Ma 12 maart Delhi – India Corporate hotel 980RPS/€14,95

“Bangkok! Last stop!”... ”Bangkok! Last stop!”... klinkt het door de bus. Het is nog donker als we op de hoek van 'Kao San Road' worden afgezet. Blijkbaar heeft de bus aardig doorgereden want we zouden pas om zeven uur aankomen in Bangkok. Een blik op de klok vertelt ons dat het kwart voor 6 in de ochtend is. Slaapdronken gaan we op zoek naar een hotel om onze bagage stallen en hopelijk ergens een douche te pakken. Met het richtingsgevoel van een blinde eekhoorn lopen we toch in een keer goed richting de budgethotelletjes. Eenmaal op Kao San Road staan we voor een onverwachts tafereel. We dachten dat de straten uitgestorven zouden zijn, maar we stappen midden in het nog bruisende nachtleven van Bangkok. Terrasjes zitten nog vol en hier en daar loopt een nietsvermoedende dronken toerist met een Thaise Ladyboy (een vrouw die van onder nog man is). Slaperig staan we met onze te zwaar bepakte rugzakken op te kijken hoe iemand zichzelf onderkotst. We zijn weer in stinky, sticky, busy Bangkok:)

Gelukkig duurt het niet al te lang voordat we een guesthouse vinden waar we onze bagage mogen stallen en voor een euro een douche kunnen nemen. Het New Joe's Guesthouse heeft voor een halve dag precies wat we nodig hebben. Na het ontbijt en een douche slaan we de nodige boodschapjes in zoals reistabletten, deo, shampoo en ORS-zakjes. Helaas slagen we niet voor de Lonely Planet van India, we gokken er maar op dat we die in Delhi kunnen kopen. Met behulp van onze laptop lukt het om een hotelletje te boeken met pick-up van het vliegveld van Delhi. Da's mooi want we komen rond twaalf uur vannacht aan en dat is geen praktische tijdstip om een hotel te zoeken in een onbekende stad. De middag brengen we door kijkend naar een film vanaf de loungebedjes van het hotel waar we de eerste overnachting van deze reis hebben gemaakt. Nu al weer ruim twee maanden terug. Niet normaal hoe snel de tijd gaat... We bestellen nog een keer die lekkere sandwich kaas en sandwich salami, die we hier al eerder geproefd hebben.

Om 16u nemen we voor 150 Thaise Baht een mini-busje naar het vliegveld. De chauffeur voelt zich een ware 'Schumacher' en tikt in de spits met gemak de 130km/uur aan. Zigzaggend door het verkeer verkort hij de rit van 1½ uur tot 45 minuten. We zijn blij dat we kunnen uitstappen en lopen de vertrekhal van het Suvarnabumi Airport in. Op naar India.

Rond middernacht komen we aan op het Indira Gandhi Airport van Delhi.

Tijdens de vlucht werden we vergezeld door een nogal vaag, antroposofisch en homeopathisch typetje uit Engeland. Hij biedt ons bijpollen aan. Wat? Bijpollen! Na wat aarzeling nemen we een klein handje van het korrelachtige spul. Het smaakt op zich niet verkeerd en zou volgens antropootje vol zitten met voedingsstoffen. Ja Ja! De rest van de vlucht worden we getrakteerd op een nogal zweverige kijk op het leven.

We lopen de vertrekhal uit van het Mahatma Ghandi International Airport en zien een lange rij Indiërs met naambordjes in hun handen. Ze staan de passagiers met hotelreserveringen op te wachten. Hoewel wij ook aan het hotel gevraagd hebben om ons op te pikken zien we onze naam er niet tussen staan. Jammer, maar we hadden er ook niet al te veel op gerekend. Dan maar een taxi. In het vliegtuig hebben we van antropootje gehoord dat we erg voorzichtig moeten zijn met de taxi's. De Indische taxichauffeurs blijken nogal bedreven in het belazeren van toeristen. Gebruikelijk is het om te zeggen dat het hotel niet meer bestaat, is verhuist, recent is afgebrand, van naam is veranderd etc. vervolgens proberen ze je naar een te duur hotel te rijden, waarvan zij commissie vangen. Het is ook populair om het hotel voor je op te bellen om de reservering te checken. Vervolgens bellen ze niet naar het hotel, maar naar een vriend die ook in het complot zit. Van hem krijg je te horen dat je reservering helaas niet is aangekomen of dat het hotel overboekt is. We worden ook gewaarschuwd voor de plotselinge wegblokkades of omleiding wegens wegwerkzaamheden. Dit met als doel dat de taxi kilometers omrijdt en jou de hoofdprijs laat betalen voor de veel te lange taxirit.

