Donderdag 29 maart Ramthambore NP Hotel Aditya Resort (600Rps)

Met de bus zijn we vanochtend verder oostwaarts getrokken richting het Ranthambore National Park. Dit zal onze laatste stop zijn in Rajasthan, maar wel een hele bijzondere. Ranthambore staat namelijk bekend als een van de beste plekken in India waar je tijgers in het wild kan spotten. In de loop van de middag komen we er aan. Het plaatsje Ranthambore bestaat grotendeels uit een weg richting het national park die links en rechts is bezaaid met hotels. Wij laten ons afzetten bij het Aditya Resort. Prima hotel, vriendelijke mensen en een schone kamer. Het verbaast ons natuurlijk niet dat mensen van het hotel ons direct een tourtje door het park willen aanbieden. Gemak dient de mens en we laten ons uitgebreid informeren. Alhoewel, uitgebreid is het niet echt. Je kan s'ochtends vroeg met een 4-persoons jeep of een 20-persoons canter (zeg maar een bus zonder dak) een uur of twee door het park rijden. In zo'n canter zit je dus met een behoorlijke kluit medetoeristen. Wij zijn niet zo van de ubertoeristsche groepstourtjes, maar in een canter zit je hoog en heb je het beste uitzicht (en is goedkoper dan de jeep). Morgenochtend stappen we dus in een canter.

Vrijdag 30 maart Ramthambore NP Hotel Aditya Resort 600Rps

Met het ontbijt op schoot zitten we tegen zonsopgang in de canter. We zitten voorin en hopen daarmee het beste plekje te hebben bemachtigd. De canter stop bij verschillende hotels en al snel is hij vol. Het is nog best koud zo s'ochtends vroeg, daar waar we overdag temperaturen van boven de 35 graden gewend zijn. Ik zit dus in m'n korte broek en t-shirtje te bibberen van de kou. Achter ons zitten 2 dikke, enigszins verwende, Canadese vrouwen. Naast ons zit een Duits stel van onze leeftijd en voor de rest is de bus gevuld met Indische toeristen. Na een half uur komen we aan bij de ingang van het nationale park. Terwijl onze gids de entree betaald, worden wij belaagd door hoeden en petten verkopers. Aan ons zijn extra aankopen niet besteed, want we hebben al veel teveel bij ons.

En dan rijden we het park in, waar we al gauw de eerste verse voetsporen van een tijger zien.

Dat belooft wat.

Hoewel het overigens helemaal niet gegarandeerd is dat je een tijger te zien krijgt. De canter rijdt zo'n 2 uur rond en heb je dan nog niks gezien, dan heb je pech en een hoop geld (1500 rupee p.p.) voor niets betaald. We hebben mensen ontmoet die tot 3 keer toe een tour hebben geboekt en niks hebben gezien. Dat voegt wat extra spanning toe aan deze tocht, zullen we maar zeggen. Onderweg komen we in ieder geval wel andere wilde dieren tegen, zoals herten en krokodillen. Ook leuk, maar wij willen de tijger.

Na anderhalf uur is onze hoop en dat van de rest een beetje vervlogen en lijkt het er op dat we op de terugweg zijn. Toch pak ik op een bepaald moment m'n verrekijker, wanneer de canter langzaam langs een beekje rijdt. In mijn vizier zie ik in de verte tussen takken door een oranje vlek. Het zal toch niet??? Ik waarschuw de gids en kijk nog een keer in dezelfde richting en dan weet ik het zeker. Ongeveer 100m verderop ligt een tijger in hetzelfde beekje als waar we nu langs staan.

De gids legt uit dat dit het oudste vrouwtje is van het park. Ze lijkt zich niks van ons aan te trekken en ligt rustig in het water te relaxen.

Voor mij is de tijger een van de mooiste dieren ter wereld en om die nu zo hier in het wild te zien is echt heel speciaal. Even later zien we haar ook nog een klein stukje lopen, waarna ze zich weer in het water laat zakken. Onafgebroken worden er door mensen foto's genomen en hebben inmiddels ook de andere jeeps en canters hun plek ingenomen. Gelukkig behouden we vrij zicht en met de verrekijker kunnen we alles prima zien. Toch komt dan na zo'n 30 minuten het moment om afscheid te nemen en met een voldaan gevoel rijden we terug. Op de terugweg worden we zelfs nog getrakteerd op een close-up van een krokodil.

***