthousiaste reacties; “Jullie weten dat het winter is in Sydney en Melbourne he? Ik zal jullie maar een extra dekbed meegeven. Aan de slaapzakken die er bij geleverd zijn hebben jullie waarschijnlijk niet genoeg.”

Nog steeds enthousiast rijden we nogal onwennig weg met Janis. We maken de bekende beginnersfouten, rijden bijna de rotonde de verkeerde kant rond en zetten de ruitenwissers aan als we willen knipperen om af te slaan. Maar verder gaat het goed! We rijden naar Yorkeys knob, een mooi strandje net buiten Cairns. We voelen ons zo vrij als een vogel met de bus in ons bezit.

Vrijdag 15 juni Yorkeys Knob (parkeerplaats)

De eerste nacht in de camper is voorbij gevlogen. Zodra we wakker zijn zetten we de stoeltjes aan de zee. Zo ff een bakkie koffie om wakker te worden, of dromen we nog?

We staren over de zee en zeggen dat het niet mooier kan worden....., maar dan zien we opeens 100 meter voor ons dolfijnen uit het water springen. Natuurlijk zijn we de rest van de dag niet uit onze stoeltjes weg te slaan, het hoeft ook niet dus we blijven lekker hangen. We doen niet veel anders dan zonnen en een boekje lezen. Klinkt als vakantie.

Zaterdag 16 juni Port Douglas (parkeerplaats)

Ik start de motor terwijl Richard nog in bed ligt, shit ik moet echt nodig naar de wc. Innmiddels zijn we 'bekend' met Yorkshire's Knob en dus rij ik snel naar de openbare toiletjes. Goh! We zijn laat vandaag het is al 8.30u. Een klein kwartiertje later staren we weer over ons bakkie koffie naar de oceaan. Het is toch eigenlijk te mooi om waar te zijn, maar het is waar.

Na het ontbijt gaat Richard een stuk hardlopen en pak ik mijn mp3 om een ochtendwandeling te maken. Lopend over het strand dwalen mijn gedachten af. Hoe zou het zijn om hier te wonen, werken.... leven? Een onbekend gevoel bekruipt me langzaam. Ik stel me voor hoe we hier zouden kunnen leven, samen, in een uniek land, alles nog onbekend, maar toch een beetje vertrouwd, familie en vrienden achtergelaten, maar ook nieuwe vrienden ontmoeten... Zouden we het kunnen? Zou ik me dan zo voelen zoals nu, of is het een droom? Weer dat gekke gevoel dat me bekruipt. Wat nou als dromen geen dromen blijven? Zou het?

Na een uurtje kom ik terug bij de bus en zie Richard al staan. Ik kijk 'm aan. “Hoe was het hardlopen?” Richard verzucht; “Nou, het was zo gek... Ik voelde me zo... Ik moest ineens denken aan hoe het zou zijn om hier te wonen.” Slik.

Na de lunch besluiten we een stukje noordwaarts te rijden. Onze eerste echte tocht met de bus. En dat is bepaald geen straf. We rijden op een slingerende weg vlak langs de zee, wat een uitzichten. We zijn op weg naar Port Douglas, de eerste grotere plaats ten noorden van Cairns. Eenmaal in Port Douglas zoeken we een boekhandel op en schaffen we een low-budget campinggids aan. Ook de meeste plekken waar gratis gekampeerd mag worden staan erin vermeld. We moeten toch ergens op proberen te besparen hier.

We plaatsen de bus bij de baai van Port Douglas (en we doen net alsof we het bordje 'no camping' niet gezien hebben). De parkeerplaats ligt pal aan een groot grasveld met palmbomen. Het is zaterdag en het is aardig druk onder de palmbomen.

Aan de rechterkant van het parkje staat een bruidspaar en hun familie wat mooie plaatjes te schieten. Je zou bijna gaan trouwen in zo'n mooie omgeving. Maar dat doen we toch maar niet, wij pakken ons picknick-kleedje, een pak wijn en wachten op de zonsondergang....

Zondag 17 juni op het grasveld achter een dikke boom bij Newell beach

Rond 5 uur word ik wakker van een auto die over de parkeerplaats rijdt. Ai, het zal toch geen politie zijn? We staan nog steeds op de parkeerplaats bij de baai van Port Douglas. Gisteren klonk het nog zo logisch om net te doen alsof we het bordje 'no camping' niet gezien hebben. Nu ga ik daar toch aan twijfelen. Zeker nu ik weet dat een boete kan oplopen tot $500. niet echt handig als je juist geld probeert uit te sparen. De auto rijdt voorbij; Mooi! Loos alarm. 5 minuten later komt er weer een auto langs. Even het gordijntje opzij, nee hoor deze rijdt ook gewoon door. Weer een paar minuten later herhaalt zich hetzelfde tafereel. Wat is dat toch? Dan hoor ik stalen buizen klinken en een hamer tikken. Vreemd hoor.... Er volgen meer auto's. Ik doe weer het gordijntje opzij; de meeste hebben aanhangwagens en lijken iets verderop te stoppen. Huh? Ze laden spullen uit en zetten een soort van kraampjes op. Het is donker, ik ben slaperig en kan het niet plaatsen. Onder het getik van hamers dommel ik in, totdat ik rond 8.30u wakker schrik. Ik hoor veel gerommel en gekwebbel naast mijn bed. Ik schuif de gordijntjes opzij; “euhh Ries, op welke dag was er hier ook alweer de markt?”

Het is al aardig druk op de zondagmarkt als ik met mijn tandenborstel in de mond naar het toiletgebouw loop. Het valt me op dat ik niet eens zo heel vreemd wordt aangekeken door de marktlui:) Ze zijn zeker al gewend aan verdwaalde toeristen. Een uurtje later loop ik een rondje over de markt. Ze hebben van alles. Van gouden sieraden tot originele didgeridoos en van handgemaakte tasjes tot waarzegsters die je toekomst voorspellen met behulp van tarotkaarten. Bij elk kraampje kun je met creditcard betalen en dat is handig want de prijzen liegen er niet om. Op de Australische markt is de gulden bepaald geen daalder waard, om het zo maar te zeggen. Maar ja, we zijn dan ook in Port Douglas; de thuisbasis van de jetset van Australië.

Hoe later in de ochtend hoe meer 'jetset' volk er op de markt af komt. Voor onze bus staat inmiddels een groepje mannen in hun zondagse pak champagne te drinken, terwijl de vrouwen in hun zondagse jurk de toastjes, met kaviaar ofzo, staan klaar te maken. Kortom we voelen ons een wat vreemde eend in de bijt zo met onze hippiecamper en nog voor de lunch starten we de motor op zoek naar een ander plekje.

Die vinden we een stukje noordwaarts bij 'Four Mile Beach'! Een mooi zandstrand aan de andere kant van Port Douglas, geen four miles, maar toch wel erg lang. We bakken een eitje onder de palmbomen en doen verder niets dan wat luieren en genieten van waar we zijn.

Tegen de avond rijden we naar Newell Beach, een strandje nog wat verder noordwaarts. We zetten de bus op een grasveld achter een dikke boom en maken in het licht van de zaklamp Sweet en Sour rijst met groenten. In de bus vallen we in slaap terwijl we de golven op het strand horen slaan. Pffff....Wat een leven.

***