Zo 5 feb Dalat (Central highlands Vietnam) Phuong Hanh hotel 147.000Dong/$7
Vanmorgen met de bus om 6.45u uit Mui Ne vertrokken. Samen met de rest van de bus flink opgelicht qua prijs en bustype. Het zou een airconbus moeten zijn, zoals de economisch ingestelde vietnamees ons liet zien op de foto toen we het buskaartje kochten. Jammer dat het blijft bij een mooie foto en wij nu in een krappe streekbus zitten zonder airco wat normaal gezien de helft van de prijs zou moeten zijn. Ook dit is Vietnam, de economie is erg bloeiend. Sowieso is de reis van 4 uur naar Dalat voor mij aardig afzien. Mijn ogen zijn nog pijnlijker dan afgelopen nacht en mijn reistabletje kan niet op tegen de bergen van Central Vietnam.

Na aardig wat haarspeldbochten komen we aan in Dalat en blijkt de chauffeur erg hulpvaardig bij het zoeken naar een hotel. Hij parkeert de bus bijna in de lobby en nog voordat we kunnen uitstappen liggen onze rugzakken al bij de receptie van het door de chauffeur gekozen hotel. Natuurlijk is dit een 'bloeiend economisch ingesteld hotel' en dus hijsen we de rugzakken aan en slaan de volgende straat in om een zelf gekozen hotel te nemen.

'S avonds gaan we het gezellige Dalat in en worden we op straat aangesproken door iemand van de 'Easy Riders'. Een motorclubje dat meerdaagse tochten organiseert door de Central Highlands. We hadden er al van gehoord via andere reizigers, het lijkt ons wel wat dus we boeken 2 dagen. We spreken af voor overmorgen, zodat we nog een extra dagje kunnen inlassen om mijn ogen bij te laten komen van de overdaad aan zonlicht.

Ma 6 feb Dalat (Central highlands Vietnam)Phuong Hanh hotel 147.000Dong/$7
Na een goede nachtrust en ontbijtje op ons balkon (witte smaakloze sandwiches met jam en pindakaas) gaan we Dalat verkennen. De Vietnamezen noemen Dalat het Parijs van Vietnam, onder andere door de Franse bouwstijl en de radiotoren die een gelijkenis met de eifeltoren heeft.

Parijs is het wat ons betreft niet, maar Dalat is wel anders dan de dorpjes die we tot nu toe gezien hebben. Dalat heeft veel oude koloniale gebouwen die gespaard zijn gebleven tijdens de verschillende oorlogen. Tijdens de laatste oorlog was Dalat zelfs een rustplek waar zowel leden van het Noord-Vietnamese leger en Amerikaanse leger verbleven zonder elkaar af te schieten. Dalat is heuvelachtig en de straten zijn redelijk schoon. Zelfs de inwoners zijn anders, misschien omdat ze niet veel van de oorlog hebben meegekregen? De mensen zijn moderner en wat opener. Op straat komen er skateboardende vietnamezen voorbij en zien we redelijk hippe barretjes en restaurants. Doordat Dalat op 1500m ligt heeft het een koel klimaat van rond de 20 graden en dat is wel even lekker.

In de middag gaan we met een gondel de bergen in (ja Dalat heeft zelfs een gondel). De gondel brengt ons naar een tempel en kloostercomplex boven op de berg. Vanuit de kloostertuin kunnen we aan de andere kant van de berg naar een meer lopen. Gelukkig gaat het mijn ogen steeds beter in de loop van de dag. Had de internetdokter toch gelijk.

Di 7 feb Lac (Central highlands Vietnam) Hotel easy riders
Zoals afgesproken horen we om 8.30uur 2 easyriders aan komen brommen. Twee vriendelijke redelijk Engels sprekende Vietnamezen stappen op ons af en stellen zich voor. De heren blijken Hau en Windy te heten. En dat laatste klinkt best raar als iemand zich voorstelt met 'Hi, I am Windy'. We proberen niet in de lach te schieten en kijken toe hoe ze behendig onze grote rugzakken achterop de motor vastsnoeren. 10 minuten later verlaten we Dalat en rijden we verder de bergen in. Op de een of andere manier hebben ze mij achterop bij Windy bedacht. Al rijdend vang ik inderdaad veel wind, maar gelukkig niet die van Windy.

