Zo 29 januari Ho Chi Minh City (Vietnam) Miss Loi guesthouse $12
Enigszins gaar komen we na een busrit van zo'n 7 uur aan in Ho Chi Minh City, vroeger Saigon genaamd. We hebben van tevoren al gekeken waar we willen slapen en dat maakt het regelen van vervoer een stuk makkelijker. Want eenmaal uit de bus ben je aangeschoten wild en wil iedereen dat je mee gaat naar een door hem geadviseerd hotel.

De taxi zet ons af bij een smal steegje midden in de stad. Je verwacht het niet, maar daar zit een prima guesthouse, Miss Loi. Na wat onderhandelen (oftewel zielig in je portemonnee kijken) komen we uit op 12 dollar per overnachting inclusief ontbijt. Het is altijd lekker wanneer je na een lange reis snel een goed plekje hebt. Een soort haven van rust van waaruit je zaken kan gaan ondernemen. Miss Loi is dat zeker. Een ruime schone kamer, voorzien van warme douche, tv, koelkast en de haast noodzakelijke wifi. Dit laatste is zeker vandaag van belang, want Linda is jarig en we gaan skypen.

Maar eerst de stad in om wat te eten. Ik heb de route naar het door ons gewenste restaurant al uitgestippeld, maar bij de eerste afslag is het (achteraf gezien) al mis. We lopen en lopen, maar naarmate de tijd vordert slaat de twijfel toe. 'Volgens mij gaan we niet goed', zeggen we tegen elkaar. En na zes verschillende voorbijgangers bevraagd te hebben nemen we een taxi naar het betreffende restaurant. Huong Lai is een restaurant dat gerund wordt door (voorheen) straatkinderen. Ze krijgen hier een opleiding, training en een plek om te verblijven. Eten voor het goede doel dus. Dubbel lekker!

Eenmaal terug in bij Miss Loi leggen we via skype verbinding met de Parklaan. Hoewel de verbinding niet super is, is het erg leuk om iedereen op deze manier even te zien en te horen. En natuurlijk om Linda te feliciteren. Hiep Hiep Hoera!!!

Ma 30 januari Ho Chi Minh City (Vietnam) Miss Loi guesthouse $12
Het all-incusive ontbijt bij Miss Loi (2 baguettes met jam en fruit) smaakt ons prima en met een goede bodem lopen we, nu in de goede richting, de stad in. We struinen wat langs de Saigon River en duiken daarna linksaf het centrum in. Ho Chi Minh is een grote stad en net als vele steden hier druk met scooters en mensen. Het is dan ook leuk als we plots langs een soort pijpenlaatje lopen waarin een klein restaurantje is gevestigd, dat leuk is aangekleed met bamboe en planten. Het wordt gerund door een Fransman en zijn Vietnamese vriendin. Zijn moeder is Vietnamees en hij woont al een hele tijd in Ho Chi Minh. Voorheen had hij een ander restaurant, maar z'n Vietnamese zakenpartner heeft hem opgelicht, en weg was z'n toko. Nu is hij nog maar net gestart met deze, maar de sandwiches voorspellen succes!

Rond een uur of 1 komen we aan bij het War Remnants Museum. Zoals we allemaal weten heeft Amerika een behoorlijk tijdje gevochten in Vietnam tegen het Noord-Vietnamese leger en de Vietcong. Hierbij zijn heftige middelen ingezet en daar toont dit museum fotomateriaal van. Het is weliswaar een eenzijdig beeld van de oorlog, omdat vooral de 'slechte kant van Amerika' wordt belicht. Maar dit blijkt een schokkende realiteit. An en ik waren behoorlijk onder de indruk. De foto's zitten in een apart mapje onder de naam 'Vietnamoorlog' en zijn niet allemaal geschikt voor gevoelige kijkers.

