Donderdag 15 maart Nawalgarh – India Ramesh Jangid Tourist Pension (650rps)

Zo, rugzakkie weer op en klaar voor het volgende avontuur. Het is de bedoeling om met de metro naar het busstation te gaan. Van hieruit gaan we dan naar Nawalgarh (Shekawati). Tot aan de laatste metrohalte gaat alles redelijk voorspoedig. We moesten een paar keer overstappen en het laatste stuk werden we echt de metro ingepropt. Als haringen in een ton, stond we met al ons tassen om klem tussen de rest van Delhi.

Het benodigde busstation is verder dan ons gisteren is verteld bij het toeristenbureau. We besluiten dan ook al snel om een rickshaw te nemen. In de rickshaw kom ik tot de schrikbarende conclusie dat ons fototoestel niet meer in het hoesje aan m'n riem zit. Het hoesje staat wagenwijd open en ik weet zeker dat hij vanochtend nog dicht zat. Dat kan maar 1 ding betekenen. Ik ben gerold in de metro. Ik vervloek dit godvergeten land en bijt op m'n kiezen om niet de eerste de beste fakir van z'n kleedje te kloppen.

“Het is maar materiaal”, sust An. En de meeste foto's staan al op de laptop. Bij het busstation probeer ik aangifte te doen. Het politiebureau aldaar is echter niet bedoeld voor aangiftes, daarvoor moeten we terug naar Delhi. Dat doen we maar even niet en hopen dat we toch iets met de verzekering kunnen regelen.

Eindelijk zitten we dan in de bus en hij rijdt. En stopt, en rijdt en stopt en rijdt, maar we komen vooruit. Deze bus wordt niet gebruikt door toeristen en alleen maar door de plaatselijke bevolking. Dat maakt het extra leuk, we kijken onze ogen uit. En omgedraaid doen de Indiërs dat ook. Ze hebben het begrip staren uitgevonden, daar waar wij toch enigszins onopvallend alles tot ons proberen te nemen. Na 1 overstap, waarbij we vriendelijk geholpen werden door mensen in de bus, komen we aan in Nawalgarh. En als de schemering net is ingeruild voor de duisternis, kloppen we aan bij Ramesh Jangid Tourist Pension. Het pension bevindt zich in een smal straatje met witte stenen huizen. De straat zelf is een mix van zand en stenen en her en der liggen koeien, geiten en honden. We kloppen aan op de dikke, maar kleine deur. Rajesh, de zoon van Ramesh, doet open en vertelt ons tot groot genoegen dat hij nog een kamer beschikbaar heeft. De kamer is brandschoon, voorzien van douche en toilet en het hele pension en de mensen ademt een vriendelijke en rustige sfeer die we nog niet hebben ervaren in India...

Vrijdag 16 maart Nawalgarh – India Ramesh Tourist Pension (650rps)

Vandaag doen we alles heel rustig aan. Als we iets geleerd hebben tot nu toe is dat je bij aankomst in een nieuw land echt de tijd moet nemen om te acclimatiseren. Dat geldt zeker voor India. Hier is niets wat het lijkt. Het ruikt anders, de mensen zijn anders, alles is anders dan je verwacht en als je denkt te weten wat je te wachten staat, loppt het toch net weer even anders. Gelukkig hebben we de juiste plek gevonden om even op adem te komen. Rajesh en z'n vrouw zijn aardig en gastvrij. Gisteren heeft hij ons zelfs geholpen aan een nieuw fototoestel.

Aan het einde van de ochtend wagen we ons aan een kleine wandeling door Nawalgarh. Het is een klein stoffig stadje met winkeltjes en kraampjes in de hoofdstraat en mensen die zich op een kar achter een kameel laten vervoeren. Meer en meer doet India denken aan de sprookjes van 1000 en 1 nacht.

Bij verschillende kraampjes scharrelen we onze lunch voor die dag bij elkaar. Beetje fruit, Pakora's en zoete gefrituurde deegringen. Erg lekker allemaal. Op een soort rotonde nemen we plaats op een betonnen rand onder een grote boom. Een zogeheten 'Banjan tree'. Deze boom is heilig en kan heel oud worden. Z'n wortels groeien vanuit de hoogte naar beneden en dat gaat jaren en jaren door. Waardoor de stam van de boom groter en groter wordt

Het leven in Nawalgarh trekt aan ons voorbij. Soms worden we aangestaard, maar het valt op zich mee. Alles rijdt en loopt door elkaar heen.