Het uitzicht onderweg is mooi. Alleen al achterop de motor zitten en rondkijken is al gaaf. Toch maken we af en toe een stopje en krijgen we veel te horen van onze Hau en Windy. Hau heeft gevochten in de Vietnamoorlog en daar heeft hij veel indrukwekkende verhalen over te vertellen. We luisteren geboeid. In de middag legt Windy bij een koffieplantage uit hoe de vietnamezen 'Arabicakoffie' maken. De koffiebonen worden handmatig uit de boom geplukt en eerst gevoerd aan wezels. De wezel verteerd de koffieboon en als hij deze uitgepoept worden ze verzameld en bewerkt en tot heerlijke Arabica koffiebonen omgetoverd. Achterin de zaak zien we inderdaad een aantal krappe kooien met erg ongelukkig uitziende wezels. Voor dit geintje betaal je per ons Arabicabonen zo'n 50 US Dollar. Het aanblik van de wezels in te kleine kooitjes doet ons geen goed en we besluiten zonder de koffie te kopen maar weer door te gaan.

Na weer een mooie tocht door de bergen op de easyrider is de volgende stop een zijdefabriek. Van dichtbij zien we hoe zijderupsen een coconnetje maken en als een vlinder wegvliegen. De verlaten coconnetjes worden gekookt zodat er zijdedraden uit getrokken kunnen worden.

Tegen het einde van de dag stoppen we in een 'minority village'. Een dorpje waar immigranten uit omringende landen wonen, zoals Thailand, Maleisie, Laos en de Filipijnen. Vroeger ooit als vluchteling naar Vietnam gekomen, inmiddels als grote bevolkingsgroep levend tussen de vietnamezen. Al worden ze getolereerd ze lijken niet echt geaccepteerd door de Vietnamezen. Vanuit de regering krijgen ze financiële steun, iets dat vietnamezen zelf niet krijgen. Een overblijfsel van het communisme volgens Ho Chi Minh. Die stelde dat iedereen financieel gelijk hoort te zijn. De immigranten houden op hun beurt vast aan hun eigen cultuur en leefgewoontes, die aardig blijken te verschillen van de Vietnamezen. Als we het dorpje komen binnenrijden rennen de kinderen al naar de motors toe. Ze weten allang wat er gaat komen en Hau haalt een zak snoep te voorschijn om uit te delen. Hau vertelt dat de vrouwen erg belangrijk zijn in een minority village. De leider van her dorp (stam) is wel altijd een man, maar eigelijk hebben de vrouwen het meeste aanzien. De andere kant is dat de vrouwen ook al het zware werk doen en de mannen al vroeg op de dag aan de 'thee' zitten. Misschien omdat ik ook een vrouw ben? Krijg ik van de kinderen uit het dorp vers geplukte bloemen. Ze staan zelfs in een rijtje te wachten en om en om komen ze naar me toe, ietwat verlegen maar nieuwsgierig, een boeketje bloemen te geven.

Het gaat al schemeren als we verder rijden en we moeten nog zo'n 60km naar ons overnachtingsadresje. Vanaf de motor zien een mooi zonsondergang boven een bergmeer, terwijl aan de andere kant de volle maan zichtbaar wordt. Ruim een uur rijden we in het licht van de volle maan door de bergen en bewonderen we het landschap dat een mooie gloed over zich heen heeft. Dit is zo'n moment om goed in je op te nemen en niet te vergeten!

Als we aankomen in een leuk guesthouse aan het meer in het plaatsje Lac, kunnen we na een warme douche aanschuiven bij Windy en Hau. Na het eten gaat Hau op zijn praatstoel zitten en luisteren we geboeid naar zijn verhalen over het leven in oorlog. Hau werd als Zuid-Vietnamees verplicht om mee te vechten tegen Noord-Vietnam (de Vietcong). Hij werd getraint om de mortiergranaten te bedienen. Hij vertelt hoe bang hij was tijdens zijn eerste missies, maar al snel leerde dat angst zijn dood zou betekenen 'If you don't kill the enemy, they'll kill you'. Ook vertelt hij over zijn verblijf in het legerkamp en dat hij op een dag met een groepje soldaten naar de rivier moest om water te halen. De Vietcong zat verscholen in de jungle en had de soldaten naar het water zien lopen. Toen ze gepasseerd waren heeft de Vietcong landmijnen geplaatst op de looproute. Vietnam was bezaaid met landmijnen tijdens de oorlog, dus soldaten werden getraind om altijd dezelfde weg terug te lopen. Ook op die dag. Hau liep wat achterop en zag hoe de voorste soldaten door landmijnen geraakt werden. Het is best indrukwekkend om zo de verhalen van Hau te horen. De oorlogen van Vietnam zijn nog zo vers, pas in 1989 werd de laatste oorlog (met Cambodjaanse Khmer Rouge) beëindigt.