Een stukje geschiedenis:
Tijdens de 2de wereldoorlog was Vietnam een Franse kolonie, die werd bezet door de Japanners. De Japanners lieten het dagelijks bestuur over aan de Fransen. In deze periode sterft 20% van de Noord-Vietnamese gemeenschap als gevolg van Japanse rijst rekwisitie en grootschalige overstromingen. In 1945, wanneer de 2de wereldoorlog ten einde is, spreekt Ho Chi Minh de onafhankelijkheid van Vietnam uit. Ho Chi Minh is op dat moment leider van de communistische partij in het Noorden en oprichter van de guerrillabeweging Vietminh, wat later door de Amerikanen wordt omgedoopt in Vietcong (ofwel: voor de communisten). Het uitspreken van de onafhankelijkheid wordt uiteraard niet gepikt door de Fransen, omdat Vietnam nog steeds een Franse kolonie is. Hierop breken gevechten uit tussen de Vietminh en de Fransen. In 1954 overwint de Vietminh en in 1955 wordt het land als gevolg van het verdrag van Geneve verdeeld in een Noord (communistisch) en een Zuid (vrij) Vietnam.

De Zuid-Vietnamese president (een anticommunist) wordt gesteund door de Amerikanen, wanneer de Vietminh toch een guerrilla start tegen het Zuiden. Ho Chi Minh strijdt namelijk nog steeds voor 1 geheel onafhankelijk communistisch Vietnam. Wanneer de president in het Zuiden z'n macht lijkt te verliezen, steunen de Amerikanen een coupe van jonge Zuid-Vietnamese generalen, om zo grip te houden op de strijd tegen het kwaad; Het Communisme!

Uiteindelijk vormt een (zogenaamd) incident in de golf van Tonkin ervoor dat Amerika zelf in actie komt. In 1964 beginnen de Amerikanen met het bombarderen van Noord-Vietnamese doelen en dat is het begin van een slepende oorlog, waarbij het gebruik van chemische wapens, onder andere Agent Orange genaamd, niet wordt geschuwd. Dit middel op basis van dioxine wordt gebruikt om grote delen van de jungle te ontbladeren, maar heeft ook op mensen een verschrikkelijk effect. Nog steeds worden er baby's geboren met afwijkingen die het gevolg zijn van blootstelling aan dioxine bij de ouders.

Vervolgens wordt er in Parijs in 1973 een vredesakkoord getekend. Amerika trekt zich terug, maar het conflict tussen Noord en Zuid rommelt door. Het is dan ook in 1975 dat Saigon officieel wordt ingenomen door het Noorden (met steun van de Russen) en dan wordt omgedoopt tot Ho Chi Minh City. Ho Chi Minh zelf heeft dit moment nooit meegemaakt. Hij overleed in 1969, maar tot de dag van vandaag wordt hij op communistische wijze geëerd voor de bevrijding van Vietnam.

Na deze geschiedenisles zijn we toe aan wat luchtigheid en nemen een fietstaxi naar het Sheraton hotel. Een luxe en hoog hotel, met een bar en fantastisch uitzicht op de bovenste verdieping. Op onze Teva's en ik in korte broek lopen we dit chique hotel binnen en pakken de lift. Het moet gezegd, het uitzicht is schitterend. We nemen plaats achter een van de grote ramen en schatten in dat we vanaf hier precies de zon achter de stad kunnen zien zakken. Met 4 Mojito's (Happy Hour), laten we de indrukken van vandaag bezinken en duikt even later de zon inderdaad voor onze neus achter de stad.

Na het eten staat er nog een laatste stop op de agenda. De Acoustic Bar! Het is even zoeken, maar dan heb je ook wat. Het is een bar met een huisband, waar zangers en zangeressen om en om 2 verzoeknummers mee mogen doen. Het is net vrijdagavond The Voice of Holland, maar dan live. Het is erg leuk. Vooral de Vietnamese hippie met mondharmonica levert bij ons en anderen het nodige enthousiasme op.

Een dagje Ho Chi Minh was een dag vol tegenstellingen, maar een om niet gauw te vergeten.

***