Woensdag 28 maart Bundi Haveli Umamegh Guesthouse (600Rps)

Bundi is inderdaad een rustig stadje. Ons guesthouse heeft een mooi tuintje en is gelegen aan een wat vervallen meertje. Je gelooft het niet, maar ook Bundi heeft een fort. Voor de verandering bezichtigen we deze een keertje niet. An blijft achter bij het guesthouse om een boekje te lezen en ik maak een wandeling door het plaatsje. Het is het bekende werk van allerlei kleine winkeltjes in niet al te schone straten, die ook worden bezocht door het plaatselijk vee en apenvolk (en met apen bedoel ik letterlijk apen, dus niet een discriminerende opmerking ten aanzien van het Indische volk)

Eenmaal terug ontdekken we in de tuin een gehandicapt musje. Ja, ja, we maken wat mee.

Het musje is geen lang leven beschoren en om het musje verdere ellende te besparen besluiten we de mus een enkeltje naar de mussenhemel aan te bieden. Tjonge, jonge, nou ben ik een liefhebber van vlees, maar het om zeep helpen van een klein simpel gehandicapt musje vind ik geen fijn klusje. Maar goed, het is het beste voor het musje en met die gedachte pak ik een grote steen en hef deze hoog boven m'n hoofd. An staat naast me. Met haar handen plet ze haar wangen, terwijl haar ogen langzaam vollopen. Het musje is inmiddels op haar rug gerold en met haar vleugeltjes wijd kijkt ze me met, voor mussenbegrip, grote ogen aan. An roept nog even vol vertrouwen: “Wel goed raken he!” En dan laat ik m'n hand met de steen in grote vaart naar beneden zoeven. Ik roep nog: “Sorry, sorry, sorry!” en het musje tjilpt: “het geeft niet, bedankt!”. De schaduw valt over het musje en een fractie later wordt ze met steen en al de aarde ingedrukt. Om vervolgens, na aansporing van An (“stampen, stampen”), met m'n maat 45 de klus definitief te klaren. Ons hart bonkt in de keel. Is het dood of niet? Voorzichtig til ik de steen uit de aarde. Het musje heeft de oogjes dicht en ligt er netjes en vredig bij.

Die dag eet ik vegetarisch...RIP!!!

Uit respect voor het musje is er geen beeldmateriaal toegevoegd!

***