Daar gaan we weer, denken we. Hebben we Vietnam overleefd, nu dit weer? Nou ja, dit hoort ook bij reizen denken we maar en we stappen op een van de taxi's af. Bij het horen van de naam van het hotel zegt de chauffeur ons voor 200Roepies (€3) te willen brengen. We weten van de internetsite dat het 5 minuten rijden is, dus gaan akkoord. Hij neemt ons mee naar zijn auto die verderop geparkeerd staat. Hmmm... we zien nergens het woord taxi staan, en zien ook geen meter in de auto. Dan kijkt hij nog eens afkeurend naar het briefje waar we de naam van het hotel hebben opgeschreven “oh dat hotel ken ik wel, dat is niet zo'n goeie hoor”. Oke, we weten genoeg en pakken onze tassen. We zoeken wel een ander, want we hebben ons voorgenomen bij twijfel weg te lopen. Anders gezegd, we zijn tot de tanden bewapend om oplichters van ons af te bijten en ons niet in de maling te laten nemen.

Een paar minuten later stappen we in bij een andere taxichauffeur, bordje op de wagen, meter van binnen, maar toch spreken we vooraf een prijs af. 300Roepies! Ze zijn met zijn tweeën en eenmaal op de snelweg draait de bijrijder zich om: “Weet je zeker dat je naar dit hotel wilt? Zal ik ze even voor je bellen om je reservering te checken?” Op besliste toon maken we duidelijk dat we naar dit hotel gaan en geen ander willen zien. Als de bijrijder het toch nog een keer probeert maken we duidelijk dat we ze net gebeld hebben en het hotel ons binnen nu en vijf minuten verwacht. “Oke dan bellen we ze niet, maar sorry er zijn vannacht wegwerkzaamheden we moeten een stukje omrijden” is zijn antwoord. We maken duidelijk dat we er niets van geloven en vragen ons zo snel mogelijk bij het hotel te brengen. Dan krijgen we uitleg dat hij de stad goed kent en echt wel weet waar de werkzaamheden zijn, en dat hij ons echt niet belazert, bla, bla, bla... We willen er geen groot punt van maken voor een paar Roepies en voelen ons aardig afhankelijk van de 'goodwil' van deze heren. Met een kleine omleiding worden we een kwartier later voor het Corporate Hotel afgezet. We geven de heren 300Roepies, maar dan begint het opnieuw: “Nee meneer dat is niet genoeg, je moet ook nog parkeergeld betalen voor de taxistandplaats op het vliegveld en de snelweg waar we opreden dat was een tolweg, er komen 100Roepies bij. We kijken elkaar aan en pakken rustig onze rugzakken uit de taxi, voordat Richard op besliste toon duidelijk maakt dat ze geen cent meer van ons krijgen. Het is inmiddels 1 uur geweest, we stappen het hotel in en beginnen aan onze eerste nacht in Delhi.

Di 13 maart Delhi – India Ringo guesthouse 700RPS/€10,70

Ik zal het maar vast verklappen, maar India laat zich met geen enkel ander land dat wij kennen vergelijken. Het is een aanslag op al je zintuigen, zowel in positieve als in negatieve zin. En het lijkt nu al een groot avontuur te worden.

Enigszins fris en fruitig stappen we het Corperate Hotel uit. We hebben uitgezocht hoe we in het centrum moeten komen en dat lijkt niet al te moeilijk. Al gauw vinden we de splinternieuwe metrolijn tussen vliegveld en stad. Merkwaardige is dat hier het nodige militaire geweld paraat staat en je bagage wordt gescand. Maar goed, eigenlijk ook weer niet merkwaardig, want er zijn nog weleens bebaarde moslims uit Pakistan met een opgeblazen gevoel, zal ik maar zeggen.