Wo 8 feb via central highland naar Nha Trang Huong Vong Hotel 210.000 Dong/$10
Na het ontbijt stappen we weer achterop de motor. We rijden eerst naar rijstvelden en krijgen uitleg hoe rijst nou precies gewonnen wordt. Hebben we al zo vaak rijst gegeten, maar nooit gezien hoe de rijst aan het gras groeit en geoogst wordt.

Daarna maken we een stop bij een beruchte brug die Noord- en Zuid-Vietnam met elkaar verbind. Zoals wel vaker is ook hier de loop van de rivier de grens. Rond deze brug is veel gevochten. Ook zijn hier families met elkaar verenigd of in andere situaties juist uit elkaar gedreven. Toen Noord en Zuid in oorlog raakten, stelde het 'vredesverdrag' dat mensen konden kiezen in welke gebiede ze wilden wonen. Koos je voor het Communisme dan betekende dat je moest reizen naar het Noorden. Durfde je de kant van het kapitalisme te volgen, dan was het Zuiden je nieuwe woonplek. De Vietnamezen kregen om precies te zijn 300 dagen om deze keus en de eventuele reis naar het betreffende gebied af te leggen. Aan de noordkant van de brug zien we een uitgebrande katholiek kerk dat tot op de dag van vandaag een oorlogsmonument is.

Hau vertelt het verhaal wat er bij hoort. Achter de bergen lag een grote Amerikaanse legerbasis. Toen bleek dat de Vietcong deze slag zou gaan verliezen hebben 23 Noord-Vietnamezen zich verscholen in deze kerk. Wetende dat ze het niet zouden redden bleven ze onophoudelijk schieten op de Amerikaanse B-57 (vliegtuigen die bommen werpen). Hun laatste kogels die ze ooit zouden afvuren zorgden ervoor dat de rest van het peloton zich veilig kon terugtrekken. Ze worden nu geëerd als helden die zich opofferden voor het vaderland, vertelt Hau.

Kijkend over de kale vlakte zijn we onder de indruk van Vietnam en de oorlog die hier zijn sporen heeft nagelaten. De vlakte is overigens zo kaal omdat de Amerikanen hier grote hoeveelheden zeer giftige Dioxine over het land hebben gesproeid via vliegtuigen. De dioxine, beter bekend onder de naam 'agent orange' verwoest alles waar het mee in aanraking komt. Mens, dier, plant niets kan blijven leven. Het land blijft tenminste 20 jaar onvruchtbaar en giftig. Als er 2 keer is gesproeid dan loopt dit op naar 35 jaar. We rekenen even terug, dit zou betekenen dat er hier pas sinds een jaartje of 10 weer een boom kan groeien. Er groeit maar weinig om ons heen, en ik denk ook niet dat het verstandig is al te veel rijst van deze grond te eten. Op de mensen zelf is de nasleep van 'agent orange' gruwelijk. Zoals we gezien hebben in Ho Chi Minh City (Saigon) worden er ook nu nog baby's geboren met afwijkingen veroorzaakt door 'agent orange'.

De rest van de middag bezoeken we watervallen, zwemmen wat in de aardige stroming rond de waterval en picknicken we bij een fantastisch uitzicht. De tocht met de easy riders loopt ten einde en zoals afgesproken brengen ze ons bij het busstation. We nemen afscheid van Windy en Hau en bedanken hen voor de openhartige verhalen. Windy en Hau scheuren de bocht om en wij stappen met onze rugzakken de bus in richting de kust naar Nha Trang.

***