Dinsdag 3 april Varanassi Anda Guesthouse (600rps)

De treinreis van Agra naar Varanassi is een beruchte. We hebben verhalen gehoord van stampvolle treinen waarbij mensen je plaats innemen en niet meer afstaan. Of mensen die uit het raam urineren en dat het vervolgens een paar raampjes verder weer vrolijk naar binnen waait. Er zou ook nog veel gestolen worden... kortom we zitten met enige nervositeit op het station.

Het lijkt erop dat meer backpackers op de hoogte zijn van de verhalen omtrent deze trein, want automatisch zoeken de veel te grote en volgepakte rugzakken elkaar op. Wij worden al gauw vergezeld door een meisje uit Duitsland, die vraagt of ze bij ons mag komen zitten. Ze reist al een tijdje alleen en grotendeels is dat goed gegaan. Wel heeft ze wat nare ervaringen gehad met Indiase mannen (het bekende overdreven staren, roepen en ongewenst aanraken).

We stappen de trein in op zoek naar onze plek. Er zitten al 2 vriendelijke jongens tegenover ons en voor de rest niemand. De grote rugzakken schuiven we onder de bank en maken we met touw aan elkaar en aan het treinstel vast. De kleine rugzakken nemen we mee in bed. We slapen in 2^nd sleeperclass. Hiermee zijn we op vorige treinreizen bekend geraakt en wordt veiliger en comfortabeler geacht als de goedkoopste klasse. Wanneer je door het gangpad van de trein loopt heb je links en rechts slaap- (zit)plaatsen. Links heb je 2 slaapplaatsen boven elkaar in de lengte van de trein en rechts heb je twee keer drie slaapplaatsen boven elkaar in de breedte van het treinstel. Het middelste bed klap je uit wanneer je wilt gaan slapen en tot die tijd kunnen je zitten op het onderste bed (bank).

Rond middernacht besluiten we te gaan slapen en dat betekent dat de 5 andere mensen op moeten staan zodat wij een van de middelste bedden kunnen uitklappen. Van de maatschappij krijg je een schoon laken en dan is het een kwestie van ogen dicht en slapen maar. ….Was het maar zo simpel. Naast mij, met een dun wandje ertussen, ligt een Indiase man het volledige regenwoud om te zagen. Ik overweeg om een harde klap op de wand te geven, maar doe het toch maar niet (want waarschijnlijk ligt de wand er dan uit). Op zich zijn Indiase mannen niet zo groot, maar je zal net zien dat wanneer ik een harde klap geef op het wandje, dat mister bodybuilding India om de hoek komt zetten. En me dan met een hand aan m'n enkels uit het raam laat wapperen. Ik doe oordoppen in...

Niet alleen de treinreis naar Varanassi is berucht, maar ook de stad zelf. Het komt erop neer dat we eigenlijk alles wat we tot nu toe gezien, gehoord, gevoeld, ervaren en zelfs geroken hebben maal 10 moeten doen ...en dan heb je Varanassi.

Het is inmiddels ochtend geworden als de trein aankomt op station Varanassi. Ik heb op zich redelijk geslapen en er is ons geen urine om de oren gevlogen. Alleen bij An is er wel wat anders om haar oren gevlogen... zij is vannacht weer ziek geworden en is doorlopend aan de race. Dat dit niet echt comfortabel is in een Indiase trein behoeft waarschijnlijk geen verdere uitleg.

We stappen tegen 12 uur 's middags eindelijk de trein uit en na 3 seconden word ik vergezeld door een ogenschijnlijk aardige Indier. M'n mond valt open van verbazing wanneer ik erachter kom dat het een rickshawchauffeur is. Dat had ik nou echt niet gedacht. An en ik spreken snel een prijs en bestemming met hem af, voordat we het station uitlopen. Dat blijkt een goede keus, want al gauw staat er een mannetje of 20 verbaal aan ons te trekken. Het mooie is dat het de normaalste zaak van de wereld is om elkaar hier openlijk een oor aan te naaien. Onze beoogde chauffeur zou niet goed zijn, te duur, stinken, de weg niet goed weten enzovoorts. En dat terwijl hij gewoon naast ons loopt. Als we eenmaal rijden trekt ook onze chauffeur de gebruikelijke trukendoos open. Hij doet het op een charmante manier en wanneer hij door heeft dat we er niet in gaan tuinen houdt hij uiteindelijk ook op. Ons uitgekozen hotel is helaas vol en dat betekent een rondje hotels. Gelukkig vinden we er een binnen een half uurtje. En dat is gunstig voor An, want zij moet toch echt weer even naar de wc. Weer diarree, buikpijn, hoofdpijn, misselijk en wat lichte koorts. We maken ons zo langzamerhand een beetje zorgen. Er zit voor An niks anders op dan op bed te gaan liggen. We spreken af dat ik een raadplegend mailtje ga sturen aan de huisarts die ons de vaccinaties en reizigersadvies heeft gegeven.