Eenmaal in de stad begint onze zoektocht naar een goedkope Lonely Planet. An vindt, na lang zoeken een tweedehands exemplaar. Blij als we zijn gaan we op zoek naar een plek om te overnachten. Hee, Delhi ontbreekt in dit exemplaar. Wij weer terug, redelijk makkelijk ons geld weer in ontvangst kunnen nemen en toen besloten om een nieuw exemplaar te kopen.

Na een bezoek aan de Kentucky Fried Chicken, doen we de verzameling Lonely Planets tot dan toe op de post. Het hele stapeltje wordt in linnen verpakt en dichtgenaaid. Zo dat scheelt weer wat gewicht. Op weg naar ons guesthouse worden we met enige regelmaat aangesproken door, op het eerste gezicht, alleraardigste mensen. Die op het tweede gezicht van alles van je willen. Bijna lomp en grof wimpelen we mensen af, want anders wordt je hier gek.

We lopen het smalle trappetje op van Ringo Guesthouse. Vergezeld door een muisje, die zich uiteindelijk in blinde paniek van de trap afstort.

Wo 14 maart Delhi – India Ringo guesthouse 700RPS/€10,70

Onze hoteleigenaar tovert een sandwich met gebakken ei en een pot thee uit een berghokje dat door moet gaan voor de keuken. Rob Geus zou er niet vrolijk van worden. Wij eigenlijk ook niet, maar ja we zijn in Delhi en proberen ons aan te passen. Tijdens het ontbijt worden we vergezeld door de broer van de hoteleigenaar. Op een zeer aardige en tactische manier neemt hij ons mee in de wereld van Rajasthan. We hadden ons al ingelezen in de Lonely Planet, maar op deze manier wordt onze route steeds concreter. Uiteraard heeft deze beste man maar 1 doel en dat is ons een auto met chauffeur verkopen voor de komende 3 weken. Maar hij is niet opdringerig en laat ons voor de rest (voorlopig) met rust.

Dan is het tijd om Delhi te verkennen. We kopen metrodagkaartje voor 150Roepies. Onze eerste stop is de “Jama Masjid Mosque”. Vanaf het metrostation laten we ons met een Riksja (fietstaxi) voor de moskee afzetten. De moskee is zo groot dat er 25.000 mensen tegelijk met hun kont naar het oosten kunnen zitten. Hoewel ik een lange broek en T-shirt heb aangetrokken moet ik mezelf toch bedekken met een mooi bloemetjesjapon. Richard heeft een korte broek aan dus hij krijgt een tafelkleed aangereikt om zijn lange benen te bedekken. De schoenen nemen we mee in de tas, want veel schoenen van toeristen blijken 'vanzelf' weg te lopen. Op de binnenplaats van de moskee zijn wij opeens de attractie en worden wij gevraagd om op de foto te gaan met Indiërs. Prima!!!

Na de moskee is het wel tijd voor een lunch en via een drukke steeg stappen het Al-Jawahar restaurant in dat 'mughlai' eten serveert. We bestellen een kip tandoori en een kip tika met naanbrood. Eten in Delhi is echt heerlijk!

Met onze buikjes vol gaan we richting het 'Red Fort'. Tijdens het lopen gaat het knagen dat we nog steeds de route nog niet volledig helder hebben. Blijven we nog een dag in Delhi of gaan we morgen verder reizen. En zo ja, hoe dan en waarheen? We besluiten in de grote tuin van het Red Fort een plekje te nemen op het gras en gaan onze route uitstippelen. Een rustig plekje, want in de tuin zijn we ver weg van de overprikkeling die India nu nog voor ons is.

Het heeft ons goed gedaan de tuin van het Red Fort. We checken nog even bij het toeristenbureau hoe het openbaar vervoer in India is geregeld en vervolgen dan onze weg richting het guesthouse. En wie komen we heel toevallig tegen, de broer van de eigenaar. We besluiten z'n aanbod aan te horen en hij gaat financieel tot het gaatje. Op een klein ogenblik na twijfelen we geen moment en geven we aan dat wij India echt willen beleven en dat gaat volgens ons niet met een auto en chauffeur. Hopelijk gaat dit besluit ons niet spijten...

***