's Avonds wordt ons een heerlijke 'thali' voorgeschoteld door de vrouw des huizes en een Zweeds echtpaar dat kookles heeft gehad. Een thali is een schotel met verschillende kleine gerechten, zoals rijst, roti, groentes, sausjes, enzovoorts. Het gezin is Hindoeïstisch en dat betekent in dit geval geen vlees en alcohol. Iets dat we verder in India ook zullen ervaren. Voor An geen groot probleem, omdat ze inmiddels grotendeels is afgestapt van vlees. Voor mij ligt dat toch nog even anders en in m'n dromen denk ik aan spareribs bij de Beer. Na de maaltijd krijgen we tips en advies van Rajesh over onze verdere reis door Rajasthan. En benadrukt hij dat we er goed aan hebben gedaan om niet een auto met chauffeur te nemen. Je hebt dan vaak maar zeer beperkt de mogelijkheid om je eigen hotel en dergelijke uit te kiezen.

Zaterdag 17 maart Nawalgarh – India Ramesh Tourist Pension (650rps)

Zo, en dat is 35. Vandaag ben ik jarig en Antoinet heeft met Rajesh het e.e.a. bekokstoofd voor vandaag. Het begint al met een heerlijke taart, die we delen met de andere gasten en het gezin van Rajesh.

Van Rajesh krijg ik ook nog een tekening van een muurschildering, ook wel ['haveli' genaamd. Deze komen in deze regio veel voor en sommigen zijn al behoorlijk oud. Je vindt ze op diverse oude huizen in Nawalgarh en de omringende stadjes en dorpjes.

Na het ontbijt worden we de auto van Rajesh ingeladen. De auto is een Ambassador en een gave bak.

Onze eerste stop is een van de oudste havelis uit de omgeving en toont verhalen uit het Hindoeïsme. Een is die van het gevecht tussen Rahma, de man van Sita, en Hanuman. Het verhaal spreekt me aan omdat ik iemand ken in Nederland die Sita heet en ook hindoe is. Ik heb haar een foto van de muurschildering gemaild.

Rajesh heeft inmiddels z'n zonnehoed opgezet, want het zonnetje schijnt behoorlijk en het is zeker zo'n 30 graden. Een goed moment voor een wandeling. We lopen een half uur buiten Nawalgahr de heuvels in. Het is een stuk van een pelgrim route. Onderweg komen we een waterpomp tegen en struiken die vol hangen met BH's in alle kleuren van de regenboog. Tijdens de pelgrimstocht schijnt het zo te zijn dat vrouwen op deze manier dit betreffende kledingstuk uitwisselen, aldus Rajesh.

Tijdens onze eerste stop kijken we uit over de vallei en worden we, waarschijnlijk al een tijdje, begluurd vanachter ons. Als we ons omdraaien worden we op een meter of 20 aangestaard door een groep 'langurs'. Een apensoort die veel voorkomt in dit gebied. Dichterbij komen ze niet en al gauw rennen ze verder de heuvels op en af.

Hoe verder we lopen hoe mooier de uitzichten. Het is woestijnachtig, maar toch ook wel groen. Af en toe ontmoeten we een kudde geiten die ons passeren of van een hoger gelegen punt nogal droogjes aankijken.

Langzaamaan dalen we aan de andere kant van de heuvel af. We komen in een oase (letterlijk). Waar we worden verwelkomd door een gezin voor de lunch. We zitten in een vierkant betonnen gebouwtje met twee bedden, een rieten mat op de grond en een gaskookstelletje. Rajesh heeft als cadeau een rijstkoker voor het gezin meegebracht. Voor ons op de rieten mat wordt het eten uitgestald en na de wandeling gaat dat erin als koek.

Tot slot bezoeken we nog een heilige bron en badplaats, waar mensen heen komen om hun zonden weg te wassen en zich te ontdoen van al het kwaad. Bijvoorbeeld mensen van wie een familielid is overleden komen hier. Om te voorkomen dat hun hetzelfde lot als het familielid is toegedaan, proberen ze hier weer rein opnieuw te beginnen. Er zijn ook priesters aanwezig die mensen voorzien van een rood touw om hun pols. Ook dit draagt bij aan het extra beetje voorspoed, waar mensen naar op zoek zijn als ze hier komen. Deze plek ademt een mystieke sfeer en is voor ons allebei zeer bijzonder.

Onder het genot van een kopje 'chai' (indiase thee met melk en gember) laten we de dag bezinken voordat we weer terug rijden naar het pension.

Omdat alles een beetje is uitgelopen vandaag hoeven we tijdens de kookles, de laatste verrassing, niet veel meer te doen dan luisteren en kijken naar hoe de vrouw van Rajesh weer een thali in elkaar flanst. Het is was een zeer bijzondere dag en zeker een verjaardag om niet gauw te vergeten...

***