Ik combineer mijn bezoek aan het internetcafé met een bezoek aan een van de vele ghats. Het is een van de grotere. Een ghat is een gedeelte langs de rivier de Ganges. Eigenlijk een hele brede trap die nagenoeg tot aan het water reikt. Iedere ghat heeft zo z'n eigen specifieke gebruiken, waarvan de meest extreme een plek is om in het openbaar overleden mensen te verbranden.

Lopend door een lange straat, met aan weerszijden winkeltje en kraampjes, kom ik uit bij een hele brede druk bezette trap. Mensen eten, drinken, praten, mediteren, wassen, zingen, spelen cricket, schijten langs de rivier etc. Er komt muziek uit een restaurant, waterbuffels staan in de Ganges. Bootjes met toeristen komen voorbij. Er zitten shamans. Het is een aaneenschakeling van indrukken. Ik loop verder naar links langs de rivier. Hier en daar wordt me een boottochtje aangeboden. Maar die staat voor morgenochtend vroeg op de planning, dus ik sla vriendelijk af. Bij de volgende ghat loop ik via wat zeer smalle straatjes terug naar het hotel.

Woensdag 4 april Varanassi Anda Guesthouse (600rps)

Zonsopgangen vragen meer van je dan zonsondergangen. Het is dat er iemand met een bootje op ons wacht, anders had ik me nog lekker een keertje omgedraaid. Het is tenslotte nog maar 5.30u(!). An is eigenlijk nog ziek, “maar ja we zijn nu in Varanassi” zegt ze en hijst zich uit bed. Bij het water worden we ontvangen door een opmerkelijk jong kereltje. Hij neemt ons mee naar een bootje en nodigt ons uit om in te stappen, waarna hij zelf ook instapt en de riemen ter hand neemt. We kijken elkaar slaperig en verbaast aan als we langzaam de Ganges opdrijven. Dit ventje is toch zeker te jong om te werken (denken wij met onze Westerse kijk). De jongen is twaalf en zegt dat hij dit doet voor en na schooltijd. Ook z'n vader werkt en verder is z'n verhaal natuurlijk waterdicht. Hoewel wij ons inmiddels hebben voorgenomen geen enkele vorm van kinderarbeid meer te steunen, gaat het nu toch wat ver om midden op de Ganges de hele tour te staken.

We laten de jongen roeien en hij heeft nog maar net genoeg adem om ons te wijzen op de opkomende zon.

Het is een mooi gezicht op deze mystieke plek. Even later krijgen we van de jongen een kaarsje aangeboden dat in een van bladeren gevlochten standaard zit. De bedoeling is om de kaars op de Ganges te laten drijven. Uiteraard kost het iets, maar het is een mooi offer aan deze heilige rivier. Onze kaarsen zijn alleen geen lang leven beschoren en kapseizen nagenoeg direct wanneer we ze te water laten. Hopelijk gaat dit niet al teveel onheil voor ons opleveren.

In de tussentijd passeren we aan onze linkerkant diverse ghats. Een van de eerste waar we langs varen is een ghat waar mensen hun kleding en textiel wassen. In een rij staan ze kniehoog in de rivier te soppen en vervolgens slaan ze de kleding en doeken met ferme klappen uit op de kade.

Er is al zoveel leven langs de rivier en dat terwijl het nog maar net zes uur is geweest.

Dan komen we aan bij een van de laatste ghats. En dat is eigenlijk de meest indrukwekkende ghat. Hier worden de overledenen gebaad in de rivier en gecremeerd. De lichamen zijn gewikkeld in wit linnen (je ziet het lichaam niet, alleen het hoofd steekt er boven uit) en liggen op de trappen van de ghat. Uiteindelijk na een lange ceremonie geleid door een shaman, worden ze gecremeerd op een grote stapel hout op de kade. Voor hindoes een zeer belangrijk ritueel. Er worden meerdere lijken per dag verbrand.

