Do 9 feb Nha Trang (Oostkust Vietnam) Huong Vong Hotel 210.000 Dong/$10

Nha Trang is een druk maar gezellige badplaats met een heerlijk strandje. En dat

laatste is precies waar we deze dag doorbrengen. Om een uurtje of 17u nuttigen

we een flesje wijn op het strand en bedenken we spontaan om de bus vanavond nog

te pakken naar onze volgende bestemming; Hoi An (wat ik een erg leuke naam vind

voor een plaatsje). Hoi An ligt 550km noordelijker dan Na Trang, een afstand

waar de bus ruim 11 uur over doet(!). We lopen langs een boekingskantoortje en

zo gezegd zo gedaan zitten we om 19uur in de slaapbus naar Hoi An.

Vr 10 feb Hoi An Tanh Phuong Hotel 210.000Dong/$10

Hello can I help you?, where you go?, looking for hotel?, want a boattrip?, like

a taxi?, visit my shop?, my friend you want banana, pineapple, mango?, need

motorbike?, please buy something?, my friend look here very cheap.... dit is zo

ongeveer wat er op je afgevuurd wordt als je doodmoe om 6uur 's ochtends jezelf

uit een slaapbus probeert te vouwen. Ze spreken in ieder geval allemaal erg goed

Engels en hebben een goed oog voor toerisme. We maken kennis met een andere slag

Vietnamezen dan die in het Zuiden. De mensen zijn hier harder en

onvriendelijker, soms zelfs wat opdringerig op een agressieve manier.

iedereen wat probeert uit te plukken. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ondanks

dat Hoi An erg toeristisch is, het is wel een heel mooi plaatsje. Hoi An is

gespaard gebleven in de vele oorlogen en heeft allerlei koloniale gebouwen en

echt gezellige straatjes die op de UNESCO werelderfgoedlijst staan. Niet voor

niets want het ziet er echt leuk uit, zeker als je de op geld beluste Vietnamezen

en de toeristen uit het straatbeeld wegdenkt.

We huren via het hotel twee fietsen voor één dollar per dag en gaan zelf op pad.

Ook de wat minder drukke straatjes zijn op de fiets prima te bereiken en we zien

veel kanten van Hoi An. 's avonds fietsen we naar de 'lazy gecko' een cafeetje

aan de andere kant van het water, dat in de lonely planet staat beschreven als

een escape uit het toeristische centrum van Hoi An. En dat blijkt een schot in

de roos. Vanuit een loungestoel kijken we over het water naar het centrum van

Hoi An terwijl we in een rustig cafeetje zitten met goeie muziek. Zelfs Anouk

komt voorbij. We gingen voor een drankje, maar blijven langer dan gepland

hangen.

Meeluisteren???

http://www.youtube.com/watch?v=N--ChrNnq5E

Lekker uitgeslapen tot een uurtje of 9 vandaag, iets waar we niet vaak de tijd

voor nemen. Gistermiddag hebben we de rest van de reis door Vietnam verder

uitgestippeld en besloten om ons visum te verlengen. Voor 30$ kon de

hoteleigenaar het wel regelen. We hebben hem maar op zijn bruine spleetogen

vertrouwd en onze paspoorten meegegeven. Gelukkig ook netjes terug gekregen met

weer een stempeltje er bij. Ook hebben we via het hotel een buskaartje naar Dong

Ha geboekt. Die gaat pas vanmiddag om 13.30u dus we springen nog even op de

fiets en rijden naar het strand van Hoi An. Zonder te veel verwachtingen fietsen

we in een half uurtje naar het strand. Daar worden we aangenaam verrast. Het

strand van Hoi An is erg mooi en gezellig. We nemen de meegebrachte sandwiches

met pindakaas en jam en kopen er wat vers fruit bij. Een prima brunch op een

mooie plek.

Om 13.30u worden we voor de deur van het hotel opgehaald door de bus die ons

naar Dong Ha zal brengen. De bus blijkt een slaapbus te zijn die verder reist

naar Hanoi in 16 uur. Wij moeten er over 5 uur al uit, dus hebben we een ander

kaartje, tenminste dat denken we. Als we met medereizigers aan de praat raken

komen we er achter dat wij voor de reis van 5 uur naar Dong Ha net zoveel

betaald hebben als zij voor de reis van 16 uur naar Hanoi. Shit, toch weer

opgelicht.... zucht... begint wel frustrerend te worden die bloeiende economie

van Vietnam. Zeker als later ook nog de buschauffeur aardig agressief reageert

op ons als wij in het Engels uitleggen dat we ons buskaartje al bij het

instappen aan zijn vrouwelijke collega hebben gegeven. Hij begrijpt niets van

ons Engels en verliest zijn geduld en zijn sociale manieren. Een medereiziger

heeft hetzelfde probleem en het testosteronniveau van de buschauffeur loopt hoog

op. We kunnen het sussen maar het doet geen goed aan zijn rijgedrag. Hij trapt

het gaspedaal in en met één hand aan het stuur en de andere op de claxon blaast

hij letterlijk alles wat voor hem rijdt aan de kant. Gelukkig stappen wij na 5

uurtjes uit en gaat de bus zonder ons nog een uurtje of 11 door.