Inmiddels hebben we er een passagier bij op de boot. Het is een man die ons van alles uitlegt over wat we hier zien. Een soort gids dus. Ik geef hem een zet en hij valt achterover in het water.

Nee hoor, we leggen hem alleraardigst uit dat we geen 'prijs' stellen op z'n verhaal en nemen afscheid voordat hij om een donatie kan vragen. Via andere boten in het water vertrekt hij gelukkig zonder al teveel gedoe. In de tijd die hij had heeft hij benadrukt er geen foto's gemaakt mogen worden. Hindoes geloven in reïncarnatie en een foto zou de weg hier naar toe kunnen verstoren. De ziel zou als het ware aan op het digitale kaartje kunnen blijven plakken, of zoiets. Ik beloof plechtig geen foto's te maken en vraag me zorgelijk af wat er met de ziel van de man of vrouw is gebeurt die ik net op mijn digitale kaartje heb gezet. Oeps! Ter verdediging van mezelf: toen ik de foto's maakte zag ik niet dat er ook echt iemand op de kade lag. Het was namelijk nogal van een afstandje. Uit respect zal ik 'm maar niet hier publiceren.

Na enige tijd het ritueel op afstand te hebben gevolgd moeten we weer terug (onze kapitein moet naar school). Dit keer peddelen we tegen de stroom in. Om onze jonge kapitein een handje te helpen, wisselen we de rollen even om.

Al gauw zwalk ik over de Ganges als een dronken marinier. Het is lastig sturen met het bootje en het is echt behoorlijk zwaar. Om verdere ongelukken te voorkomen wisselen we maar weer van plek. Respect voor het jonge kereltje.

s'Middags check ik de mail. In de hoop dat de huisarts heeft gereageerd op ons bericht. En dat is gelukkig het geval. Afgaande op de symptomen zijn er volgens hem 3 mogelijkheden. Om uit te sluiten welke is een zogeheten test van de stoelgang, oftewel poep onder de loep, noodzakelijk. Het kan geen kwaad om de meegenomen antibiotica in te nemen en An besluit om er direct mee te starten. Hopelijk is het een bacteriële infectie en is het na deze kuur klaar.

Het voelt tegenstrijdig, maar s'avonds lopen we weer langs alle ghats in de richting van degene waar mensen worden gecremeerd. Tegenstrijdig, omdat voor ons een crematie een privéaangelegenheid is en het nou ook niet direct onze hobby is om crematies te bezoeken. Maar onze nieuwsgierigheid en interesse wint het uiteindelijk toch van deze gevoelens. Volgens mij een menselijk patroon, want in de nodige horrorfilms gaat de hoofdpersoon dan uiteindelijk toch ook in de kelder kijken.

De zon is net onder wanneer we aankomen. We staan nu een stuk dichterbij dan de boot en houden het fototoestel uiteraard in de zak. Links van ons liggen 2 grote brandstapels van ongeveer 1,5m hoog. Op de voorste ligt al een overledene ingewikkeld in een laken. Even verder liggen op de trap nog 3 doden ingewikkeld in wit linnen. Het is op zich een macaber schouwspel, maar de Indiërs erom heen gaan rustig door met hun leven of bekijken het een en ander vanaf de trap. Het verdriet van de familie van de overledene grijpt je aan en doet je denken aan de keren dat je in Nederland zelf iemand uit de familie hebt begraven of gecremeerd. Het voelt ook ongemakkelijk, want je hoort hier niet bij te zijn. Het is geen toeristische attractie. Maar je voelt je gek genoeg ook welkom. En het is zo iets van groot belang in deze andere cultuur, dus ook boeiend voor ons om mee te maken.

Een van de brandstapels staat inmiddels aan. En vlammen grijpen het wit linnen en de overledene eronder. Het besef van wat we zien komt en gaat. Wanneer de wind over de oever in onze richting waait krijgen we as in ons gezicht en in onze haren. “Laten we maar gaan”, zeg ik tegen An die al een half uur ademloos zit te kijken.

***