In Dong Ha hebben we via internet al een kamer gereserveerd in het DMZ cafe. Een

tip uit de lonely planet. Niet omdat het hotel goed is (verre van dat zelfs)

maar wel om de eigenaar; Mr. Thing. Een oorlogsveteraan die over de meest

boeiende verhalen zou beschikken en mooie tours aanbiedt in de omgeving van Dong

Ha. We spreken Mr. Thing inderdaad even, maar hij is inmiddels zelf niet meer zo

fit en raadt ons zijn broer aan. Die kan ons een mooie tour aanbieden door de

“Demilitarized zone”, een stukje niemandsland tussen Noord- en Zuid-Vietnam waar

veel gevochten is. Het lijkt ons wel wat en we spreken af met zijn broer

morgenochtend. En het hotel? Nou wat zal ik zeggen....dit is tot nu toe echt het

meest smerige hotel... We pakken ons die nacht goed in en gaan in onze

meegebrachte slaapzakken liggen. Ogen dicht en slapen, jugh.

Zo 12 feb Nachttrein Dong Ha → Hanoi 475.000Dong/$24 p.p.

Om 8uur zit de broer van Mr. Thing er al klaar voor en heeft zijn vriend

meegenomen. Hij vertelt ons wat voor tour hij kan aanbieden en voor $15

besluiten we bij hem achterop de scooter te springen. We lopen met ons ontbijtje

in de hand eerst nog even naar het treinstation. We hebben het wel even gehad

met het busvervoer van Vietnam dus nu dit maar eens uitproberen. Voor

475.000Dong hebben we een plekje in een slaapcoupe naar Hanoi en kunnen vanavond

al vertrekken.

We lopen terug naar de broer van Mr. Thing en starten onze tour. Het is een

interessante tocht door een gebied waar veel gevechten zijn geweest. We stoppen

bij verschillende bijzondere plekken en de broer van Mr. Thing vertelt het

verhaal wat er bij hoort. Ook onderweg maken we veel mee. Zo worden we

opgeschrikt als we opeens een Vietnamees roerloos op de weg zien liggen. Als we

dichterbij komen zien we naast hem een gevallen boodschappentasje liggen. De

dorpelingen leggen uit dat hij de weg overstak en opeens in elkaar zakte, ze

staan er hulpeloos naar te kijken. Natuurlijk komt de hulpverlener in ons omhoog

en gebaren we Mr. Thing de scooter te stoppen. De man reageert niet op

aanspreken, als ik alle vitale functies check zijn die prima in orde. Op een

pijnprikkel reageert hij wel, al is het wat vertraagd. Hmm... een vreemd geval.

Dan zien we een bijna lege 1,5 liter fles water naast hem liggen. Hmmm... maar

even de dop eraf draaien en ruiken... Ja hoor pure rijstewijn, ligt hier op zijn

gemakje z'n roes uit te slapen. Voordat we opgelucht doorrijden dragen we hem

naar de kant van de weg zodat hij op een veiligere plek verder kan pitten.

De rest van de middag zien we verschillende boeiende plekken elk met een eigen

verhaal. Vooral de 'Vinh Moc Tunnels' maken indruk op ons. Deze tunnels hebben

de Vietnamezen gegraven om te schuilen voor de vele bommen die de Amerikanen op

het land gooiden. De broer van mr. Thing vertelt dat ze er niet alleen

schuilden, maar gewoon onder de grond leefden. Om precies te zijn 5 jaar lang.

Lopend door de tunnels, die nu wel verlicht zijn, krijgen we een indruk van hoe

het moest zijn geweest. De tunnels bestaan uit 3 verdiepingen. Via de ingang

komen we bij de eerste verdieping die op 11 meter onder de grond ligt. Hier

verbleven de soldaten die snel moesten kunnen uitrukken indien nodig. Als we

verder lopen wordt het warmer en benauwder. Via een smalle trap komen we op de

tweede verdieping die 20 meter onder de grond ligt. Hier verbleven de inwoners

van de stad. In uitgehakte holtes van 2x2 meter verbleven hele gezinnen van 4-6

personen. Ook zien we een ruimte die gebruikt werd als kraamkamer. Ja, er werden

ook baby's geboren onder de grond, om precies te zijn 17. Bijna alle baby's die

in de tunnels zijn geboren zijn doof door de bombardementen. Ook hebben ze

oogproblemen, de meesten zagen pas rond hun vijfde jaar voor het eerst daglicht.

Als we nog een trap verder gaan komen we in het derde niveau. In alle gangen

hebben wij moeite om te lopen en moeten flink bukken. Zelfs de broer van Mr.

Thing kan ondanks zijn kleine formaat niet overal rechtop staan. We lopen nu 30

meter onder de grond en zijn eindelijk diep genoeg om niet geraakt te worden als

er een bom wordt gedropt. Hier op het derde niveau leefden vooral de

'belangrijkere' en de rijkere mensen uit de stad, zoals generalen, bestuurders

etc. De meeste vrouwen en kinderen verbleven op de onderste verdieping. Het is

hier nog een stukje warmer en benauwder. Hoe zou het zijn als je hier 5 jaar

lang met 150 mensen leeft in het donker?

Diezelfde avond om 20.00u zien we de broer van Mr. Thing weer aan komen brommen.

We worden een voor een op zijn scooter naar het treinstation gebracht. De trein

zou om 21.00u dus we staan een uurtje te trappelen van ongeduld. We hebben wel

zin in een treinreisje.

slaapcoupé. We hebben voor 475.000Dong p.p. (€24,-) het goedkoopste bedje

geregeld en dat betekent bovenop slapen in een 6-persoonscoupe. Natuurlijk is

het bed voor Richard veel te kort en voor mijn kont te krap maar toch slapen we

prima! Gelukkig maar want de reis naar Hanoi duurt 14 uur.

***